Του Μάριου Διονέλλη
Τόσο απλά. Τόσο αδιάφορα. «Μπορείτε να πείτε πως είχαμε αυταπάτες» είπε ο αριστερός πρωθυπουργός στον επικεφαλής της δεξιάς πτέρυγας όταν, αν και αριστερός, αναγκάστηκε να φέρει προς ψήφιση μνημόνια, κόφτες, ασφαλιστικό και επιπλέον φόρους επί φόρων σε βάρος των αδύναμων.
Ψάχνω λίγο στα λεξικά για να βρω τον ορισμό της λέξης: «Η κατάσταση κατά την οποία κάποιος παραπλανά (απατά) τον ίδιο του τον εαυτό με το να αποδέχεται ως αληθινό κάτι που δεν είναι, επειδή δεν μπορεί ή δεν θέλει να αντιληφθεί την πραγματικότητα». Σε άλλον ορισμό διαβάζω: «Η πλάνη να πιστεύουμε ως πραγματικό ή δυνατό κάτι που μόνο ως σφοδρή επιθυμία μας υπάρχει».
Αυτό του συνέβη λοιπόν; Στον Τσίπρα και τους συν αυτώ;
Ενώ πίστευε ως πραγματικότητα την απαλλαγή από τα μνημόνια, τελικά επρόκειτο μόνο για σφοδρή του επιθυμία;
Και ημών, των υπολοίπων; «Αυταπάτη» ψηφίζαμε τον Γενάρη, «αυταπάτη» και στο δημοψήφισμα; Μήπως η αυταπάτη είναι ταχέως μεταδιδόμενο νόσημα και εξαπλώνεται σαν επιδημία;
Με μια λεξούλα, ο Τσίπρας ακυρώνει ό,τι ελπίσαμε, ό,τι πιστέψαμε ως λύση εν μέσω της κρίσης και ό,τι έλπισαν από την Αριστερά οι πατεράδες και οι παππούδες μας. Τόσο απλά, τόσο κυνικά. Οι «σφοδρές επιθυμίες» ενός Λαού βαφτίζονται «αυταπάτες» και ο ηγέτης μετατρέπεται σε έναν απλό υπάλληλο που αναλαμβάνει τη μετατροπή.
Ζητούμενο είναι πόσο θα κρατήσει η αυταπάτη όλων εκεί στην κυβέρνηση ότι η παραπάνω κατάμουτρη κοροϊδία γίνεται ανεκτή.
