του Γιώργου Τάττη
Δέκα χιλιάδες μέλισσες έστειλε ο Ονήσιλος
κι όλες ψοφήσανε απάνω στο παχύ μας δέρμα
χωρίς τίποτα να νιώσουμε…
Παντελής Μηχανικός
Τι κι αν τα πράγματα φαινόντουσαν σχεδόν προκαθορισμένα. Τι κι αν η ιστορική πορεία των Ελληνοτουρκικών δείχνει ότι ο νεοθωμανισμός δεν είναι ένα ιδεοληπτικό ιδεολόγημα, αλλά πραγματική κατάσταση η οποία χρίζει ανάλυσης, στρατηγικών ελιγμών, αποτρεπτικής ικανότητας. Εάν κάτι μας δείχνει η γνώση της γεωπολιτικής, είναι ότι τίποτα δεν είναι στατικό, παρά τις, εν πολλοίς, παγιωμένες στρατηγικές των ιμπεριαλιστικών κρατών. Οι εξελίξεις τρέχουν, οι συμμαχίες μετατοπίζονται, παράλληλα με τις αντιθέσεις, τις σχέσεις εξουσίας, το εκάστοτε διακύβευμα.
Τα περιστατικά που αποδείκνυαν ότι δεν είμαστε Ισλανδία, ότι είμαστε Βαλκάνια και Μέση Ανατολή ταυτόχρονα, ήταν πολλά. Την ώρα που ο Ερντογάν αλώνιζε στη Θράκη, που «κατέρρεαν» οι συνομιλίες για το Κυπριακό γιατί δεν υπήρξε η παραμικρή τουρκική υποχώρηση, που παραβιάζουν τα κυριαρχικά δικαιώματα στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας (Κ.Δ.), στο Αιγαίο, την ώρα που σφάζουν Κούρδους στο Αφρίν, που φυλακίζονται δημοσιογράφοι και λοιποί αντιφρονούντες του καθεστώτος…. Αυτές οι ώρες λοιπόν, ήταν οι ώρες που ο Ονήσιλος μας έστελνε τις μέλισσες να μας κεντρίσουν, μπας και ξυπνήσουμε.
Εμείς όμως, με έναν αλαζονικό, κοσμοπολίτικο διεθνισμό, κάναμε μπίζνες με το τουρκικό κεφάλαιο, αναθεωρούσαμε την ιστορία, χορεύαμε, σφυρίζαμε αδιάφοροι χέρι-χέρι με τον εγκάθετο της Τουρκίας Ακκιντζί, με τον Άιντα του ΟΗΕ, παίρνοντας παράλληλα χορηγίες από τις γνωστές ΜΚΟ που ενδιαφέρονται για την «δικοινοτική ειρήνη», για την «δημιουργία πνεύματος συνεργασίας». Χαριεντιζόμασταν με το Αιγαίο που ανήκει στα ψάρια του.
Την ίδια στιγμή, η Τουρκία ανοίγει το δρόμο για την «προστασία» άλλων μειονοτήτων στη Θράκη, δημιουργεί γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο, αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κ.Δ., υψώνει την επιθετική της ρητορική και συνάμα, αναβαθμίζει τον γεωστρατηγικό της ρόλο στην περιοχή. Στην Κύπρο, δημιουργήθηκαν νέα τετελεσμένα. Η Τουρκία σέρνει την Κ.Δ. σε συνομιλίες οι οποίες θα εμπεριέχουν το ενεργειακό, σε μία λογική «ανατολίτικου παζαριού» και σε ένα καθεστώς «δίκαιου διαμοιρασμού», θαρρώντας ότι νομιμοποιεί τον επεκτατισμό της, πετώντας τσιτάτα περί «δικαιοσύνης». Αν όμως πάρουν τα ενεργειακά ανταλλάγματα εκ των προτέρων, γιατί να μπουν στο κόπο να το λύσουν; Ούτως ή αλλιώς η αναγνώριση έρχεται.
Και αντί να «γείρουμε νεκροί, άδοξοι, άθλιοι, καταραμένοι από τον Ονήσιλο», συνεχίζουμε με τις ρεαλιστικές αναλύσεις που δήθεν, αντιλαμβάνονται το ισοζύγιο ισχύος. Ρεαλισμός πλέον, αποτελεί η απεμπόληση κάθε κυριαρχικών δικαιωμάτων, η εθελούσια αποδοχή του ιμπεριαλισμού. Ρεαλισμό όμως, αποτελεί η παραδοχή ότι την ειρήνη στην περιοχή, απειλεί ο Τουρκικός αναθεωρητισμός. Το παραμύθι για τις «σχέσεις καλής γειτνίασης τελείωσε»», όπως και αυτό περί της μη εξαρτημένης Τουρκοκυπριακής ηγεσίας.
Ρεαλισμός λοιπόν… Να αναδιαμορφώσουμε τη στρατηγική μας από κοινού, Κύπρος – Ελλάδα, να μελετήσουμε τη συγκυρία, να αξιολογήσουμε την απειλή, να δημιουργήσουμε κράτη πραγματικά εθνικά και λαϊκά κυρίαρχα, που οι συμμαχίες θα λειτουργούν μόνο συμπληρωματικά. Εξάλλου, είναι μονόδρομος.
