Είμαι ο Σπύρος Κ. και είμαι 37 ετών. Μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2010 είχα μία ζωή που η κοπέλα μου την έλεγε μέτρια. Είχαμε μία «μέτρια» δουλειά, ένα «μέτριο» μισθό, ένα «μέτριο» σπίτι, μία «μέτρια» διασκέδαση, όπως γκρίνιαζε συνήθως.
Ήμουν μηχανικός σε συνεργείο αυτοκινήτων, συμβεβλημένο με μεγάλη αντιπροσωπεία και αγαπούσα πολύ τη δουλεία μου, παρά τη «μουτζούρα»! Αφού ζούσαμε 4 χρόνια μαζί, το κορίτσι μου τον Ιούλιο έμεινε έγκυος κι έτσι είπα να το πάρω, επιτέλους, με παπά και με κουμπάρο. Είχαμε στρώσει έτσι τα οικονομικά μας που, με σωστό κουμάντο, θα τα καταφέρναμε. Μόνο που ξεχάσαμε να ρωτήσουμε το ΔΝΤ αν συμφωνεί! Στις αρχές Σεπτεμβρίου, λοιπόν, το συνεργείο που δούλευα μας ανακοίνωσε ότι σταματάει τη συνεργασία με τη μεγάλη αυτοκινητοβιομηχανία και έπρεπε να προχωρήσει σε περικοπές. Έτσι, απολύθηκα! Χωρίς να με προειδοποιήσουν, μου είπαν ότι λόγω οικονομικής κρίσης, πρέπει να φύγω. Όλη μου η ζωή γκρεμίστηκε. Τώρα είμαι άνεργος 6 μήνες, η γυναίκα μου είναι 8 μηνών έγκυος, αναγκαστήκαμε να μετακομίσουμε στο σπίτι των γονιών της για να γλιτώσουμε τα έξοδα του ενοικίου και από μέρα σε μέρα θα γίνουμε γονείς. Θα ζήσουμε, υποτίθεται, την πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μας, αλλά και οι δύο είμαστε όλη μέρα μέσα στη θλίψη.
Μας συντηρούν οι οικογένειές μας, από αυτά που δεν έχουν κι εκείνες, η γυναίκα μου συνεχίζει μέχρι και σήμερα να δουλεύει 8ωρα όρθια –είναι υπάλληλος σε κατάστημα καλλυντικών– και εγώ νιώθω ξεφτίλας άντρας, που δεν μπορώ να προσφέρω τίποτα σε κανέναν.
Ντρέπομαι να δω το γιο μου, που θα γεννηθεί, γιατί νομίζω ότι θα με φτύσει και θα μου πει «ωραίος πατέρας είσαι, τι με γέννησες να κάνω εδώ πέρα». Είμαι τόσο θυμωμένος που φοβάμαι τη στιγμή που δεν θα συγκρατήσω το θυμό μου. Μερικές φορές νιώθω ικανός να κάνω τόσο μεγάλο κακό σε αυτούς που μου έκαναν κακό, που ντρέπομαι. Όμως δεν μπορώ να το κοντρολάρω. Είναι σαν να έχει μπει μέσα μου ένα θηρίο και είναι θέμα ημερών να ορμήσει και να τους φάει όλους.
Τι θέλω από εσένα; Αν γίνεται, να βάλεις κάπου αυτές τις σκέψεις μου για να τις αφιερώσω στο γιο μου, αλλά και σε όλα τα παιδιά του ΔΝΤ που γεννιούνται αυτήν την περίοδο, μαζί με μία τεράστια συγγνώμη που σίγουρα δεν φτάνει.
Σε ευχαριστώ που με άκουσες.
Μας συντηρούν οι οικογένειές μας, από αυτά που δεν έχουν κι εκείνες, η γυναίκα μου συνεχίζει μέχρι και σήμερα να δουλεύει 8ωρα όρθια –είναι υπάλληλος σε κατάστημα καλλυντικών– και εγώ νιώθω ξεφτίλας άντρας, που δεν μπορώ να προσφέρω τίποτα σε κανέναν.
Ντρέπομαι να δω το γιο μου, που θα γεννηθεί, γιατί νομίζω ότι θα με φτύσει και θα μου πει «ωραίος πατέρας είσαι, τι με γέννησες να κάνω εδώ πέρα». Είμαι τόσο θυμωμένος που φοβάμαι τη στιγμή που δεν θα συγκρατήσω το θυμό μου. Μερικές φορές νιώθω ικανός να κάνω τόσο μεγάλο κακό σε αυτούς που μου έκαναν κακό, που ντρέπομαι. Όμως δεν μπορώ να το κοντρολάρω. Είναι σαν να έχει μπει μέσα μου ένα θηρίο και είναι θέμα ημερών να ορμήσει και να τους φάει όλους.
Τι θέλω από εσένα; Αν γίνεται, να βάλεις κάπου αυτές τις σκέψεις μου για να τις αφιερώσω στο γιο μου, αλλά και σε όλα τα παιδιά του ΔΝΤ που γεννιούνται αυτήν την περίοδο, μαζί με μία τεράστια συγγνώμη που σίγουρα δεν φτάνει.
Σε ευχαριστώ που με άκουσες.
Σπύρος Κ. – Καλλιθέα.
Πηγή: https://thesa1nt.wordpress.com/2011/03/06/ng/
Σχόλια
