Η εκλογή, πέρυσι, του Ροντρίγκο Ντουτέρτε στην προεδρία των Φιλιππίνων αιφνιδίασε και ανησύχησε το «διεθνή παράγοντα», εξαιτίας της διαφοροποίησής του από τη φιλοαμερικάνικη πολιτική που μέχρι τότε τηρούσαν απαρέγκλιτα όλοι οι πρόεδροι της νησιωτικής χώρας*. Ταυτόχρονα γέννησε ελπίδες ότι μπορεί να επιτευχθεί εσωτερική ειρήνη μετά από μισό σχεδόν αιώνα ένοπλης σύγκρουσης μεταξύ του φιλιππινέζικου κράτους και του Νέου Λαϊκού Στρατού (βλ. φωτό), που καθοδηγείται από το Κ.Κ. Φιλιππίνων. Έκτοτε πραγματοποιήθηκαν, πράγματι, τέσσερις γύροι ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων μεταξύ της κυβέρνησης Ντουτέρτε και του Εθνικού Δημοκρατικού Μετώπου, που συσπειρώνει τις εκτός νόμου προοδευτικές δυνάμεις. Ήδη όμως από τον τρίτο γύρο διαφάνηκε ότι οι συνομιλίες προσκρούουν σε τοίχο**.
«Η υπόσχεση του Ντουτέρτε να απελευθερώσει τους 400 πολιτικούς κρατούμενους μας ενθάρρυνε να επιταχύνουμε τις διαπραγματεύσεις για κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές και συνταγματικές μεταρρυθμίσεις που θα απαντούν στις ρίζες της 48χρονης εμφύλιας σύρραξης», δήλωνε αυτήν την εβδομάδα ο Χοσέ Μαρία Σισόν, ιστορικός ηγέτης του Κ.Κ. Φιλιππίνων. «Όμως», πρόσθετε, «η κυβέρνηση έκανε πίσω από τις υποσχέσεις της, κι ο ίδιος ο Ντουτέρτε δήλωσε δημόσια ότι μετάνιωσε που επέτρεψε την αποφυλάκιση μόλις 19 πολιτικών κρατούμενων τον περασμένο Αύγουστο. Ακόμη χειρότερα, τον περασμένο μήνα απείλησε αυτούς που απελευθερώθηκαν και τώρα συμμετέχουν στις ειρηνευτικές συνομιλίες με νέα σύλληψη ή και εκτέλεση».
Το Εθνικό Δημοκρατικό Μέτωπο καταγγέλλει ότι ο Ντουτέρτε δεν επιδιώκει μια δίκαιη ειρήνευση, αλλά την άνευ όρων συνθηκολόγηση των ανταρτών. Γι’ αυτό το λόγο, τονίζει ο Σισόν, περιφρονεί τις συγκεκριμένες προτάσεις για εθνικό σχέδιο αγροτικής μεταρρύθμισης και βιομηχανικής ανασυγκρότησης, και κρατά σε θέσεις-κλειδιά λυσσαλέους υποστηρικτές των ΗΠΑ. Για τον ίδιο λόγο απέπεμψε πρόσφατα την προοδευτική υπουργό Περιβάλλοντος Τζίνα Λόπεζ, που αντιτασσόταν στις πολυεθνικές εξόρυξης. Σε μια χώρα απευθείας αναμεμειγμένη στην αντιπαράθεση Κίνας-ΗΠΑ για τον έλεγχο της Νότιας Σινικής Θάλασσας και της ευρύτερης περιοχής, οι πιέσεις της Ουάσιγκτον στον Ντουτέρτε να εγκαταλείψει τις όποιες «τάσεις ανεξαρτητοποίησης» γίνονται όλο και πιο απροκάλυπτες. Το δράμα του είναι ότι όσο ενδίδει, τόσο πιο ευάλωτος γίνεται, και κινδυνεύει να ανατραπεί – όχι από τους «εχθρούς» του, αλλά από τους «φίλους» του…
* Βλ. φύλλο 311
** Βλ. φύλλο 346
