Πώς αναδεικνύονται οι κρίσιμοι κόμβοι της πολιτικής μάχης. Του Δημήτρη Υφαντή
Στην ειδική σύνοδο της Ευρωβουλής για την ελληνική προεδρία στο Στρασβούργο, επαναλήφθηκαν τα ίδια στερεότυπα περί «σωτηρίας» και «επιτυχίας» του προγράμματος υπό τη συγκυβέρνηση, σε αντιδιαστολή με την πρώτη φάση των παλινωδιών επί Παπανδρέου. Η στρατηγική του πρωθυπουργικού επιτελείου συγκροτείται σε δύο μέτωπα, ένα πραγματικό κι ένα προσχηματικό. Η πόλωση στήνεται σε πιο αναβαθμισμένο επίπεδο διχασμού και τρομοκράτησης. Τον Μάη του 2012 η χώρα παρουσιαζόταν στο χείλος του γκρεμού και η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγούσε στην χρεοκοπία. Τώρα εμφανίζονται κεκτημένα, το «πρωτογενές πλεόνασμα», η ορατή «έξοδος» από την επιτήρηση μέσω της ολοκλήρωσης των δανειακών δόσεων και η νέα «διευθέτηση» της αποπληρωμής του χρέους. Μια αλόγιστη ψήφος οργής υπέρ του «ακραίου» ΣΥΡΙΖΑ, ταυτίζεται με εθνική απειλή. Το αφήγημα δεν είναι μόνο του Σαμαρά. Αλλά η γραμμή ενοποίησης για σύσσωμο το κλαμπ της κλεπτοκρατίας παρά τις σοβαρότατες, που δεν κουκουλώνονται πλέον, εντάσεις… μεταξύ του.
«We delivered», το κυνικό «κάναμε τη δουλειά», ο Α. Σαμαράς το είπε αγγλικά στους ευρωβουλευτές. Ποιοι… «we»; Τα πρωτοπαλίκαρα, ο Κυριάκος και ο Άδωνις με ενορχηστρωτές, για να μην ξεχνιόμαστε, τους Στουρνάρα και Προβόπουλο. Τι του αντιγυρίζουν οι εταίροι; Καλώς, συνεχίστε… και έτερον ουδέν. Εδώ εντοπίζεται το δεύτερο, το προσχηματικό μέτωπο, που σκηνοθετεί η κυβερνητική προπαγάνδα. Όχι μόνο μέσω κατηγορηματικών δηλώσεων των πιο υψηλόβαθμων αξιωματούχων, όχι μόνο λόγω δυσοίωνων εκτιμήσεων των πιο έγκυρων αναλυτών, αλλά πολύ περισσότερο η εκ συστήματος πλέον νέα τακτική της τρόικας, δηλαδή η καθυστέρηση διαρκείας, προδιαγράφει την ασφυκτική δέσμευση της χώρας στο διηνεκές υπό το καθεστώς του «χρήσιμου θύματος».
Ο Σαμαράς περιφέρει τα ερείπια και τα θύματα του προγράμματος ως λάφυρο αναζητώντας συμπόνια από τα ξένα αφεντικά του, περιβάλλοντας με την εθνική λεοντή τον «μονόδρομο της σωτηρίας». Ο ΣΥΡΙΖΑ και όποιος αμφισβητεί και αντιστέκεται στιγματίζεται ως «πέμπτη φάλαγγα», που δεν διστάζει να λαϊκίζει και να σπεκουλάρει πάνω στα αισθήματα ενός χειμαζόμενου λαού. Η συνοδοιπορία με τα «μιάσματα» της τρομοκρατίας προκύπτει εύλογα. Στην αυξομειούμενη, αναλόγως των αλλεπάλληλων μεταβολών της συγκυρίας, πολιτική της έντασης, σε τηλεοπτικές δόσεις η Χ.Α. φυλακίζεται στο κάδρο του ενός άκρου – ώστε να υπονοείται διαρκώς το άλλο, το εξ αριστερών.
Στο μεγάλο φόντο που φιλοτεχνείται με τα ΜΜΕ σε διπλό ρόλο χορηγού και εκτελεστή, εξελίσσεται ο «εμφύλιος» πόλεμος των μπλοκ της διαπλοκής. Το Βήμα θέτει ευθέως θέμα αποπομπής του Στουρνάρα. Σε ενδεχόμενη τοποθέτησή του ως διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, συνδυάζονται δύο στόχοι. Ο αποδιοπομπαίος αξιοποιείται για το «κλείδωμα» της προοπτικής της χώρας στις επιβουλές του μερκελικού κέντρου, ανεξάρτητα από ενδεχόμενα «πολιτικής αστάθειας», που έσπευσε να ξορκίσει και ο νυν διοικητής της ΤτΕ Γ. Προβόπουλος. Στο «ανεξάρτητα» συμπυκνώνεται η επίδειξη ισχύος της Ευρωζώνης, ως άτεγκτης κυριαρχικής δομής. Παράλληλα το ξεπούλημα των μετοχών των τραπεζών στα αρπακτικά των διεθνών funds, μεθοδεύεται με πλήρη… εχεμύθεια. Πιθανώς όσα φανερώνονται περί του Τ.Τ. δεν είναι τυχαία ως προς τις στοχεύσεις που επιδιώκονται, ούτε συμπτωματικά ως προς το χρόνο που διαδραματίζονται.
Η κυβερνητική βιτρίνα της σταθερότητας αποκαλύπτεται εύθραυστη, μέσω της αναπαραγόμενης εκλογολογίας. Διοχετεύονται σχεδιασμοί παραπομπής των τοπικών εκλογών το Σεπτέμβρη και διεξαγωγής των εθνικών εκλογών μαζί με τις Ευρωεκλογές. Ήταν αρκετή η αυτονόητη αναφορά του Κ. Παπούλια στον τελευταίο χρόνο της θητείας του, για να πυροδοτηθούν σενάρια περί «χρησμών» και αιφνιδιασμών με μοχλό την προεδρική εκλογή.
Η πόλωση και μάλιστα η αρχηγική μονοπώληση της αντιπαράθεσης είναι το πεδίο στο οποίο το κυρίαρχο σύστημα, σε όλες του τις διαστάσεις, θα «δώσει τη μάχη» της επιβίωσής του. Οι «έξω», που είναι με τα μπούνια «εντός», ήδη δοκιμάζουν το οπλοστάσιο των πειθαναγκασμών, των εκβιασμών και των απειλών ενόψει της επικείμενης πολιτικής αλλαγής. Η πόλωση προβάλλει ως δεδομένη, ο διπολισμός εμπεδώνεται. Το ουσιώδες είναι: Τεχνητά ή αυθεντικά; Τα διλήμματα και τα περιεχόμενα εμπνέουν, εμπλέκουν, κινητοποιούν το λαό ή έντεχνα τον παγιδεύουν στο περιθώριο της παθητικότητας και της… ψηφοφορίας;
Παραδόξως, όμως, η ίδια η επιχείρηση της αποπροσανατολιστικής έντασης αναδεικνύει διαρκώς στο επίκεντρο τα πραγματικά επίδικα. Η επαγγελία του «εθνικού μονόδρομου» υποχρεώνει σε μάχιμη αντιπαραβολή των ριζικών αξιώσεων της αντίστροφης πορείας. Αξιώσεων σύγκρουσης, ρήξης, ανοικοδόμησης, δημιουργίας.
Απαιτούνται περιεχόμενα και προσδιορισμοί. Δηλαδή συγκεκριμένα πράγματα: ευρωδομή, Τράπεζα της Ελλάδας, τραπεζικό σύστημα, χρέος, κοινωνικό κράτος, στρατηγικοί εθνικοί τομείς (ενδεικτικά ΑΔΜΗΕ, Νερό), εξοπλιστικά. Ενώ το κατεδαφιστικό έργο (απολύσεις, Υγεία, δημόσιες δομές) επιβάλλει αντίσταση και μπλοκάρισμα εδώ και τώρα κι όχι παραπομπή στις… κάλπες και παραλυτική αναμονή.
