Ο λεκές του πολέμου απλώνεται επικίνδυνα, παρά τις μεγαλόσχημες δηλώσεις περί τερματισμού διαφόρων ενεργών εστιών του. Δεν είναι μόνο ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται. Ούτε που η Ευρώπη (η Ε.Ε.) ντύνεται στο χακί ενάντια στη Ρωσία, κινδυνεύοντας να γελοιοποιηθεί. Δεν είναι που το Ισραήλ προχωρά στη ναζιστικού τύπου «τελική λύση» εξόντωσης των Παλαιστινίων, με άμεση συνεννόηση Τραμπ-Νετανιάχου. Δεν είναι μόνο το νέο επεισόδιο πολέμου Ινδίας-Πακιστάν (αμφότερες πυρηνικές δυνάμεις). Ούτε που η φιλοπόλεμη Ε.Ε. και η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μην παραστούν στην παρέλαση της Μόσχας ηγέτες κρατών μελών ή υπό ένταξη χωρών…
[Αναγκαία παρέκβαση: Ο Σλοβάκος Φίτσο δυσκολεύτηκε να φθάσει αφού διάφορες χώρες-τζουτζέδες έκλεισαν τον εναέριο χώρο για το αεροσκάφος του. Ο Σέρβος Βούτσιτς ταξίδεψε ενώ ουκρανικά drones συνεχώς παρενοχλούσαν την πτήση του. Και επειδή μιλήσαμε για χώρες-τζουτζέδες, δεν μπορούμε να μην σημειώσουμε πως η Ελλάδα διάλεξε τη «σωστή πλευρά της ιστορίας», ενισχύει την Ουκρανία ακόμα και σε βάρος της δικής της άμυνας, συμμετέχει στην αντιρωσική υστερία και ψηφίζει όλες της κυρώσεις ενάντια στη Ρωσία ενώ δεν απειλείται από αυτήν· τέλος, θεωρεί το Ισραήλ φίλη χώρα και περιφέρει πρεσβευτές της γενοκτονίας σε ελληνικά σχολεία… Τέλος της παρέκβασης]
…Είναι όλα αυτά μαζί, και η τάση προς τον πόλεμο που τροφοδοτείται από την πολυοργανική κρίση του συστήματος, από τις δυνάμεις της δυτικής παγκοσμιοποίησης και κυριαρχίας. Οι οποίες δεν διανοούνται ότι θα χάσουν την πρωτοκαθεδρία σε ένα στυγνό σύστημα Νέας Τάξης και εξανδραποδισμού εργαζομένων, λαών, εθνών σε πλανητική κλίμακα· σε ένα στρατόπεδο «συλλογικής Δύσης» που δεν έχει ενδοιασμούς, ούτε όμως βγάζει κανένα ουσιαστικό συμπέρασμα από τη σύγχρονη ιστορία (80 χρόνια μετά δεν είναι πολύ μεγάλο διάστημα). Ένα σύστημα και ένα στρατόπεδο που δεν μπορεί να διανοηθεί τη «δύση» του και την άνοδο νέων παγκόσμιων κέντρων, που αμφισβητούν την πεπαλαιωμένη Δυτική κυριαρχία.
Οι εμπρηστές του πολέμου σήμερα, σε αντίθεση με 85 χρόνια πριν, δεν είναι πρώην ηττημένες και ανερχόμενες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του Δυτικού στρατοπέδου που επιζητούσαν έναν νέο συσχετισμό δια των όπλων (ο τότε Άξονας). Σήμερα εμπρηστής είναι η συλλογική Δύση που βλέπει να απειλείται η πρωτοκαθεδρία της και η παγκόσμια ηγεμονία της. Προστρέχει στον πόλεμο για να ανακόψει την ανοδική πορεία άλλων κέντρων. Και αδιαφορεί αν αυτό οδηγεί στο χείλος μιας παγκόσμιας σύρραξης.
Το πρώτο μέρος αυτής της προσπάθειας δεν στέφεται μέχρι τώρα με επιτυχία. Πρώτον, επειδή η Ρωσία δεν είναι Λιβύη, Συρία, Ιράκ ή Σερβία. Δεύτερον, επειδή η πολυοργανική κρίση οδήγησε πρώτα σε μια μεγάλη ενδόρρηξη μέσα στο στρατόπεδο της Δύσης: Brexit, τραμπισμός, πολιτική αστάθεια σε ολόκληρη την Ευρώπη, και φυσικά ήττα στην Ουκρανία. Τρίτον, επειδή η γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ έχει την πλήρη στήριξη του Δυτικού άξονα, ενώ καταδικάζεται από την πλειοψηφία των χωρών, λαών, εθνών του κόσμου.
Ο αγώνας για την ειρήνη, ο αγώνας για ένα καλύτερο μέλλον για τη συντριπτική πλειοψηφία της ανθρωπότητας, περνά μέσα από την απόκρουση των σχεδίων πολέμου, την απομόνωση των σύγχρονων δυνάμεων του ιμπεριαλισμού, την απόκρουση των στόχων που έχει η αναδιάρθρωση και η «επανάσταση» που διαφημίζουν για την «ψηφιακή εποχή» και τον «μετα-ανθρωπισμό».
Υπάρχει μια αντιδραστική ουτοπία: να κτιστούν αποστειρωμένες νησίδες όπου θα ζει η υπερελίτ που θα διαχειρίζεται μια τεράστια ανθρώπινη μάζα περιθωριοποιημένων υπανθρώπων. Όλα θα λειτουργούν με ρομπότ και τεχνητή νοημοσύνη καταργώντας τη ζωντανή εργασία όπως την ξέραμε. Δηλαδή θα έχουμε τη μετατροπή τεράστιων τμημάτων του πληθυσμού σε ανθρώπινα ζόμπι που απλά θα καταναλώνουν ότι «ναρκωτικό» σερβίρεται. Όπου και όταν κάτι παρεκκλίνει, θα επιλέγεται ως «διαχείριση» η εξάλειψη, η γενοκτονία, η εθνοκάθαρση, η μείωση με κάθε τρόπο του ανθρώπινου πληθυσμού.
Οπότε ξαναμπαίνει με άλλο τρόπο το ζήτημα της βαρβαρότητας (καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής, με πολλαπλασιασμένες δυνατότητες καταστροφισμού σήμερα) ή μιας μετάβασης σε ένα διαφορετικό κοινωνικό και πολιτικό σύστημα. Με επίκαιρο τρόπο ξαναμπαίνει δηλαδή στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα μιας νέας νίκης των λαών, ανάλογης με αυτήν της 9ης Μαΐου 1945. Με ποιο τίμημα, ποιες θυσίες, σε πόσο χρόνο; Αυτά θα εξαρτηθούν από τους όρους του υποκειμενικού παράγοντα, από τις διαδικασίες μιας νέας συνείδησης και από την αποφασιστικότητα των «από κάτω».
Η «σκοτεινή» δεκαετία του 1930 χαρακτηρίστηκε προθάλαμος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Σήμερα οδεύουμε προς μια «γυμνή μετάβαση» σε έναν κόσμο αβέβαιο, με σκοτεινούς ορίζοντες και χωρίς ένα ενεργό υπαρκτό υποκείμενο ή πόλο των λαών και των εργαζομένων. Το ζητούμενο λοιπόν είναι, μέσα από την αντιφατική και σκοτεινή πλευρά της σύγχρονης πραγματικότητας να προκύψει ένα υποκείμενο που να αλλάξει τους «αυτοματισμούς» της καπιταλιστικής εξέλιξης και των καταστροφικών της προδιαγραφών. Τότε υπήρχε ένα υποκείμενο, ένα όραμα. Σήμερα αυτό δεν υπάρχει. Αυτή είναι μια μεγάλη διαφορά που, αντί να αποκαρδιώνει, πρέπει να «σπρώξει» στην κατεύθυνση συγκρότησής του. Η πραγματικότητα πιέζει προς τα εκεί!
