Μια βδομάδα, λοιπόν μέχρι τις εκλογές!
Εκλογές, έτσι κι αλλιώς, σημαντικές.
Σημαντικές για το λαό, γιατί για πρώτη φορά υπάρχει η δυνατότητα να δρομολογηθούν προοδευτικές εξελίξεις.
Σημαντικές και για το ντόπιο και ευρωπαϊκό κατεστημένο που τεστάρει τις κοινωνικές ανοχές, τις δικές του αντοχές, αλλά και τις δυνατότητές του να χειραγωγεί τη λαϊκή ριζοσπαστικοποίηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ο νικητής των εκλογών της 25ης του Γενάρη.
Όλοι το έχουν χωνέψει και όλοι με τούτο το δεδομένο, ξεδιπλώνουν την τακτική και τις στρατηγικές τους επιλογές.
Το διεθνές «σύστημα» δρομολογεί τις αναγκαίες «προσαρμογές», με βασικό του εργαλείο τη δοκιμασμένη ταχτική «του μαστίγιου και του καρότου» και την πλήρη αξιοποίηση των κάθε είδους οικονομικών και πολιτικών του εφεδρειών.
Το ντόπιο πολιτικό κατεστημένο, συνειδητοποιώντας πως είναι και αναλώσιμο και βαθιά χρεοκοπημένο, δίνει λυσσασμένο αγώνα επιβίωσης.
Το μιντιακό και επιχειρηματικό λόμπι, κάνει κι αυτό τους λογαριασμούς του και τις «αναγκαίες αναδιατάξεις», ρίχνει τα δολώματά του και διακηρύσσει, σε κάθε τόνο, πως δεν έχει πρόβλημα να κάνει τις αναγκαίες προσαρμογές και συμμαχίες, προκειμένου να παίξει πάλι «ρόλο».
Αυτά επιγραμματικά απ’ αυτούς και όχι μόνο αυτά, γιατί όλα δεν τα είδαμε ακόμα.
Άντε τώρα από την άλλη, από τη δική μας μεριά.
Τα τελευταία 2-3 χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα από δυσκολίες, αντιφάσεις και προβλήματα, κατάφερε τούτο το σημαντικό:
Ένα υπολογίσιμο και ετερόκλιτο κομμάτι της κοινωνίας, για διαφορετικούς λόγους και από διαφορετικές αφετηρίες, αποφάσισε -με αμφιβολίες και ερωτηματικά- να του εναποθέσει τις ελπίδες του για ένα καλύτερο αύριο.
Να δώσει, για πρώτη φορά, σ’ ένα αριστερό κόμμα τη δυνατότητα να εφαρμόσει τις διακηρύξεις του στο «γήπεδο» του αστικού συστήματος.
Κι’ εδώ αρχίζουν τα δύσκολα και για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και για όσους αποφασίσουν να τον ψηφήσουν.
Τούτη τη φορά δεν αρκεί η ανάθεση διά της ψήφου σ’ ένα κόμμα, για «να βγάλει το φίδι από την τρύπα».
Τούτη τη φορά θα είναι καταστροφική η λογική «και τα μισά να κάνουν καλό θα είναι και τα μισά να φάνε, εντάξει».
Τούτη τη φορά το «καθήκον» δεν είναι «να ρίξεις» ΣΥΡΙΖΑ και να παρακολουθείς από τον καναπέ σου να δεις «τι θα κάνουν κι αυτοί».
Τούτη τη φορά, η ψήφος δεν μπορεί να σημαίνει «ήρθε η ώρα για να βολευτούμε κι εμείς επιτέλους».
Εάν, φίλε ψηφοφόρε, η ψήφος σου δεν είναι μήνυμα στον ΣΥΡΙΖΑ, πως σε στηρίζω γιατί μπορώ να σε ελέγχω, είμαι δίπλα σου γιατί μπορώ να είμαι και απέναντί σου, σε θέλω αριστερό πέρα για πέρα και όχι «ολίγον αριστερό», τότε γρήγορα θα ακυρώσεις τις ελπίδες που του εναπόθεσες.
Γρήγορα, επώδυνα και για χρόνια, θα έλεγα.
Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ αν δεν ενθαρρύνει και δεν επιδιώξει τη μαζική «λαϊκή εισβολή» στο κόμμα και στην κυβερνητική πολιτική, αν δεν στηριχθεί στους κοινωνικούς αγώνες και το λαϊκό κίνημα, αν δεν τον καθοδηγεί η συλλογική πείρα, τότε καμιά αυτοδυναμία και καμιά διαπραγμάτευση, δεν το σώζει.
Φίλε, τούτη τη φορά δεν γίνεται να είσαι απλά ψηφοφόρος
Τούτη τη φορά η ψήφος σου είναι αλλιώτικη.
Είναι απόφαση ζωής.
Της δικής σου ζωής!
