Επίδειξη κατακτητικού πνεύματος, καταπάτησης και εξακολουθητικής ταπείνωσης του ελληνισμού και της ορθοδοξίας, αλλά και ολόκληρου του χριστιανικού κόσμου, τα όσα συνέβησαν με τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί.
Κίνηση μετρημένη και υπολογισμένη από τον Ερντογάν για να χρησιμοποιήσει τμήμα του σουνίτικου κόσμου σαν πολιτική δύναμη για τα επεκτατικά του σχέδια. Τον ίδιο σαν ηγέτη του σουνιτικού κόσμου που ήδη έχει ξεπεράσει σε σημασία τον κοσμικό Κεμάλ. Σαν περίπου απελευθερωτή περιοχών από κατακτητές και διεφθαρμένα καθεστώτα.
Η 24η Ιουλίου είναι η ημερομηνία της υπογραφής της Συνθήκης της Λωζάνης. Στιγμή ήττας της Τουρκίας για την οποία ευθύνεται ο Κεμάλ σύμφωνα με τον Ερντογάν. Τέλη του 2016 για πρώτη φορά ο Ερντογάν σε ομιλία του προς τους περιφερειακούς διοικητές της Τουρκίας, έθεσε αυτό το ζήτημα:
«Το 1920 μας έδειξαν τη Συνθήκη των Σεβρών για να μας πείσουν το 1923 για τη Συνθήκη της Λωζάνης. Και κάποιοι προσπάθησαν να μας το παρουσιάσουν αυτό ως νίκη. Με τη Συνθήκη της Λωζάνης δώσαμε στους Έλληνες τα νησιά, που αν φωνάξεις από τις ακτές του Αιγαίου, θα ακουστείς απέναντι. Είναι αυτό νίκη;» είχε πει τότε ο Ερντογάν. Από το 2016 ο χρόνος έχει επιταχυνθεί για τον τουρκικό επεκτατισμό και νέο-οθωμανισμό.
Προπαγανδιστικό τραγούδι σε εννεά γλώσσες
Σε ανάρτηση του Ερντογάν προβάλλεται τραγούδι για την Αγία Σοφία και πλάνα του άλλοτε χριστιανικού ναού. Καλλιτέχνες από Τουρκία, Αλβανία, Βοσνία, Αζερμπαϊτζάν, Κιργιστάν, μέχρι κι ερμηνείες στα κουρδικά, Σουαχίλι, μπενγκάλι κι αραβικά περιλαμβάνονται στο τραγούδι για την Αγία Σοφία. «Αγιά Σοφία… Να φυσήξει ο άνεμος προς τη Μέκκα. Ήσουν πάντα δική μας, είμαστε δικοί σου». Με αυτά τα λόγια αρχίζει το τραγούδι.
Καμιά ουσιαστική αντίδραση
Εσωτερικό θέμα της Τουρκίας θεώρησαν όλοι οι δυτικοί (φίλοι μας;) την κίνηση του Ερντογάν να μετατρέψει την Αγία Σοφία σε «Μεγάλο Τζαμί», νέο κέντρο του σουνίτικου ισλαμισμού.
Η ελληνική κυβέρνηση και η επίσημη εκκλησία κράτησαν χαμηλούς τόνους, παρά τις κριτικές και τις ανακοινώσεις που έβγαλαν. Η αναιμική αντίδραση ανοίγει κι άλλο την όρεξη του τούρκικου επεκτατισμού. Αυτή όμως η χλιαρή αντιμετώπιση εντάσσεται στο πλαίσιο του «διαλόγου», της «συνεκμετάλλευσης», της «διαπραγμάτευσης εφ όλης της ύλης και υπό επιδιαιτησία».
Δεν μπορεί η σημερινή εικόνα της Αγίας Σοφίας, στη νέα χρήση της, και χωρίς να μπορεί κανείς να την επισκεφθεί ως μουσείο, αλλά ως τζαμί και με καλυμμένες εικόνες, δάπεδο, χώρους, να μην προκαλεί μεγάλη θλίψη σε όλους τους Έλληνες. Μόνο εντελώς «απελεύθεροι» από κάθε συνείδηση και κοσμοπολίτες προς όπου φυσά το χρήμα, ασπόνδυλοι και χωρίς ψυχή και συνείδηση μπορεί να μένουν αδιάφοροι για τη θλιβερή αυτή εξέλιξη.
Θα ζητάμε διαρκώς και για όσο πάρει να ξαναγίνει η Αγία Σοφία μουσείο όπως ήταν. Αυτό το αίτημα πρέπει να τίθεται διαρκώς και πάντα σε κάθε διεθνές φόρουμ, διμερή συνάντηση, τραπέζι διαπραγμάτευσης. Η προοδευτική και κοσμική Τουρκία πρέπει να πάρει καθαρή θέση σε αυτό το αίτημα.
Μ.Α.
