2003-2014. Ελληνική προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τότε με σήμα ένα χελιδόνι που άνοιγε τα φτερά του, σήμερα με μια βαρκούλα που αρμενίζει, δημιουργώντας διάφορους συνειρμούς.
Το 2003 η ανάληψη της προεδρίας γίνεται μέσα σε ένα κλίμα ευφορίας των κυβερνώντων. Ο Κώστας Σημίτης θα παραμείνει πρωθυπουργός μέχρι την επόμενη χρονιά, αλλά η φαντασμαγορία της «ισχυρής Ελλάδας» θα διαρκέσει μερικά χρόνια ακόμα. Η ανάληψη της προεδρίας το 2003 πραγματοποιήθηκε ανάμεσα σε δύο μεγάλα «επιτεύγματα». Την είσοδο στην Ευρωζώνη που θα εξασφάλιζε ευημερία και σταθερότητα για τους Έλληνες και τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, σύμβολο μιας Ελλάδας που αναπτύσσεται και μεγαλουργεί.
Μια δεκαετία μετά, η πραγματικότητα έχει διαψεύσει τους πανηγυρισμούς και τις τυμπανοκρουσίες. Ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς θα πει, μεταξύ άλλων, στις δηλώσεις του για την ανάληψη της προεδρίας: «Η Ελλάδα έχασε βιοτικό επίπεδο που δεν έχει χάσει κανένας λαός από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα. Και το έκανε συντονισμένα, με τη βοήθεια της Ευρώπης». Κάθε σχόλιο περιττεύει.
Η αφοπλιστική ειλικρίνεια των δηλώσεων Σαμαρά συναγωνίζεται σε μέγεθος τον κυνισμό των δηλώσεων Μπαρόζο και Ρομπάι για την επιμονή στις μεταρρυθμίσεις που ανταμείβεται, και τον ηρωισμό των Ελλήνων που υπομένουν τους πειραματισμούς της Ευρώπης. «Είμαστε δίπλα σας, είμαστε μαζί σας», αναφώνησε ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, προκαλώντας ρίγη ενθουσιασμού.
Προτεραιότητα για την ελληνική προεδρία θα είναι η απασχόληση και η ανάπτυξη. Μοιάζει με ανέκδοτο όταν αυτό διακηρύσσεται από την πρωτεύουσα της χώρας που παρουσιάζει ύφεση επί χρόνια, τέτοια που συγκρίνεται μόνο με δείκτες χωρών σε εμπόλεμη κατάσταση. Της ίδιας χώρας που, από την προηγούμενη ανάληψη της προεδρίας το 2003, είδε το δημόσιο χρέος της να εκτοξεύεται από τα 168 στα 349 δισ. και την ανεργία από μονοψήφια νούμερα στο 27,4% σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat.
Την ίδια στιγμή τα σχόλια του ευρωπαϊκού αλλά και του αμερικανικού Τύπου παρουσιάζουν σαν παράδοξη την ανάληψη της προεδρίας από «το πιο προβληματικό παιδί της Ευρώπης» (Der Spiegel) και ανησυχούν για την ευρωπαϊκή πορεία μέσα από σκοπέλους πολιτικής αποσταθεροποίησης, μπροστά και στις επερχόμενες εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο.
Το 2003 η ελληνική προεδρία κύλησε εν μέσω διαδηλώσεων ενάντια στην Ευρώπη του πολέμου (ήταν η χρονιά της επίθεσης στο Ιράκ) και του νεοφιλελευθερισμού, με αποκορύφωμα τις μεγάλες κινητοποιήσεις κατά τη διάρκεια της Συνόδου Κορυφής στη Χαλκιδική.
Σήμερα που έχουν δυναμώσει οι φωνές και ο προβληματισμός στην ελληνική κοινωνία για το ρόλο της σημερινής Ευρώπης και την ανάγκη μιας άλλης πολιτικής, δεν εμφανίζεται αντίστοιχη διάθεση και σχεδιασμός για κινητοποιήσεις, για λόγους που ξεπερνούν αυτό το σημείωμα.
Σε κάθε περίπτωση, η Αριστερά, δυναμωμένη σήμερα στη χώρα μας, είναι υποχρεωμένη να ορθώσει το δικό της πρόταγμα, να εμπνεύσει με ένα νέο όραμα για μια άλλη Ελλάδα σε μια άλλη Ευρώπη.
