Αν και οι συμφωνίες του Όσλο του 1993 δεν τηρήθηκαν στα σημαντικά σημεία που αφορούσαν την προοπτική της δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους, τα μικρότερα ζητήματα για τη διαχείριση της κατοχής και ο τρόπος “ειρηνευτικής διαπραγμάτευσης” προσδιορίζουν σε μεγάλο βαθμό την πραγματικότητα στην Παλαιστίνη σήμερα.
Γράφει σχετικά ο Nassar Ibrahim από το Alternatine Information Ceter. Λίγη έμφαση δόθηκε (στις Συμφωνίες) στα κρίσιμα ζητήματα που προσδιορίζουν τη διαμάχη: Εποικισμοί, Ιεροσόλυμα, πρόσφυγες, νερό και η οικονομία. Με αυτά τα θέματα στο ράφι, δεν υπήρχαν πολλοί μηχανισμοί ή κίνητρα για να διασφαλίσουν ότι το Ισραήλ θα δεσμευόταν από το διεθνές δίκαιο. Αντίθετα, το Ισραήλ εκμεταλλεύτηκε το προσωρινό καθεστώς των συμφωνιών για να δημιουργεί περισσότερα δεδομένα, φτιάχνοντας μια νέα πραγματικότητα στην οποία στη συνέχεια θα βασιστεί η ειρηνευτική διαδικασία. Επίσης, έδωσε τη δυνατότητα στην Π.Α. να χρησιμοποιήσει τη νέα παλαιστινιακή ασφάλεια και τις μυστικές υπηρεσίες για δικούς της στόχους.
Στο παλαιστινιακό στρατόπεδο, η απόφαση για συμμετοχή στις διαπραγματεύσεις ήταν πολύ αμφιλεγόμενη και έβαλε τα θεμέλια για τους εξουθενωτικούς πολιτικούς διαχωρισμούς που υπάρχουν σήμερα, με τη Φατάχ και το Παλαιστινιακό Κόμμα του Λαού να είναι έντονα υπέρ και το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης το Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, τη Χαμάς και την Ισλαμική Τζιχάντ έντονα κατά των συμφωνιών. Αυτή η μη συναίνεση και οριακή εκπροσώπηση των παλαιστινιακών πολιτικών κομμάτων αποδυνάμωσε περαιτέρω την παλαιστινιακή θέση στις συνομιλίες και δημιούργησε αμφισβήτηση της νομιμότητας των εκπροσώπων των απανταχού Παλαιστινίων.
Αντίθετα με την έλλειψη κινήτρων προς το Ισραήλ να δεσμευτεί από το Διεθνές Δίκαιο, οι ΗΠΑ προσέφεραν μια σειρά θέλγητρα στους Παλαιστίνιους σε αντάλλαγμα πολιτικών συμβιβασμών. Αυτές οι υποσχέσεις οικονομικής ανάπτυξης όχι μόνο έβαλαν τη βάση για μια σειρά συμφωνιών και πρωτόκολλων, αλλά λειτούργησαν επίσης για να σιωπήσουν τους Παλαιστίνιους στα πιο σημαντικά θέματα.
Οι Παλαιστίνιοι βρέθηκαν σε χειρότερη θέση από ό,τι όταν ξεκίνησαν τις συνομιλίες, με μεγαλύτερη απομόνωση των Ιεροσολύμων, σχεδόν ασταμάτητη επέκταση εποικισμών και βάθεμα των εσωτερικών πολιτικών διαχωρισμών. Αυτή η προφανής αποτυχία της ειρηνευτικής διαδικασίας του Όσλο έπαιξε σημαντικό ρόλο στο ξέσπασμα της δεύτερης Ιντιφάντα, το Σεπτέμβριο του 2000.
Ο τωρινός γύρος των ισραηλινο-παλαιστινιακών ειρηνευτικών συνομιλιών, με μεσολαβητή και πάλι τις ΗΠΑ, βασίζεται στις ίδιες ασταθείς βάσεις και αμφισβητούμενες τακτικές. Όσο οι ενέργειες των ΗΠΑ αποτελούν στυγνή προκατάληψη υπέρ των ισραηλινών συμφερόντων πάνω στα παλαιστινιακά δίκαια, ο ρόλος τους ως οικοδεσπότης και μεσολαβητής δεν είναι παρά προσχηματικός. Και όσο το Ισραήλ συνεχίζει να διαπραγματεύεται ως ο κυρίαρχος, θα συνεχίσει να πληρώνει το τίμημα του να είναι κατακτητής.
Σύλλογος Ιντιφάντα
https://intifadagr.wordpress.com/
