Κάθε τέσσερα χρόνια, όπου συνήθως γίνεται και ένα τακτικό Συνέδριο του ΚΚΕ, εμφανίζεται ένα φαινόμενο το οποίο έχει πάρει, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, χαρακτηριστικά φυσικής νομοτέλειας. Του Σωκράτη Μαντζουράνη
Λίγο πριν από το Συνέδριο, στην προσυνεδριακή διαδικασία και το διάλογο, κατά ένα περίεργο τρόπο έκανε την εμφάνισή του «το γένος των οπορτουνιστών».
Πρόκειται για μια ιδιαίτερη συνομοταξία στελεχών και μελών του κόμματος, που για χρόνια καθοδηγούν το λαϊκό κίνημα, μας αναλύουν και μας «διδάσκουν» μέσα από το Ριζοσπάστη και τα άλλα κομματικά έντυπα, αναλύουν τις θέσεις του Κόμματος από τα ΜΜΕ, υπερασπίζονται τη «γραμμή» και τις αποφάσεις των «οργάνων», περιφρουρούν το Μαρξισμό-Λενινισμό.
Και κάποια στιγμή, κάθε τέσσερα χρόνια στον «προσυνεδριακό διάλογο»,τους παροτρύνουν να πούνε δημόσια τη γνώμη τους.
Και τότε, γίνεται το θαύμα.
Αν η γνώμη τους είναι αντίθετη με αυτήν της «ηγεσίας» και των «οργάνων» της, αν η γνώμη τους περιέχει κριτική για την ηγεσία, αν για κακή τους τύχη η άποψή τους ανοίγει δρόμους για ερωτηματικά και «σκέψεις» στα μέλη του Κόμματος, τότε με ένα μαγικό τρόπο ο σύντροφος εντάσσεται στη συνομοταξία των οπορτουνιστών, των «εχθρών», των αντιπάλων του Κόμματος και του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος.
Έτσι, από τη μια στιγμή στην άλλη, ο «λαϊκός αγωνιστής» γίνεται προδότης και αντίπαλος του λαού, ο ανιδιοτελής ανθρωπιστής ονομάζεται αριβίστας και καριερίστας, ο ακούραστος μαχητής μετατρέπεται αυτόματα σε κουρασμένο παλικάρι του ταξικού αγώνα, ο εμβριθής πολιτικός αναλυτής και «δάσκαλος» της εργατικής τάξης αποδεικνύεται αγράμματος και αμόρφωτος.
Τούτη η ιδιαίτερη κατηγορία όντων που συνήθως εμφανίζεται στους προσυνεδριακούς διάλογους του ΚΚΕ, έχει ακόμα ένα θλιβερό χαρακτηριστικό.
Είναι από εκείνα τα έμβια όντα που άπαξ και τοποθετηθούν από την ηγεσία του ΚΚΕ στη συνομοταξία των «οπορτουνιστών», δεν εξελίσσονται.
Παραμένουν αναλλοίωτα.
«Και να το πούμε, οι οπορτουνιστές δεν μπορεί να γίνουν επαναστάτες, με τίποτα. Οι επαναστάτες, δυστυχώς, γίνονται και οπορτουνιστές, το αντίθετο όμως δεν γίνεται», αποφάνθηκε πρόσφατα η Αλέκα, ειδική όπως φαίνεται στις κομματικές μετεξελίξεις.
Γράφουν τα λεξικά:
«Με τη χρήση του όρου οπορτουνισμός, χαρακτηρίζεται κυρίως η τακτική των πολιτικών κομμάτων κατά την οποία, στη πράξη, ακολουθείται κάποια υπέρ του δέοντος προσαρμογή ή αναπροσαρμογή θέσεων επί των θεωρητικών αρχών τους κατά αναφυόμενες περιστάσεις, σε βάρος πάντα των πάγιων ιδεολογιών τους».
Για παράδειγμα:
«Στο πλαίσιο του Μετώπου οι δυνάμεις που το απαρτίζουν θα αναπτύσσουν τις ιδιαίτερες απόψεις τους. Η κάθε δύναμη του Μετώπου θα διατηρεί τη δική της αντίληψη για το χαρακτήρα της εξουσίας. Οι συνεργασίες και συμμαχίες γύρω από συγκεκριμένα αντιιμπεριαλιστικά αιτήματα και στόχους μπορούν να αποτελέσουν πεδία συσπείρωσης…» – (16ο Συνέδριο του ΚΚΕ)
Σήμερα που το σύστημά μας πάει προς τον Μεσαίωνα, που το κίνημα πνέει τα λοίσθια, που ο φασισμός περικυκλώνει την κοινωνία, γιατί αυτά εγκαταλείπονται και «προσαρμόζονται»;
Γιατί, ηγεσία του ΚΚΕ;
Επιτρέψτε, σύντροφοι της «ηγεσίας», μια συμβολή ενός διαγραμμένου οπορτουνιστή στον προσυνεδριακό σας διάλογο:
«Κατάπιαμε τη γλώσσα μας…
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο τού “Σώπα!”.
Και μαζευτήκαμε πολλοί,
μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ εύκολα, μόνο με το “Σώπα!”.
Μεγάλη τέχνη αυτό το “Σώπα”!
Αχ! Πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς!
Γιατί νομίζω πως θα ‘ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω,
με μια κραυγή που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ!»
Αζίζ Νεσίν, επισήμως μη οπορτουνιστής.
Καλές αποφάσεις σύντροφοι.
