800.000.000 (οκτακόσια εκατομμύρια) άνθρωποι βγήκαν από τη φτώχεια μέσα σε μερικές δεκαετίες χάρη στην πολιτική που εφάρμοσε και συνεχίζει να εφαρμόζει το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας. Πρωτοφανές στην ανθρώπινη ιστορία, ασύλληπτο σε μέγεθος. Χαράς ευαγγέλια για της γης τους κολασμένους!
Το 1949, η Κίνα ήταν σε χειρότερη κατάσταση φτώχειας από την Αφρική. Είχε προηγηθεί ο «αιώνας της ταπείνωσης». Από τον πόλεμο που εξαπέλυσαν οι Εγγλέζοι το 1840 εναντίον των Κινέζων για να επιβάλλουν την ελεύθερη εκ μέρους τους διακίνηση του οπίου και τη μεταγενέστερη εισβολή των στρατευμάτων της «Συμμαχίας των 8 κρατών», ήτοι Βρετανία, Γαλλία, ΗΠΑ, Ιαπωνία, Ρωσία, Γερμανία, Ιταλία και Αυστρία-Ουγγαρία, συνεπικουρούμενων από Ολλανδία, Βέλγιο, Ισπανία και την Πορτογαλία στο Μακάο από το 1557, μέχρι τη μαζική γενοκτονική εισβολή των Γιαπωνέζων από το 1931 που έληξε το 1945!
Με βαρύ φορτίο από 15 εκατομμύρια νεκρούς από τις επιδρομές των «πολιτισμένων» λαών και ανυπολόγιστες καταστροφές, ακόμα και τα Θερινά Ανάκτορα, ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα, έκαψε ο περιβόητος Λόρδος Έλγιν, οι Κινέζοι κομμουνιστές ανακήρυξαν την απελευθέρωση, την ανεξαρτησία και την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας την πρώτη Οκτωβρίου, πριν από 74 χρόνια. Και μέσα σ’ αυτό το πολύ μικρό χρονικό διάστημα, με απειρία, λάθη, ελλείψεις, πιέσεις, αναθεωρήσεις, αναπροσανατολισμούς, διαφωνίες, αντιπαραθέσεις, αλλά και αταλάντευτη προσήλωση στο στόχο, με πολύ κόπο, σχέδιο, αποφασιστικότητα και στήριξη στην ίδια την κοινωνία, με αξιοκρατία και όραμα, δημιούργησαν το εκπληκτικό «θαύμα», τον «κινέζικο δρόμο για το σοσιαλισμό», που παραμένει σε μεγάλη φόρμα και εξελίσσεται φρέσκο και δυναμικό αλλάζοντας όχι μόνο την Κίνα, αλλά και τον κόσμο ολόκληρο.
Ε, λοιπόν, οι Ευρωπαίοι και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού, δεν το παραδέχονται και κάνουν ό,τι μπορούν για να το δυσφημίσουν και να το εμποδίσουν επιθυμώντας πολύ να το καταστρέψουν. Δεξιοί, κεντρώοι κι αριστεροί σ’ αυτό ομονοούν. Ασφαλώς και υπάρχουν σώφρονες απ’ όλο το πολιτικό φάσμα, φτωχοί και εύποροι, που έχουν διαφορετική γνώμη, από θετική έως επιφυλακτική, αλλά η κυρίαρχη άποψη, που εκφράζεται βασικά από τα κόμματα, τους διανοούμενους και τα ΜΜΕ, είναι αρνητική και απορριπτική.
Για τους δεξιούς και τους κεντρώους οι οποίοι ανέκαθεν μείωναν και απαξίωναν την υπόλοιπη ανθρωπότητα καθώς εξασφάλιζαν την ευημερία τους από την απομύζηση των «κατώτερων», η άρνησή τους υποστυλώνεται από την αδυναμία τους να τα βγάλουν πέρα με τον ανταγωνισμό που υφίστανται σε όλα τα επίπεδα από τους άλλοτε υποτελείς.
Το πρόβλημα είναι πιο καίριο για τους αριστερούς στη Δύση. Όχι γενικά για τους αριστερούς, γιατί σε Ασία, Λατινική Αμερική και Αφρική, από Κούβα, Βενεζουέλα, Βολιβία, Μεξικό και Αργεντινή μέχρι Κένυα, Νότια Αφρική, Βιετνάμ, Νεπάλ και Λάος, οι αριστερές δυνάμεις πρωτοστατούν ή\και συμπράττουν με τις άλλες αντιαποικιακές δυνάμεις στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Νότου αναγνωρίζοντας την καθοριστική επιρροή της πολιτικής των Κινέζων κομμουνιστών τόσο για την απελευθέρωσή τους από τα αποικιακά δεσμά όσο και για την έξοδό τους από τη φτώχεια και τη στέρηση.
Στο αντιδραστικό Κέντρο
Δυστυχώς, στη Δύση, η Αριστερά εκτροχιάστηκε κι έπεσε σε χαντάκι. Στην προσπάθεια της να γίνει αποδεκτή από το σύστημα, να τοποθετηθεί πιο κοντά στο Κέντρο, έχασε τα συστατικά της γνωρίσματα και πλεονεκτήματα. Κάνει το παν για να μην διαφέρει από τους πρώην αντίπαλους της, ακυρώνοντας ουσιαστικά το λόγο ύπαρξής της. Ακόμα και η καταφυγή της στο Κέντρο είναι εκτός τόπου και χρόνου. Το είχε δοκιμάσει με άλλες προϋποθέσεις στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες που ευδοκιμούσε και κυβερνούσε η σοσιαλδημοκρατία με το κοινωνικό κράτος, τα πολιτικά δικαιώματα, τη διαχείριση των ανισοτήτων και άλλες σε φιλολαϊκή κατεύθυνση πολιτικές.
Όμως, πλέον, το Κέντρο πρωτοστατεί στους πολέμους (Γιουγκοσλαβία, Λιβύη, Ουκρανία κ.λπ.)∙ συμβιβάζεται με τον περιορισμό των δικαιωμάτων (για παράδειγμα, λογοκρισία στη ρώσικη κουλτούρα και τα ΜΜΕ, φυλακίσεις δημοσιογράφων χωρίς δίκη, π.χ. Ασάνζ στην Αγγλία, νομική κατοχύρωση της παρακολούθησης δημοσιογράφων στη Γαλλία, φράχτες στην Ε.Ε. για τα θύματα των ευρωπαϊκών πολέμων στη Μέση Ανατολή και την Αφρική, ποινικές διώξεις κατά απεργών και κατάργηση του οκταώρου στην Ελλάδα, ποδηγέτηση των δικαστικών αρχών στην Πολωνία και το Ισραήλ, απαγόρευση των κομμάτων της αντιπολίτευσης σε Ουκρανία και Μολδαβία, αποθέωση των ναζιστών στον Καναδά και ανοχή στις νεοφασιστικές δυνάμεις στις Βαλτικές, την Αυστρία ή την Ουκρανία, ανεξέλεγκτες αυξήσεις τιμών ειδών πρώτης ανάγκης σχεδόν παντού κ.ά.)∙ ανέχεται ή ενισχύει με τις πολιτικές του τις ανισότητες και εξομοιώνεται με τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά. Κεντροδεξιά και Κεντροαριστερά έχουν απορροφηθεί από τη Δεξιά. Απορημένοι παρακολουθούμε τη μοιραία διολίσθηση της Αριστεράς στον χυλό που παράγει το ξεφτισμένο Κέντρο.
Η Αριστερά στη Δύση, βάζοντας όλο και περισσότερο νερό στο κρασί της, δεν είχε τα φόντα ούτε τα φρένα για να αποφύγει να συμπαρασυρθεί από την καταβύθιση του Κέντρου στην παρακμή. Σ’ αυτή την κατηφορική πορεία εκδηλώθηκαν όλες οι αδυναμίες, οι ελλείψεις και οι αναχρονισμοί της. Φάνηκαν και οι ιδιοτέλειες που αναπτύχθηκαν στη χαυνωτική φάση του εφησυχασμού. Και το κυριότερο, φάνηκε η απομάκρυνση της Αριστεράς από τα θεμελιώδη της αριστερής κουλτούρας. Και μάλιστα, στην Ελλάδα, κατά παράδοξο τρόπο, φάνηκαν τα κενά, τα κουσούρια και οι αυτομολίες, τη στιγμή που η κοινωνία έδειξε με τον πιο έμπρακτο δημοκρατικό τρόπο ότι ήταν διατεθειμένη να ακολουθήσει μια Αριστερά που έδειχνε ότι ξανάβρισκε τον αριστερό εαυτό της και ήταν αποφασισμένη να αντιπαρατεθεί στο νεοφιλελεύθερο κατεστημένο που απομυζά τον τόπο.
Αριστερά με παρωπίδες
Στοιχείο της παρακμής, που αφορά τους αριστερούς αναθεωρητές κι όσους λιμνάζουν στο στασίδι της «ορθοδοξίας», είναι η πεισματική άρνησή τους να παραδεχτούν ότι το να κατακτήσεις με τις δικές σου δυνάμεις την ανεξαρτησία του τόπου σου, να κοντράρεις στα ίσια τον ιμπεριαλισμό και την αποικιοκρατία ενθαρρύνοντας έμπρακτα το 85% της ανθρωπότητας να πράξει το ίδιο και, στο όνομα του σοσιαλισμού, να δουλέψεις με σθένος, ιδρώτα και σχέδιο ώστε στη διάρκεια μιας ζωής να καταφέρεις να βγάλεις από τη μιζέρια 800.000.000 ανθρώπους, αποτελεί έναν μέγιστο, παμμέγιστο άθλο, τον οποίο οφείλεις να αναγνωρίσεις, ακόμα κι αν αρχιτέκτονες και εργάτες αυτού του μεγαλειώδους επιτεύγματος δεν ήταν οι Κινέζοι κομμουνιστές.
Αλλά η Αριστερά έχει χάσει τα κριτήρια της και τους ισχυρούς δεσμούς που είχε με την κοινωνία. Έχει απομακρυνθεί από τη βάση, από το λαό, τους εργαζόμενους και τους πιο αδύναμους. Είναι ξεκομμένη πολιτισμικά, κοινωνικά, πολιτικά και οργανωτικά από τους πολίτες που μοχθούν. Δεν ξημεροβραδιάζεται με έγνοια για τους ταλαίπωρους, έχει αφυδατωθεί ιδεολογικά, δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα και κάνει πολιτική μέσα από τα (όσο της επιτρέπουν οι ιδιοκτήτες τους) μέσα επικοινωνίας.
Στην Ευρώπη, η Αριστερά κατέρρευσε, συρρικνώθηκε, διαλύθηκε, απαξιώθηκε. Κι όμως, ούτε μία ειλικρινή αυτοκριτική δεν έκανε, όχι μόνο τι και πώς συνέβη, αλλά και ποιοι φταίνε που δεν έπιασαν τους σφυγμούς της εποχής επιμένοντας ότι τα ξέρουν όλα.
Δυστυχώς, και οι νεότεροι που πήραν τα ηνία, δεν απέφυγαν τις αγκυλώσεις. Γι’ αυτό δεν συγκινούνται, δεν εξάπτονται, δεν προβληματίζονται και δεν τους αφορά και μόνο το γεγονός ότι μέσα σε 74 χρόνια βγήκαν από τη φτώχεια ΟΚΤΑΚΟΣΙΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, με αξιοπρέπεια, όνειρα και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους. Κι αν διστάζουν να το επικροτήσουν, τουλάχιστον ας το μελετήσουν χωρίς προκαταλήψεις. Είναι κάτι πάρα πολύ μεγάλο, πελώριο, για να το προσπερνάει κανείς επιπόλαια. Οι κομμουνιστές καλυτέρεψαν εντυπωσιακά τη ζωή οκτακοσίων εκατομμυρίων ανθρώπων και τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει τόση μικροπρέπεια απ’ όπου κι αν προέρχεται. Αλλά φοβάμαι ότι η δυτική Αριστερά ούτε βλέπει, ούτε ακούει, ούτε εμβαθύνει, ούτε αντιλαμβάνεται, ούτε ελπίζει, ούτε χαίρεται. Και τρεμοσβήνει…
