Συμπληρώθηκαν ήδη 15 χρόνια από τη στιγμή που ο Γ. Παπανδρέου ανήγγειλε, από το ακριτικό Καστελλόριζο, την είσοδο της Ελλάδας στο καθεστώς των μνημονίων, της επιτήρησης, του πλήρους ελέγχου της οικονομικής (και πολιτικής) ζωής της χώρας από την τρόικα των Δανειστών. Ήταν η ανοικτή ομολογία μιας Χρεοκοπίας που σερνόταν από το 2008, και προϊόν μεθοδεύσεων προκειμένου να πατήσει το πόδι του στην Ευρώπη το ΔΝΤ και να εφαρμόσει νέα τιμωρητικά «εργαλεία» η Γερμανική Ε.Ε. με στόχο το ξεφόρτωμα της κρίσης προς τον Ευρωπαϊκό Νότο. Η Ελλάδα για πολλά χρόνια θα ήταν ένα ζωντανό πειραματόζωο εφαρμογής ενός προγράμματος καταλήστευσης του πλούτου μιας χώρας, εφιαλτικής υποβάθμισης των συνθηκών διαβίωσης του πληθυσμού, βίαιης ανακατανομής εισοδημάτων, καθώς και επιτήρησης της οικονομίας και όλων των παραγωγικών δυνατοτήτων της για πολλές δεκαετίες. Η είσοδος στα μνημόνια σήμαινε μια νέα καθεστωτική φάση, που καταργούσε κάθε έννοια λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας και μετέτρεπε τη χώρα ολόκληρη σε ένα νέο είδος αποικίας – άλλοι τη χαρακτηρίζουν μετανεωτερική, άλλοι οργανική, άλλοι αποικία χρέους, άλλοι μισο-αποικία νέου τύπου. Δεν έχει τόση σημασία το πώς χαρακτηρίζεται: η έμφαση δίνεται στον υποβιβασμό μιας χώρας σε στάτους αποικίας.
Το πολιτικό-κομματικό σύστημα της χώρας αλλά και οι οικονομικές ελίτ προσαρμόστηκαν στο νέο καθεστώς, το υπηρέτησαν χωρίς αναστολές και κόντρα στη λαϊκή θέληση (αντιμνημονιακό κίνημα, Πλατείες, δημοψήφισμα 2015 κ.λπ.). Πλάσαραν τα μνημόνια σαν σωσίβια για τη διάσωση της Ελλάδας. Η προσαρμογή τους αυτή δεν έγινε χωρίς να επωφεληθούν από τη γενική λεηλασία που επέβαλαν τα 3 μνημόνια και όλοι οι εφαρμοστικοί τους νόμοι. Υπηρέτες για άλλη μια φορά του γενικού καθεστώτος εξάρτησης και υποτέλειας, αλλά με μια μεγάλη διαφορά: Η υπεράσπιση της ιδιοτελούς τους στάσης γίνεται σε μια χρεοκοπημένη χώρα (για τη Χρεοκοπία της οποίας οι ευθύνες τους είναι τεράστιες), με άμεση παράδοσή στους «διασώστες» Δανειστές, που θα προχωρήσουν στην εκποίηση όλου του δημόσιου πλούτου της. Ο λαός διαισθητικά έκανε λόγο για «νέα κατοχή» και ο πολιτικός κόσμος θεωρήθηκε το ανάλογο των συνεργατών με κατοχικές δυνάμεις.
Κάθε μνημονιακή σύμβαση είχε ημερομηνία λήξης. Το 3ο, και χειρότερο από όλα τα μνημόνια, τυπικά έληξε τον Αύγουστο του 2018. Από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πανηγυρίστηκε το «τέλος των μνημονίων». Στην ουσία πρόκειται για το μεγαλύτερο ψέμα που έχει ειπωθεί επισήμως σε ολόκληρη την 50ετία από τη Μεταπολίτευση ως τις μέρες μας. Διότι τα μνημονιακά δεσμά και οι ρυθμίσεις που έχουν συναφθεί έχουν διάρκεια πολυετή, και σχεδόν κανένας εφαρμοστικός νόμος δεν έχει καταργηθεί. Η υποθήκευση όλου του δημόσιου πλούτου έχει διάρκεια 99 χρόνων· η αποπληρωμή των δανειακών συμβάσεων φθάνει μέχρι το 2070· το ΤΑΙΠΕΔ και το Υπερταμείο δεν έχουν ημερομηνία λήξης, ενώ διαχειρίζονται την «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας προς όφελος των Δανειστών· η Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ) ιδρύθηκε το 2017 με απαίτηση των ευρωπαϊκών θεσμών και του ΔΝΤ, με μοναδικό «έργο» τη συλλογή εσόδων για την αποπληρωμή του χρέους, και υπάγεται ουσιαστικά στις ευρωκρατικές αρχές, στις οποίες δίνει λόγο. Με αυτούς τους τρόπους διασφαλίζεται η Διαρκής Εποπτεία από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς μετά την τυπική λήξη των μνημονιακών συμβάσεων.
Η Ελλάδα εισήλθε –και παραμένει– σε καθεστώς μεταμνημονιακής εποπτείας: οι ευρωπαϊκοί «θεσμοί» εξακολουθούν να ελέγχουν και να εποπτεύουν τη δημοσιονομική πολιτική της χώρας πραγματοποιώντας τρίμηνες και εξάμηνες αξιολογήσεις της αποδοτικότητας της ΑΑΔΕ. Δηλαδή τι πρόοδος έχει σημειωθεί στην είσπραξη των φόρων, την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων κ.λπ. Αυτό που ζούμε σήμερα ως πραγματικότητα (ιδιωτικοποιήσεις, διάλυση διοίκησης, εκποίηση όλων των υποδομών, ακρίβεια, υποτίμηση της εργασίας και απορρύθμιση όλων των εργασιακών σχέσεων, φτωχοποίηση, καταρράκωση παιδείας και υγείας, καθήλωση μισθών και συντάξεων), δηλαδή η ανατίναξη και βύθιση της χώρας, η δυαδικοποίηση πολλών τομέων και η ζωνοποίηση της Ελλάδας, είναι όλα αποτελέσματα της μνημονιακής και μεταμνημονιακής εποπτείας και υποβάθμισης της χώρας σε νεο-αποικία.
Μια παρατήρηση ακόμα: Η είσοδος στα μνημονιακά χρόνια συμπίπτει χρονικά με την είσοδο στην εποχή της γεωπολιτικής και των μεγάλων αναδασμών, που συνεχίζονται μέχρι σήμερα προκαλώντας μεγάλες αλλαγές. Η μνημονική «θεραπεία» και η μεταμνημονιακή εποπτεία δεν παρέχουν καμία –μα καμία απολύτως– εγγύηση προστασίας της χώρας από τους «σεισμούς» που έρχονται σε όλα τα επίπεδα. Δεν την προφυλάσσουν διόλου από νέες χρεοκοπίες και καταβυθίσεις, όπως και δεν αφήνουν περιθώρια για ανεξάρτητη αυτοδύναμη ενδογενή ανάπτυξη, ούτε για προστασία της κυριαρχίας.
Ένα σχέδιο εθνικής κυριαρχίας και κοινωνικής αλλαγής οφείλει να προχωρήσει στην απαλλαγή της χώρας από τα μνημονιακά και μεταμνημονιακά δεσμά που την καταδυναστεύουν, και φυσικά από το πολιτικό σύστημα που τα υπηρετεί. Ένα πολιτικό σύστημα που επιδίδεται σε επιδόματα ντροπής, σαν ψίχουλα προς φτωχούς δουλοπάροικους, και μια οικονομική ολιγαρχία που κάνει διαφημιζόμενες φιλανθρωπίες για ξεκάρφωμα από το γενικό πλιάτσικο που επιβάλλει. Το αίτημα για Δικαιοσύνη πρέπει να διευρυνθεί σε όλους τους τομείς του νεοαποικιακού μνημονιακού και μεταμνημονιακού καθεστώτος!
