Του Σωκράτη Μαντζουράνη
Τελικά, είναι μια εθνική νίκη που τους κάνει περήφανους.
Εφτά χρόνια τώρα, ένας ολόκληρος λαός παλεύει, λένε, για τούτη τη νίκη και τελικά τα καταφέρανε.
Ήταν δύσκολος αγώνας…
Τον ξεκίνησε αυτή η επάρατη Δεξιά, η ανίκανη και διαπλεκόμενη και ευτυχώς στο ημίχρονο στο παιχνίδι μπήκε η άφθαρτη, νέα και ικανή αριστερά-δεξιά και ο αγώνας έληξε νικηφόρα.
Σιγά που τούτο το δύσκολο παιχνίδι μπορούσε να το καταφέρει η Δεξιά ομάδα της διαπλοκής και της ρεμούλας.
Μάγκας και πολύπειρος ο κόουτς, έβαλε στο γήπεδο «νέο αριστερό αίμα», που ήθελε τη νίκη και κυρίως, ήθελε μια «θέση» στο παιχνίδι.
Άσε που τούτοι πίστευαν πως θα πάρουν και πρωτάθλημα.
Πρέπει να ομολογήσω, πως τούτο το «παιχνίδι» ήταν πρωτότυπο.
Κατ’ αρχάς, διήρκησε περίπου 10 μήνες κι’ έχουμε ακόμα.
– Να τώρα τελειώνουμε, να σε λίγο θα πανηγυρίσουμε, να όπου να ’ναι μπαίνει το γκολ, να και θα τους διαλύσουμε και όλο πάσες ο ένας στον άλλον και όλο χάναμε τη μπάλα και όλοι να επικαλούνται τους κανονισμούς κι’ εμείς να έχουμε πεθάνει στην άμυνα και να πανηγυρίζουμε.
Και η «κερκίδα» αμήχανη και άφωνη, να περιμένει χωρίς να ξέρει τι.
Ειλικρινά, τη θαυμάζω τούτη την «ομάδα»!
Βγαίνουν στα κάγκελα, παίχτες, προπονητές, παράγοντες, ιδιοκτήτες και κάποιοι θλιβεροί οπαδοί και φωνάζουν χωρίς ίχνος ντροπής:
– Θρίαμβος!!! Πετύχαμε το σκορ που μας βάλατε… Έχουμε πετύχει 115 προαπαιτούμενα! Τώρα είναι η ώρα να σφυρίξετε τη λήξη του αγώνα.
Πανηγυρίζουν και κρύβουν οι αδιάντροποι, τι διάολο πράγμα είναι τούτο το 115.
Πόντοι, καλάθια, γκολ;
Πόνος και εξαθλίωση είναι, εξανδραποδισμός και υποδούλωση είναι, επικυριαρχία και κατάλυση της Δημοκρατίας είναι, ανεργία, φτώχεια, μετανάστευση, αυτοκτονίες, πλειστηριασμοί, υποθήκευση της ζωής των παιδιών μας είναι.
Και το λένε έτσι, σα να είναι σκορ ενός παιχνιδιού.
– Εμείς, είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις που μας βάλατε. Τώρα σειρά σας…
Ο εξανδραποδισμός ενός λαού, γίνεται «αριστερό» επιχείρημα πως ως λαός νικήσαμε και ζητάμε να μας το αναγνωρίσουν οι σφαγείς μας.
Και οι αντίπαλοι, τζέντλεμαν εδώ που τα λέμε.
– Μπράβο σας, συγχαρητήρια, κανείς άλλος δε θα τα κατάφερνε…
Αριστερό θαύμα λέμε και δεν άνοιξε ούτε ρουθούνι.
Έχουμε όμως και άλλα 25 γκολάκια να βάλετε μέχρι τον τελικό.
– Μη σας νοιάζει αδέρφια, εταίροι και αντίπαλοι, θα τα υλοποιήσουμε και αυτά.
Μια ομάδα 153 σαμουράι είμαστε, «τζιχαντιστές» της αριστεράς.
Σιγά, τι είναι τα 25 ακόμα;
Κάτι συντάξεις θα κόψουμε, κάτι κρατικά προικιά θα ξεπουλήσουμε, κάτι φόροι θα μπούνε, κάτι η ΔΕΗ, θα «βοηθήσει», κάτι άδεις για Καζίνο θα δώσουμε, κάτι νόμους θα περάσουμε κατεπειγόντως, τι διάολο…
Εδώ κοτζάμ Τραμπ μας παίνεψε πως τα πάμε θαυμάσια, τώρα στα 25 θα κωλώσουμε;
– Θα τη βάλουμε τη γραβάτα σύντροφοι και συντρόφισσες!
Αγαπητοί εταίροι, θεσμοί, όργανα και οργανάκια του κοινού μας «Ευρωπαϊκού σπιτιού», βάλαμε όσα γκολ μας διατάξατε.
Να μη σας πούμε πως βάλαμε και παραπανίσια…
Και όχι μόνο αυτό, σύντροφοι και συντρόφισσες.
Φροντίσαμε να εξασφαλίσουμε και τα γκολάκια για τους επόμενους αγώνες, γιατί εμείς βλέπουμε μπροστά, δεν είμαστε κοντόφθαλμοι δεξιοί.
Όλα καλά.
Εκτός από μια λεπτομέρεια.
Τούτος ο «αγώνας», έχει μια αδιαπραγμάτευτη λεπτομέρεια.
Πάντα, μα πάντα λέμε, στο τέλος του, νικητής είναι ο «αντίπαλος».
Χρόνια τώρα, σε τούτο το «γήπεδο», με τέτοιες «ομάδες», με τούτους τους «διαιτητές», πάντα νικητές στο φινάλε είναι οι «άλλοι».
Βέβαια, τα «παιδιά», τους ήξεραν τους κανόνες και πολύ σύντομα οφείλουμε να παραδεχτούμε, το ξεκαθάρισαν:
– Δεν μας ενδιαφέρει ο «Αγώνας». Εμείς, απλά στο «Παιχνίδι» θέλουμε να είμαστε.
Φαίνεται, όμως, πως δεν τους είπαν και κάτι ακόμα.
Πως τούτο το παιχνίδι μπορεί να ακυρωθεί.
Από έναν και μοναδικό «παίχτη».
Από την κερκίδα.
Μ’ ένα της «ντου», μπορεί να φέρει καινούργια ομάδα, κόουτς, ιδιοκτήτη, ακόμα και «γήπεδο».
Μ’ ένα γερό και μαζικό «ντου».
Δυστυχώς, όμως, η κερκίδα απλά παρακολουθεί.
Ακόμα.
Θα δούμε…
