Οι «αποκαλυπτικές» νέες κυρώσεις της Ε.Ε. στη Ρωσία
του Γιώργου Τσίπρα
Οφορά όταν η Ε.Ε. πίεσε τη Βουλγαρία να παγώσει τη συμμετοχή της στο εγχείρημα προκαλώντας εσωτερική πολιτική κρίση και απείλησε ταυτόχρονα τη Σερβία που δεν είναι καν μέλος της Ε.Ε.(!) να παγώσει επίσης τη δική της συμμετοχή αλλιώς να ξεχάσει την ενταξιακή πορεία στην Ε.Ε.
Το πεδίο αυτό είναι και το κύριο πεδίο αντίθεσης της Γερμανίας (αλλά όχι και της Ιταλίας, Αυστρίας, Βουλγαρίας, Ελλάδας) με τη Ρωσία. Είναι δηλαδή το πεδίο στο οποίο η Γερμανία κοντράρει τη Ρωσία, ανεξαρτήτως των αμερικανικών πιέσεων με διακύβευμα την παραπέρα ισχυροποίηση η μη των ρωσικών ενεργειακών κολοσσών στον ευρωπαϊκό χώρο και την επιρροή στα νότια Βαλκάνια ειδικότερα. Δεν είναι ότι και οι ΗΠΑ δεν σπρώχνουν τα πράγματα στην ίδια κατεύθυνση στους γεωενεργειακούς ανταγωνισμούς της περιοχής. Αυτές για ένα λόγο περισσότερο: Nα μειώσουν την προσέγγιση Ρωσίας-Ευρώπης. Σε κάθε περίπτωση οι γεωενεργειακές κατευθύνσεις ΗΠΑ και Γερμανίας στην Aνατολική Μεσόγειο συγκλίνουν.
Δεν είναι ότι η Γερμανία δεν έχει τη δική της αντιπαράθεση με τη Ρωσία για το ουκρανικό ζήτημα. Αλλά αυτή είναι πολύ μικρότερη από το μέγεθος και την οξύτητα που έχει λάβει η σύγκρουση Ρωσίας-Δύσης για το ζήτημα. Άλλωστε, ένας λόγος που πυροδοτεί με κάθε τρόπο αυτή την όξυνση η Ουάσιγκτον είναι η ίδια η Ευρώπη και οι «αυτόνομες» σχέσεις της με τη Μόσχα. Ευκαιρίας δοθείσης, όμως, το Βερολίνο αξιοποιεί αυτή τη σύγκρουση, ακόμη κι αν δεν την ήθελε ακριβώς έτσι, για να χτυπήσει τη Μόσχα στο ζήτημα του μεταξύ τους ενεργειακού ανταγωνισμού. Ήταν κάπως χοντροκομμένη η μεθόδευση της επιδίωξης ματαίωσης του South Stream με απαγορευτικές ρυθμίσεις της Ε.Ε. μεταγενέστερες της υπογραφής συμβάσεων με τις συνεργαζόμενες με τη Ρωσία χώρες (Βουλγαρία, Σερβία). Τουλάχιστον αυτή η μεθόδευση τώρα των κυρώσεων, τάχα μου ως πίεση να τηρηθεί η εκεχειρία στην Ουκρανία, είναι ελαφρώς πιο εύσχημη.
Αν τελικά επιβληθούν τέτοιες κυρώσεις, η Μόσχα θα πονέσει και θα αντιδράσει πλέον ανάλογα. Η στρατηγική της «αν τον φτιάξεις -κι ας φωνάζουν- μετά θα έρθουν να αγοράσουν» (από εκεί που θα απολήγει ο αγωγός) κινδυνεύει να μην υλοποιηθεί. Το σενάριο του «μεγάλου (ενεργειακού) διαζυγίου» Ευρώπης-Ρωσίας δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά δεν είναι προς το παρόν και το πιο πιθανό.
Παρεμπιπτόντως, ο νέος γύρος κυρώσεων είχε ως αφορμή την κατάρριψη του μαλαισιανού Μπόινγκ με υποτιθέμενη ευθύνη της Ρωσίας. Αλλά για το ζήτημα αυτό, τις χωρίς δεύτερη κουβέντα βεβαιότητες και τη φασαρία των πρώτων ημερών ακολούθησε (μετά την επιτόπου συγκέντρωση στοιχείων από ολλανδικές και μαλαισιανές Αρχές) μια εκκωφαντική σιωπή που σημαίνει ότι στο όλο στήσιμο κάτι έχει πάει πολύ στραβά για τους εμπνευστές του. Σε διαφορετική περίπτωση η «είδηση» θα έπαιζε μέχρι τώρα στα λαλίστατα, τις πρώτες μέρες, δυτικά ΜΜΕ που, αν κρίνουμε από το πάθος, έβλεπαν στην ανατολική Ουκρανία ένα έγκλημα μεγαλύτερο από τη σφαγή των χιλιάδων που εξελισσόταν ταυτόχρονα στη Γάζα…
Ο πρόεδρος Ομπάμα μιλά για τους τζιχαντιστές και στοχεύει… τη Συρία
Η αλήθεια είναι ότι προηγήθηκε η Γαλλία που έχει αναλάβει επάξια το ρόλο του λαγού για την αμερικανική πολιτική τα τελευταία χρόνια. Ο Ολάντ είχε δηλώσει πως είναι σύννομο με το Διεθνές Δίκαιο να βομβαρδίσει τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους εντός της Συρίας χωρίς να πάρει την άδεια της Συρίας. Δεν χρειαζόταν να ζηλέψει την αρλούμπα του Ολάντ ο Ομπάμα, όταν προ ημερών δήλωνε με νόημα: «Έχω καταστήσει σαφές ότι θα κυνηγήσουμε τους τρομοκράτες που απειλούν τη χώρα μας, όπου κι αν αυτοί βρίσκονται.
Αυτό σημαίνει ότι δεν θα διστάσω να αναλάβω δράση εναντίον του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία, καθώς και στο Ιράκ».
Ανεξαρτήτως από το πώς ξεκίνησαν και ποιον υπηρετούν τώρα οι τζιχαντιστές, το βέβαιο είναι ότι κατά ένα μέρος τουλάχιστον εξυπηρετούν την άμεση στρατιωτική επανεμπλοκή ΗΠΑ, Γαλλίας και Βρετανίας στη Συρία. Η απέχθεια για τους τζιχαντιστές και η πρεμούρα της Δύσης να τους χτυπήσει ή να ενισχύσει επιλεκτικά αντιπάλους τους (διάβαζε Κούρδους του Ιράκ) θυμίζει ανυπόφορα το Δυτικό θρήνο για τα θύματα του μαλαισιανού Μπόινγκ – βλ. δίπλα…
