Το δημοσίευμα της Εφημερίδας των Συντακτών για το εσωτερικό έγγραφο της Επιτροπής Λοιμώξεων των συγχωνευθέντων Νοσοκομείων Νίκαιας και «Αγ. Βαρβάρα» με την ένδειξη «Κατεπείγον», έμεινε αναξιοποίητο στις μέσα σελίδες.
Οι Επιτροπές Λοιμώξεων των Νοσοκομείων στελεχώνονται από εξειδικευμένους γιατρούς και νοσηλευτές με έργο τους την εκπόνηση κατευθυντήριων οδηγιών πρακτικής του υγειονομικού προσωπικού και την πρόληψη μιας σύγχρονης μάστιγας των συστημάτων Υγείας, των ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων.
Το εν λόγω έγγραφο αφορά την εποχική όξυνση της γρίπης. Επισημαίνει δραματικές ελλείψεις προσωπικού και υποδομής και την αδυναμία οικονομικής κάλυψης ακόμη και των υποχρεωτικών διαγνωστικών τεστ (με εξαίρεση τους ασθενείς που εισάγονται στις Εντατικές). Συμπεραίνεται πως η κατάσταση εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους για τη Δημόσια Υγεία, καθώς δεν υπάρχει η δυνατότητα έγκαιρης ασφαλούς διάγνωσης, άρα και πρώιμης έναρξης στοχευμένης θεραπείας, δεν εξασφαλίζεται η απομόνωση όσων ασθενών είναι μεταδοτικοί, το ελάχιστο προσωπικό αδυνατεί να λάβει πλήρη μέτρα αποστείρωσης και υγιεινής, ενώ διαπιστώνεται πολύ χαμηλό ποσοστό εμβολιασμού στις ευαίσθητες ομάδες. Η κατακλείδα του «κατεπείγοντος» εγγράφου σοκάρει: «Καλή τύχη σε όλους»!
Απομένουν ελάχιστα να σχολιαστούν. Επειδή τα στοιχειώδη κατέληξαν το ύστατο αντικείμενο της μάχης επιβίωσης που δίνουν όσοι εργαζόμενοι έχουν απομείνει στις δημόσιες δομές. Ο όρος επιβίωση κυριολεκτεί. Είναι αυτό βίωμα πλέον για όσους δουλεύουν σε πρωτοφανείς συνθήκες ένδειας και αποστέρησης των χρειωδών και σε υλική υποδομή και σε ανθρώπινο δυναμικό. Δεν μιλάμε για… πολυτέλειες, μόνο γι’ αυτά που υπό «κανονικές συνθήκες», θα στοιχειοθετούσαν ό,τι νοείται ως Δημόσια Υγεία και Παιδεία. Κι η αναφορά περιορίζεται σε αυτούς τους νευραλγικούς τομείς, γιατί η διάλυση σε όλο το εύρος του κρατικού μηχανισμού είναι τετελεσμένο έγκλημα. Είναι λοιπόν βίωμα το ωράριο εργασίας, μέρα τη μέρα, σαν μια διαρκής μάχη, με όλο και πιο ανυπέρβλητα εμπόδια, μόνο και μόνο για την ελάχιστη ανταπόκριση στην κάλυψη των εντελώς απαραίτητων αναγκών του λαϊκού κόσμου. Είναι άραγε και συνείδηση; Δηλαδή σήμερα βρισκόμαστε πολύ – πολύ μακριά από αντιπαραθέσεις μιας «άλλης εποχής» για την Περίθαλψη και την Πρόληψη ή αντιστοίχως για την Εκπαίδευση και τη Μόρφωση, όπως είχε μάθει να αγωνίζεται εδώ και δεκαετίες η Αριστερά ενάντια σε νεοφιλελεύθερους εκσυγχρονισμούς και αναδιαρθρώσεις, προβάλλοντας τα δικά της ιδεολογικά και αξιακά πρότυπα. Απέναντι στην απειλή ενός σαρωτικού καταστροφισμού, η υπεράσπιση του Νοσοκομείου, του Κέντρου Υγείας, του Σχολείου, του Πανεπιστημίου, ίσως αναβαπτίζει μια νέα ενότητα, χτίζει μια νέα οργανωτικότητα, πλουτίζει έναν νέο συλλογικό νου. «Καλή τύχη… σε όλους»: Δεν αναδύει και την κρυφή συναίσθηση μιας μάχιμης κοινότητας που δοκιμάζεται, αντέχει και προσφέρει στο αφόρητο κάθε μέρα;
Θητεία Τυμβωρύχου
εκτελεί η «σειρά» του ’69
