του Σταμάτη Μαυροειδή
Μια μαζική ψυχαγωγική «ζωοπανήγυρις» που στον… κόρφο της κρύβει αρκετά «διαμάντια» είναι ο θερινός πολιτισμός της Ελλάδας. Το ξέρουν καλά οι αρμόδιοι, αλλά και οι αναρμόδιοι του είδους οι οποίοι αναλαμβάνουν κάθε χρόνο με το αζημίωτο, να «τρέξουν» τους εκ προοιμίου «επιτυχημένους»… θεσμούς, αλλά και τις υπόλοιπες σκόρπιες εκδηλώσεις οι οποίες υπάρχουν με σκοπό να «εκπολιτίσουν» βιαίως την… καθυστερημένη ύπαιθρο.
Οι φανατικοί φίλοι των ανά την επικράτεια εκδηλώσεων πολιτισμού δεν είναι συνήθως οι «άσχετοι» ντόπιοι. Είναι ένα περιφερόμενο κοινό μεσοαστικής προελεύσεως, εισαγόμενο από το μητροπολιτικό κέντρο και τους μηχανισμούς του, είναι χρήστες των κονδυλίων του ΕΣΠΑ και των δημοσίων σχέσεων, είναι διαφημιστές εγχώριων και διεθνών πολιτιστικών προϊόντων τα οποία πρέπει αναγκαστικά να καταναλωθούν από τους ιθαγενείς και εξίσου εκβιαστικά να δηλωθεί απ’ αυτούς ότι τα απολαμβάνουν! Όλη αυτή η βιομηχανία του θεάματος που «αποθεώνεται» κάθε καλοκαίρι βαφτίζεται επιτυχία και διαιωνίζεται εσαεί τα τελευταία τριάντα τουλάχιστον χρόνια. Αφορμή γι’ αυτό το μικρό σχόλιο υπήρξε το Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας. H εστίαση, όμως, δεν αφορά αποκλειστικά στις δράσεις του, ούτε το εξαιρεί απολύτως από το γενικότερο πλαίσιο που επιβάλλει… επιτυχημένους θεσμούς και συνήθειες.
«Ο τρόπος που ο πολίτης θα έλθει κοντά και θα αγαπήσει την τέχνη είναι ένα μεγάλο ζήτημα και κατά τη γνώμη μου μεγάλο ζητούμενο, μία διαδικασία που χρειάζεται εθνικό συντονισμό στον οποίο να συμμετέχουν δημιουργικά μαζί με την πολιτεία και οι φορείς και οι πρωτοβουλίες των πολιτών», δηλώνει σε πρόσφατη συνέντευξή της η καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ της Καλαμάτας κ. Βίκυ Μαραγκοπούλου. Αλήθεια είναι αυτό, αλλά το ότι ο τρόπος αυτός δεν βρέθηκε επί είκοσι χρόνια δεν είναι λιγάκι προβληματικό; Τώρα που οι άνθρωποι δοκιμάζονται, οι θεσμοί εξαφανίζονται, οι καλλιτέχνες στενάζουν και οι περιστάσεις απαιτούν εγρήγορση και ευαισθησία πώς θα σταθεί στα πόδια του ένας θεσμός που στηρίχθηκε στο κύρος των διεθνών -κυρίως- μετακλήσεων; Αν η στρόφιγγα της χρηματοδότησης κλείσει, τι θα έχει άραγε απομείνει από το φεστιβάλ πέρα από την αχλύ της διεθνούς μιμητικής αίγλης;
Ας μη γενικεύουμε όμως, αφού κάθε γενίκευση μαζί με τα ξερά καίει συνήθως και τα χλωρά. Το Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας, παρά την κοινωνική συντριβή του τόπου, θα είναι και φέτος ζωντανό από τις 17 μέχρι τις 24 Ιουλίου γιορτάζοντας την ωρίμανσή του, τουτέστιν τα 20ά γενέθλιά του. Aς το συνδράμουμε, περιοριζόμενοι στην ειλικρινή προτροπή της Πατρίτσια Απέργη από την παράσταση Πλάνητες: «…Χώρεσα στους νόμους σας, άπλωσα όνειρα στους δρόμους σας, έστησα το νοικοκυριό μου στις συνειδήσεις σας, μοιράστηκα την ιστορία σας για να μπορώ να διηγηθώ το παραμύθι αύριο στη δική μου γλώσσα»… Ας ενισχύσουμε την ανησυχία, την οργή, αλλά και την έμπνευση των νέων καλλιτεχνών, διαχωρίζοντάς τους από το στημένο παιχνίδι που όχι λίγες φορές τους χρησιμοποιεί χωρίς να τους… περιέχει.
