Ανασχηματισμός-παρωδία, αφού πρόγραμμα υπάρχει!
του Δημήτρη Υφαντή
Το κυβερνητικό στίγμα πορείας μπορεί τώρα να προσδιοριστεί με σχετική ακρίβεια. Η μετεκλογική αλληλουχία ήταν εξόχως αποκαλυπτική. Την υπόμνηση Σόιμπλε περί συνέχισης των «μεταρρυθμίσεων» ειδάλλως… Grexit, εμπλούτισε ο επικεφαλής του Eurogroup Γ. Ντάισελμπλουμ, αφήνοντας ανοιχτά τα ενδεχόμενα διευθέτησης της αποπληρωμής του χρέους ή νέου δανείου από το φθινόπωρο, με κριτήρια την πλήρη υλοποίηση των λεγόμενων προαπαιτούμενων και την εκ νέου αξιολόγηση της κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών, αυτών που υποτίθεται παραδόθηκαν «καθαρές» στις αγορές. Στο ίδιο πνεύμα, η ευθεία παρεμβολή της Κομισιόν στα τεκταινόμενα της αποπομπής του γ.γ. Δημόσιων Εσόδων, αποσιωπήθηκε… παταγωδώς και από την κυβερνητική και από τη μιντιακή «συνιστώσα» του εγχώριου μπλοκ εξουσίας. Από την καγκελαρία ώς το ΔΝΤ, πολιτεύονται περί τα ελλαδικά, απροκάλυπτα, λες και πρόκειται για θέματα εσωτερικής τους πολιτικής.
Η ανασχηματισμένη κυβέρνηση διέλυσε κάθε δεύτερη σκέψη, από όποια σκοπιά ανάλυσης κι αν πήγαζε. Δηλαδή, πως υπήρχε ενδεχόμενο μιας έστω ανεπαίσθητης αλλαγής ρότας, από όσα επιτάσσουν οι δεσμεύσεις που έχουν, ρητά και κατηγορηματικά, αναληφθεί απέναντι στα ξένα αφεντικά. Τα νέα πρόσωπα κι οι αποδιοπομπαίοι, οι αντικαταστάσεις και οι «διορισμοί», όλα έχουν επαρκώς σχολιαστεί την εβδομάδα που πέρασε, με την πηγαία δόση ειρωνείας και χλευασμού που προκάλεσε μια ακόμη απόπειρα κυβερνητικής μεταμφίεσης.
Κι επειδή από ορισμένες πλευρές επισημάνθηκε κριτικά το ότι αγνοείται (παρά τον ανασχηματισμό) η «επικαιροποίηση της προγραμματικής συμφωνίας» την οποία πομπωδώς, όπως αρέσκεται, είχε προαναγγείλει ο Ευ. Βενιζέλος, άμεσα έγινε σαφές πως πρόγραμμα υπάρχει. Φρόντισε το ΔΝΤ και με την έκθεσή του δημοσιοποίησε τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια (περικοπές, απολύσεις, διάλυση εργασιακών σχέσεων, ξεπούλημα δημόσιου πλούτου). Μάλιστα ο Π. Τόμσεν (αρμόδιος, όπως προκύπτει από τις δηλώσεις του, και για το δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα) θεώρησε σωστό να υπενθυμίσει πως θα απολύονται όσοι εργαζόμενοι στο Δημόσιο κριθούν ανεπαρκείς στα καθήκοντά τους (δηλώσεις του επί λέξει).
Συντεταγμένα τα άρθρα «γραμμής» στον καθεστωτικό Τύπο, ήδη διαμορφώνουν κλίμα απαρέγκλιτης συμμόρφωσης στις εντολές της τρόικας. Ζητούμενο έτσι, απομένει το εξής: Πώς το φαντάζονται ή το σχεδιάζουν οι κυβερνητικοί εταίροι, πώς δηλαδή υλοποιώντας το πρόγραμμα καταστροφής, εξασφαλίζουν το δικό τους πολιτικό μέλλον; Ψευδαισθήσεις, παραισθήσεις ή κάτι χειρότερο;
Πρώτο δείγμα κυβερνητικής γραφής συνθέτουν η ανακύκλωση μεταξύ Στουρνάρα και Χαρδούβελη ή Άδωνι και Βορίδη, η επιστράτευση των πρωταγωνιστών των τηλεπαραθύρων κι η αξιοποίηση του κρατικού μηχανισμού στα έσχατα όρια εκμαυλισμού μιας καθημαγμένης κοινωνίας. Δεν σηκώνουν παρερμηνείες οι μετεκλογικές επιλογές Σαμαρά και Βενιζέλου. Επί του παρόντος αισθάνονται αρκούντως επαρκείς ώστε να απορροφήσουν το εκλογικό αποτέλεσμα. Το ΠΑΣΟΚ λάθρα επιβιώνει, εκβιαστικά, μόνο μέσω της κυβερνητικής κλωνοποίησης και της μιντιακής αναπαραγωγής. Σε αντίστιξη, σιδηρά πυγμή αντιμετωπίζει ακόμη και η παραμικρή εστία αντίστασης, όταν λαμβάνει υπόσταση και εμμένει. Μηδενική ανοχή επιβάλλεται εναντίον οποιουδήποτε -έστω- κινείται!
Έτσι, Σαμαράς και Βενιζέλος λανσάρουν τους εαυτούς τους ως αναντικατάστατα κυβερνητικά προσωπεία του καθεστώτος των μνημονίων. Αποσοβούν, επί του παρόντος, άλλες διεργασίες (εσωκομματικές αντιπολιτεύσεις, αλλά και υπό εκκόλαψη απευθείας έκθεση επιχειρηματικών παραγόντων στην κεντρική πολιτική σκηνή) που υφίστανται, όχι ακριβώς εν υπνώσει, μάλλον σε κατάσταση ενεργητικής εφεδρείας. Έντεχνα επιδιώκουν εξαγορά χρόνου ως την προεδρική εκλογή, φαλκιδεύοντας την κοινοβουλευτική πλειοψηφία με ποικίλες μεθόδους εκτροπής, από την «εξαγορά» βουλευτών, μέχρι τους δικαστικούς χειρισμούς περί τη ΧΑ. Ο μεν πρωθυπουργός θεωρεί πως θα εγκολπώσει μια συντηρητική δεξαμενή που την τροφοδοτούν οι πηγές του «νόμου και της τάξης», αλλά και της «κανονικής χώρας». Ο δε αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης στοχεύει να ηγεμονεύσει σε έναν χώρο του κέντρου-αντίβαρου στα «άκρα», που τα ζωγραφίζει στα χρώματα της ακροδεξιάς μισαλλοδοξίας και του αριστερού τυχοδιωκτισμού. Ουσιαστικά φιλονικούν για το ίδιο κυριαρχικό μπλοκ, δορυφορικά στην ολιγαρχία, η οποία (παραδοσιακά και νέα τζάκια) βυθίζεται όλο και βαθύτερα στη διαφθορά και στην υποτέλεια.
Το κοινωνικό χάσμα, όμως, είναι δεδομένο. Αποτυπώθηκε κι επαληθεύτηκε κρυστάλλινα και στις πρόσφατες κάλπες. Βέβαια, ούτε εκφράζεται ενεργητικά και καθολικά με τη διεκδίκηση εναλλακτικού προγράμματος, ούτε πολύ περισσότερο τροφοδοτεί λαϊκό ρεύμα αλλαγής και διεξόδου. Δικαίως το κυβερνητικό μπλοκ διά του δεύτερου σκέλους, απαλείφει το πρώτο. Μόνο εμπεδώνοντας την ερήμωση και τη διάλυση κυριαρχούν οι ίδιοι, σπέρνοντας την απάθεια και την απογοήτευση. Είναι αυτονόητο το γιατί το ενδιαφέρον ήδη συγκεντρώνεται και πυκνώνει εδώ ακριβώς, στο πώς -αντιστρόφως ανάλογα με τα παραπάνω συμφραζόμενα- αφορίζεται η θέση και η δράση της Αριστεράς. Ως προς τον τρόπο κι ως προς το χρόνο!
