Τι δείχνουν οι κινήσεις των πρωταγωνιστών – Η δικαίωση της Ουάσιγκτον, η αδυναμία της Ρωσίας και η… αστάθεια της Γερμανίας
Του Γιώργου Τσίπρα
Η Ρωσία, μετά τις παράτες της κατάληψης και προσάρτησης της Κριμαίας πέρασε την ουρά κάτω από τα σκέλη όταν η Δύση, δηλαδή η Ουάσιγκτον κατά πρώτο λόγο και το Βερολίνο κατά δεύτερο, επέδειξε μια αποφασιστικότητα σαν επιλεγμένη από καιρό και υπολογισμένη – τουλάχιστον από την πλευρά των ΗΠΑ.
Αντί να υπερασπιστεί ανοιχτά και με σθένος απέναντι στη Δυτική «διεθνή κοινότητα» τα δίκαια αιτήματα των ρωσόφιλων, ρωσόφωνων και Ρώσων της ανατολικής Ουκρανίας, μετά το πραξικόπημα, την ανοιχτή ξένη επέμβαση της Δύσης και τη φασιστική επιβολή συμμοριών, υποχώρησε μπροστά στο… μπούλινγκ της Δύσης, άφησε πολιτικά μόνους τους εξεγερμένους εκεί, επιχείρησε ανεπιτυχώς να συμβιβαστεί με τις νέες αρχές του Κιέβου νομιμοποιώντας έτσι τη φασιστική επιβολή, και έριξε όλο της το βάρος μονάχα στην οργάνωση και διεξαγωγή μιας στρατιωτικής αντιπαράθεσης τύπου κλεφτοπόλεμου. Ακόμη κι αυτό το κάνει με τον τρόπο του κλεφτοκοτά, «ντρέπεται» να δηλώσει ευθαρσώς ότι υποστηρίζει τους εξεγερμένους της Ουκρανίας, πολιτικά επιλέγει να δείχνει τάχα ευθυγραμμισμένη με τις αρχές και τα γούστα της Δύσης για το τι σημαίνει δημοκρατία, ανεξαρτησία, κυριαρχία, ξένη επέμβαση.
Όσοι στον υπόλοιπο πλανήτη μετά την κατάληψη της Κριμαίας αναθάρρησαν πως βρήκαν στο πρόσωπο της Μόσχας το αντίπαλον δέος του Δυτικού ιμπεριαλιασμού που ξύπνησε μετά από λήθαργο, σύντομα θα διαπίστωσαν πως ονειροπολούσαν. Όσοι πάλι βιάστηκαν να δούν στο πρόσωπο του ρωσικού στρατού μια νέα ιμπεριαλιστική αρκούδα που είχε τάχα δυναμώσει τόσο ώστε να τα βάζει στα ίσα με τη Δύση, ξεχνώντας μάλιστα πως στην Ουκρανία εκτός από την αντιπαράθεση παγκόσμιων δυνάμεων υπάρχει επίσης δίκιο και άδικο στις δυο αντιμαχομενες πλευρές, αυτοί έχασαν ακόμη περισσότερο τον μπούσουλα.
Με στρατηγική την ένταξη στη Δύση
Η Ρωσία δεν είναι μόνο μια οικονομία του μεγέθους της Ιταλίας, είναι μια οικονομία πιο σαθρή από την ιταλική, εξαρτημένη ποικιλοτρόπως από τις ισχυρότερες Δυτικές οικονομίες. Το σημαντικότερο, στρατηγικός σκοπός της Μόσχας είναι η ένταξη στη Δύση κι όχι η αναμέτρηση μαζί της. Αντιπαρατίθεται αναγκαστικά με τη Δύση και τις ΗΠΑ όσο οι τελευταίες αποζητούν να αποψιλώσουν τα ερείσματα της Ρωσίας στη γειτονιά της. Ο εθνικισμός και ο μεγαλοκρατισμός της συμπεριφοράς της βρίσκεται χαμηλότερα από την υπεράσπιση εθνικών και γεωπολιτικών γραμμών οι οποίες για άλλες υποδεέστερες χώρες θα αποτελούσαν casus belli.
Τα ποταπά συμφέροντα της ρωσικής ολιγαρχίας δεν περνούν μέσα από αυτές τις γραμμές, όπως συνήθως συμβαίνει με τις άλλες παγκόσμιες δυνάμεις. Το πραγματικό μέγεθος της Ρωσίας υπολείπεται της μεγάλης πυρηνικής και στρατιωτικής ισχύος.
Η Γερμανία αμφιταλαντεύεται
Η ελπίδα της Μόσχας πως θα βρεί μια διέξοδο συμβιβασμού μέσω του Βερολίνου στις πλάτες της Ουάσιγκτον, μέχρι τώρα δεν έχει ευοδωθεί. Η Γερμανία της Μέρκελ κοντοστέκεται σε μια ασταθή θέση όπου πότε ευθυγραμμίζεται με τις ΗΠΑ και αγριεύει με τη Ρωσία, και πότε παίρνει ενδιάμεση θέση ευελπιστώντας να ξανα-ανοίξει δικό της δρόμο στην ανατολική Ευρώπη μετά την καταλυτική παρέμβαση των ΗΠΑ.
Η δική της αδυναμία και συνολικά της Ε.Ε. να χαράξουν μια δική τους πολιτικ ή ανεξάρτητα από τις ΗΠΑ, αδυναμία που ανέδειξαν οι εξελίξεις των τελευταίων μηνών, αποκαλύφθηκε με μεγαλύτερο πάταγο απ’ όσο η αδυναμία της Μόσχας. Ο ευρωατλαντικός άξονας επιβιώνει μέχρι νεωτέρας με τις ΗΠΑ να αυξάνουν το μερίδιό τους στην ανατολική Ευρώπη σε βάρος της Γερμανίας και της δυτικής Ευρώπης στο σύνολό της. Για τις ΗΠΑ η αποτροπή περαιτέρω σύμπηξης συνεργασιών ανάμεσα στη Γερμανία και τη Ρωσία βάρυνε περισσότερο κι από την ανάσχεση της Ρωσίας στους υπολογισμούς της για την κίνηση στο Ουκρανικό ζήτημα.
Αν και δεν φημίζονται για την ευόδωση στρατηγικών επιδιώξεων, στους τακτικούς τους υπολογισμούς συνεχίζουν να τα καταφέρνουν καλύτερα απ’ όλους.
Η έκπληξη από το άνοιγμα ενός ακόμη μετώπου για τις ΗΠΑ σε μια περίοδο που είχαν υποσχεθεί τη στροφή στην ανατολική Ασία και φαινόταν να αναδιπλώνονται σε όλα τα άλλα μέτωπα, έδωσε σύντομα τη θέση της στη δικαίωση. Η αναπάντεχα υποχωρητική στάση Ρωσίας και Γερμανίας απέδειξε ότι οι υπολογισμοί τους ήταν σωστοί. Το τι επιφυλάσσει το στρατηγικό μέλλον είναι μια άλλη ιστορία….
