– «Ε, αν αυτό το επαχθές χρέος είναι 5%, ας το πληρώσουμε να πάει στο διάολο…» (μήνυμα ακροατή στο ρ/σ Στο Κόκκινο)
– Στην Ελλάδα του 2014 δεν υπάρχουν μόνο οι ουρές του ΟΑΕΔ, του ΙΚΑ ή ακόμα και των συσσιτίων. Υπάρχουν και μεγάλες ουρές για… τη φιλοσοφία. Σε μια κατάμεστη αίθουσα η ομιλία του Αλέν Μπαντιού για τον Πλάτωνα, αρκετός κόσμος δεν κατάφερε καν να μπει μέσα. Σε πηγαδάκι κρυφάκουσα και το εξής πολύ όμορφο: «Δεν τα κατάλαβα και όλα αλλά το είχα μεγάλη ανάγκη». Ανάγκη για λίγη παραπάνω «φιλοσοφία» και σκέψη στη ζωή μας. Δεν είναι πολυτέλεια, είναι μια καθημερινή μάχη για όλους μας.
– Αν ήμουν γιατρός στον ΕΟΠΠΥ θα είχα μεγάλο προβληματισμό να συμμετέχω στην απεργία. Μπορεί και να έχω γίνει πολύ δεξιός τελευταία, αλλά πραγματικά δεν καταλαβαίνω ποιον βοηθά η απεργία διαρκείας που προκηρύχτηκε και γιατί πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να τη στηρίξει με τέτοια θέρμη. Απεργία με βασικό επίδικο -ας μη δουλευόμαστε- «να μη μας κλείσουν τα ιδιωτικά ιατρεία»; Τέτοιος συνδικαλισμός σήμερα δεν είναι απλά «λίγος», είναι εξοργιστικός και επικίνδυνος. Συγγνώμη, αλλά δεν μιλάτε καθόλου με τον κόσμο σύντροφοι γιατροί;
– Σε συνέχεια του προηγούμενου. Μέσα στο κόμμα ζούμε μια συνεχή θυσία των ιδεών και του αναγκαίου προσανατολισμού στο βωμό είτε του «κάτι να κάνουμε», είτε της εκλογικής νίκης, είτε του «να μην τα σπάσουμε μ’ αυτούς», είτε των συνηθειών και των στερεοτύπων μας. Και παρ’ όλο που η ίδια η ζωή μάς δίνει ευκαιρίες, εμείς αντιμετωπίζουμε την πολιτική ως διαχείριση.
– Ωραία. Ας γραφτούν άλλα εκατό κείμενα για το χαρακτήρα του χρέους και το ποσοστό που είναι επαχθές. Και αφού καταλήξουμε, να δώσουμε την πρόταση στη νέα κυβέρνηση για να κάνει παιχνίδι με τους δανειστές. Υπερβάλλω και το θέμα έχει τη σημασία του. Απλώς, δεν χρειάζεται για άλλη μια φορά να ξεχωρίσουμε τον αριστερό από τον πιο αριστερό με βάση αυτό και μόνο αυτό το κριτήριο.
– Εγώ πάλι προτιμώ να πει ο Τσίπρας στην πρώτη του δήλωση ως πρωθυπουργός ότι «Αύριο φεύγουν όλοι οι τροϊκανοί από τη χώρα». Που έχουμε και καιρό να το ακούσουμε.
– Αυτό το «να φύγουνε» αναβλύζει πραγματικά από παντού. Και ο κόσμος μάς βλέπει κυρίως ως μια γραμμή άμυνας, μια σανίδα σωτηρίας και βλέπουμε… Αυτή η απαίτηση οφείλεται, κυρίως, στα χάλια των συστημικών δυνάμεων. Όχι πως δεν έχουμε βάλει κι εμείς το χεράκι μας. Αλλά δεν προκύπτει εύκολα αυτό το «είσαστε η ελπίδα» ή το «μαζί θα τα αλλάξουμε όλα». Και σε αυτό έχουμε ευθύνες ως κόμμα.
– Διάβασα ένα άρθρο συντρόφου της νεολαίας, του Κωστή Μπένινγκ, στην ιστοσελίδα Rednotebook για την ανατροπή που πρέπει να γίνει στα πανεπιστήμια. Ο Κωστής ξεκινάει με τη σημαντική παρατήρηση ότι ενώ περίπου 50% της νεολαίας ψηφίζει τον ΣΥΡΙΖΑ στις βουλευτικές, αντίθετα στις φοιτητικές εκλογές τις δυνάμεις του στηρίζει ένα 6-7%. Στη συνέχεια, όμως, όλο το άρθρο ψάχνει την απάντηση σε κοινά «πλαίσια» και συνεργασίες με την υπόλοιπη ριζοσπαστική Αριστερά (μάλλον την ΕΑΑΚ) σε συνελεύσεις και εκλογές. Κι όμως, είναι φανερό ότι ο εγκλωβισμός των νέων του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτά τα πλαίσια του «υπαρκτού συνδικαλισμού» και η ομοιότητά του με «γειτονικούς» χώρους είναι που τον κρατάει καθηλωμένο. Η ανατροπή θα γινόταν με απεγκλωβισμό από αυτά τα πλαίσια και αναζήτηση άλλων αντιλήψεων, αξιών και πρακτικών.
Για απόψεις ή όποια συνεισφορά
στη στήλη: [email protected]
Αηδόνης
