«Γνωρίζουμε πως ο εγκέφαλος έχει δυο ημισφαίρια. Ας φανταστούμε, λοιπόν, ότι είναι δυνατόν να αναπτυχθεί μόνο εκείνο το τμήμα, από το οποίο προέρχεται η απαραίτητη τακτικίστικη πονηριά για τις αμέτρητες εσωτερικές διαμάχες των ρευμάτων του κόμματος, ενώ αντιθέτως το άλλο τμήμα, από το οποίο προέρχεται η στρατηγική θεώρηση των πραγμάτων, να παραμένει ατροφικό γιατί δεν χρησιμοποιείται ποτέ».
Κοστάντσο Πρέβε (1943-2013)
«Διαπραγμάτευση». Μια μαγική λέξη. Η ύψιστη στιγμή της σύγκρουσης. Παλιά υπήρχε μεγάλη συζήτηση για την αντίληψη ότι όλα θα κριθούν από τη στιγμή της «εφόδου στα χειμερινά ανάκτορα». Τώρα έχουμε τη μεγάλη στιγμή της διαπραγμάτευσης στα χειμερινά ανάκτορα… Οι δικοί μας θα κάτσουν σ’ ένα τραπέζι με τους κακούς και ο Θεός βοηθός. Δεν μάθαμε αρκετά από την ιστορία της Κύπρου. Προφανώς και ο Τσίπρας δεν είναι Αναστασιάδης, ούτε και υπάρχει κάποιος άσος (βλ. ευρώ) για να τους εκβιάσουμε και να τους τα πάρουμε όλα. Αλλού είναι η δύναμή μας!
Είπε καυστικά ένας σύντροφος: «Πανεύκολο το έργο μας. Θα ψηφίσουμε ένα νόμο και θα καταργήσουμε την ανεργία». Αν δεν είναι ακριβώς έτσι, τότε θα πρέπει πέρα από αυτό το «τέλος των μνημονίων», να μιλήσουμε επιτέλους ουσιαστικά για τις μεγάλες αλλαγές που χρειάζονται σε αυτή τη χώρα.
Γίνεται αρκετή συζήτηση για τις «πρώτες 100 μέρες» διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει κάτι (ανάμεσα σε άλλα) που δεν συζητιέται: Τι ρόλο θα έχουν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ αυτές τις 100 πρώτες μέρες, αν φτάσουμε εκεί; Δεν νομίζω να δίνουν βιογραφικά για να στελεχωθεί ο κρατικός μηχανισμός, μάλλον κάτι άλλο πρέπει να κάνουν. Μας απασχολεί ή, έστω, υπάρχει τρόπος να μας απασχολήσει;
Ακούστηκε και μια πρόταση από μέλος του ΣΥΡΙΖΑ σε Συντονιστικό: «Εκτός από τις 100 πρώτες μέρες στην κυβέρνηση, ας ανοίξουμε και μια σοβαρή συζήτηση για τις 100 τελευταίες μέρες του ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση».
Αν το εννοούμε ότι οι αυτοδιοικητικές εκλογές είναι κεντρική πολιτική μάχη, τότε τι δουλειά έχουν οι «σταρ» και οι «προσωπικότητες»; Αυτό είναι το μέγιστο μιας αριστερής παρέμβασης; Η Τατσοπουλειάδα μας διδάσκει κάτι και για τις αυτοδιοικητικές εκλογές; Καλές και οι «προσωπικότητες» αλλά με τι κριτήρια, με τι δεσμεύσεις και για να στηρίξουν τί και να στηριχτούν πού ακριβώς; Εκτός κι αν το μόνο κριτήριο είναι το χρώμα στο χάρτη (κόκκινο, ροζέ κ.λπ.).
Είναι κοινό μυστικό ότι στο συνδικαλιστικό επίπεδο οι οσμώσεις προχωρούν ευκολότερα. Για χρόνια η ΠΑΣΚΕ θεωρούνταν σχετικά φιλική δύναμη και μάλιστα από πολύ «σκληρούς» δικούς μας. Μπορεί τώρα στις τοπικές κοινωνίες να υπάρχουν ανάλογες προσεγγίσεις με αφορμή τις εκλογές; Και να δούμε ακόμα και «ούλτρα ριζοσπάστες» συντρόφους να στηρίζουν τίποτα πασοκοδημαραίους υποψήφιους;
Στην αναγκαία συζήτηση για την Ευρώπη που έχει ξεκινήσει αναγνωρίζουμε επτά βασικές παγίδες: Πρώτον, να θεωρήσουμε ότι η Ελλάδα, το Λουξεμβούργο, η Δανία και η Γερμανία είναι πάνω-κάτω κράτη με νεοφιλελευθερισμό και με τους εθνικισμούς τους για ιδεολογία. Δεύτερον, να ψάχνουμε για ευρωπαϊκές ταξικές συμμαχίες μέσα στους θεσμούς της Ε.Ε. Τρίτον, να θεωρήσουμε τον ευρωσκεπτικισμό αντιδραστικό εκ φύσεως. Τέταρτον, να αδιαφορήσουμε για την ευρωπαϊκή διάσταση της χώρας, αναζητώντας έναν εθνικό κεϊνσιανισμό. Πέμπτον, να αναμένουμε απλά αλλαγές σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Έκτον, να μην θέτουμε τους συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους για να φτάσουμε σε μια άλλη Ευρώπη. Έβδομο, να ξεχνάμε την εξέγερση.
Εννοείται ότι η πιο μεγάλη και υπαρκτή παγίδα είναι να μη γίνει καμιά απολύτως συζήτηση στις εσωτερικές διαδικασίες των Ο.Μ. για την Ευρώπη και να πάμε απλά σε ένα δημοψήφισμα για τους υποψήφιους ευρωβουλευτές.
Γιε μου πού πας; Μάνα θα πάω στα καράβια…
Για απόψεις ή όποια συνεισφορά στη στήλη:
[email protected]
Αηδόνης
