- Είδα ένα άρθρο του Πάνου Κοσμά για την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Αφού βγάζει νοκ άουτ τον πατριωτισμό, την παραγωγική ανασυγκρότηση και άλλα, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι για όλα φταίει η «θεωρία των σταδίων»! Η ίδια για την οποία κατηγορούνταν διάφορα κόμματα και κινήματα και πριν 20 και πριν 40 και πριν 80 χρόνια… Το άρθρο περίπου καλεί τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού πάρει τις εκλογές βεβαίως (εδώ εντοπίζουμε μια μικρή αντίφαση αλλά πάμε παρακάτω), να προχωρήσει σε επαναστατικές κινήσεις από τα πάνω αλλά και να χτίσει κάτι σαν σοβιέτ («έμβρυα της εξουσίας των εργαζομένων» τα λέει) από τα κάτω. Δεν ξέρω, να το σκεφτώ λίγο πρώτα γιατί έχω πάθει ένα Jet Lag από το ταξίδι στο χρόνο…
- Από την άλλη μεριά, ο Στάθης Κουβελάκης σε άρθρο του στην Ελευθεροτυπία, αφού διευκρινίσει ότι κάθε χώρα έχει ιδιαιτερότητες που δεν επιτρέπουν μηχανιστικές μεταφορές, καταλήγει: «Η επιτυχία του Ποδέμος αποτελεί την πιο σημαντική ως τώρα ένδειξη της ανάγκης ανανέωσης της ίδιας της μορφής συγκρότησης και άσκησης της πολιτικής, που αφορά πρώτα και κύρια όσους έχουν ως λόγο ύπαρξης την εκπροσώπηση της χειμαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας. Μια ανανέωση που προϋποθέτει ρήξεις με τη γραφειοκρατική, αντιδημοκρατική και εν πολλοίς διαχειριστική λογική που διέπει σε σημαντικό βαθμό τους σημερινούς σχηματισμούς της Αριστεράς και που τείνει να τους καταστήσει περισσότερο μέρος του προβλήματος παρά της λύσης του». Νομίζω ότι αυτές οι σκέψεις μπορούν να ανοίξουν μια πιο πραγματική και χρήσιμη συζήτηση.
- Το τι προσθέτει και τι αφαιρεί δυνάμεις από ένα «μέτωπο» δεν είναι θέμα απλής αριθμητικής. Όταν ήμουν φοιτητής, κατεβάζαμε κοινό πλαίσιο 5(!) αριστερές παρατάξεις αλλά το αμφιθέατρο παρέμενε σχετικά άδειο… Στις Πλατείες, η είσοδος (εισβολή) ορισμένων κομματιών της αριστεράς στο κίνημα αυτό, όχι μόνο δε βοήθησε αλλά προξένησε και προβλήματα. Δεν ξέρω πόσο θετικό θα ήταν αν το ΚΚΕ σύρονταν σε μια αριστερή ενότητα κουβαλώντας μαζί του ή επιβάλλοντας τις αντιλήψεις, τη γραμμή (και τη στάση του) του για το κίνημα. Όλα αυτά αφορούν και τις διευρύνσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
- Στα περιθώρια της σύσκεψης του Τσίπρα με αγρότες της Νάουσας κάποιοι του είπαν: «Ευτυχώς που καταστράφηκαν τα ροδάκινα από τον καιρό μπας και πάρουμε καμιά αποζημίωση». Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ σωστά απάντησε ότι δεν είναι αυτό το μοντέλο που θέλουμε για τη χώρα. Ενδεικτικό, πάντως, όχι μόνο για την απόγνωση, αλλά και για το περιβάλλον μέσα στο οποίο επείγει να γεννηθεί μια «νέα αγροτική συνείδηση».
- Πυροβόλησε για να ξεφύγει από την καταδίωξη και τραυμάτισε, λέει, ένα Γερμανό, έναν Αυστραλό και έναν Έλληνα. Συγνώμη, αλλά αυτό θυμίζει περισσότερο… ανέκδοτο παρά «ένοπλη πάλη». Αν δεν ήταν επικίνδυνες και πολλαπλά αξιοποιήσιμες αυτές οι ιστορίες με κλέφτες, αστυνόμους και ζορό, θα ήταν πραγματικά πολύ βαρετές.
- Και εννοείται ότι τα πιστολίδια στο κέντρο της Αθήνας με βρίσκουν απέναντι. Δεν υπάρχει καμιά επανάσταση με το λαό τηλεθεατή, ό,τι κι αν φαντασιώνεται ο καθένας. Νομίζω ότι το να συνειδητοποιεί κανείς αυτές τις απλές αλήθειες, δεν τον κάνει παπαγαλάκι των ανακοινώσεων της ΕΛ.ΑΣ. Ούτε τον φέρνει στο ίδιο στρατόπεδο με τη Βούλτεψη και τον κάθε τρομολάγνο και τερατολόγο, το αντίθετο μάλλον ισχύει.
Αηδόνης
Σχόλια
