- Αντιγράφω τη «γραμμή» από φίλο ΑΕΚτζή στο Facebook: «Το γήπεδο να γίνει στη Νέα Φιλαδέλφεια, αφού όμως ξεκουμπιστούν οι τραμπούκοι, επιστρέψει η στοιχειώδης δημοκρατία στην πόλη, χωρίς να καταπατηθεί και να αποχαρακτηριστεί ούτε σπιθαμή δάσους, μαθαίνοντας ο Μελισσανίδης ότι δεν μπορεί να παίζει πάνω στην ψυχή και στην καρδιά των ΑΕΚτζήδων. Μόνο τότε θα χαρούμε την επιστροφή στο σπίτι μας και θα γιορτάσουμε την απαρχή μιας νέας πορείας για την ομάδα μας»
- Υπάρχουν, πραγματικά, σύντροφοι που θεωρούν το κόμμα βαρίδι. Σαν «κάτι» που δεν είναι και πολύ αναγκαίο. Από την άλλη, όσοι θεωρούν το κόμμα απολύτως απαραίτητο κουβαλούν αντιλήψεις που δεν επιτρέπουν να προχωρήσουν τα πράγματα ως προς αυτό. Υπάρχει βέβαια και το ερώτημα γιατί τόσο καιρό δεν καταφέραμε να φτιάξουμε ένα ενιαίο και μαζικό κόμμα, μια και το «ζήτημα» δεν ξεκίνησε τώρα και έχει μια προϊστορία. Η κατάσταση στο κόμμα δεν είναι καλή και δεν φταίει μονάχα το προεδρικό γραφείο. Λες και δεν είχαμε «κόμματα μέσα στο κόμμα» και οι διάφοροι «μηχανισμοί» ήταν απλώς ρεύματα ιδεών…
- Σύντροφος βουλευτής εξεγέρθηκε όταν άκουσε ότι πρέπει να διδαχτούμε από την εμπειρία των Podemos διάφορα πράγματα, γιατί λέει ότι «αυτοί ήρθαν εδώ για να διδαχτούν από εμάς». Πρώτον, μπορεί να γίνει και το ένα και το άλλο. Δεύτερον, αν και τα δυο εγχειρήματα είναι διαφορετικά, σίγουρα αξίζουν «μελέτης». Τρίτον, δεν θα είναι για πάντα ο ΣΥΡΙΖΑ ένα «πρωτότυπο εγχείρημα» και άρα εσαεί «όλα συγχωρούνται». Πιστεύω ότι το βασικό πρόβλημα είναι ότι παρά την όποια πρωτοτυπία του ΣΥΡΙΖΑ, μας είναι κάπως αδιανόητο να φανταστούμε ότι είναι εφικτό κάτι εντελώς «άλλο» από την εικόνα που έχει ο καθένας για το τι είναι σήμερα ένα κόμμα, ποια είναι η ουσία της πολιτικής συμμετοχής, ποιες μορφές την αποτυπώνουν κ.λπ. Πώς να το κάνουμε, σε αυτά τα ζητήματα οι Podemos είναι λίγο πιο μπροστά από την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος. Απόλυτα λογικό, αφού κυριολεκτικά γεννήθηκαν από ένα μεγάλο κίνημα. Εμείς συναντηθήκαμε, κι αυτό στο περίπου.
- Οταν ο λαός έκανε ντου στις παρελάσεις, όταν αγκάλιασε την ΕΡΤ, όταν έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ 27%, όλα αυτά ήταν «σύγκρουση με τα συμφέροντα». Και την έκανε ο λαός. Σήμερα, υπάρχει μια σχετική παγωμάρα κι έτσι μπορεί να φαντάζουν αληθοφανείς και λογικές κάποιες απόψεις του τύπου να το πάμε «λάου-λάου». Κι εδώ το πρόβλημα είναι δύσκολο. Γιατί δεν αρκεί να λες ότι «δεν θέλω τα συμφέροντα» -σιγά τη δήλωση!- αλλά με ποιο τρόπο στέκεσαι ενάντιος… στην πράξη. Και όχι στη θεωρία με κάποιες βαρύγδουπες δηλώσεις ότι «πρέπει ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις». Από την άλλη, ας μην είμαστε και τόσο σχολαστικοί. Ας δοθεί κι ένα μήνυμα στα λαμόγια.
- Με αφορμή κάποιες κριτικές σε άρθρο του Ζίζεκ. Αυτό το στυλάκι «όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω» που έχουν μερικοί είναι εκνευριστικό: Λέμε κάποια κλασικά πράγματα για τη στρατηγική και την τακτική, τη συνεκτική θεωρητική μεθοδολογία, το σαφές ταξικό στίγμα, τα κοινωνικά υποκείμενα, την οργανωμένη πολιτική πρωτοπορία, το σχέδιο σύγκρουσης και ρήξης με τα διεθνή καπιταλιστικά κέντρα κ.λπ. κ.λπ. και νομίζουμε ότι κάπου συμβάλλουμε ή ότι είμαστε αντικαπιταλιστές. Για τον Ζίζεκ «γενικά» δεν έχω εμπεριστατωμένη άποψη. Αλλά αυτή η διανοητική και πρακτική στάση και μέθοδος δεν βοηθά. Καλύτερο είναι να παρουσιάσει κάποιος μια πρωτότυπη δουλειά αντί να σχολιάζει άλλους με ευκολία, αναπαράγοντας κλισέ. Και μην ξεχνάμε: Υπάρχει ζωή και μετά τον Μπρέζνιεφ και το πανεπιστήμιο Λομονόσοφ.
- «Κι αν ο κόσμος δεν θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ, μη σώσει και σωθεί η χώρα». Ατάκα στελέχους μας. (Χειροκροτήματα)…
Αηδόνης
Για απόψεις ή όποια συνεισφορά στη στήλη: [email protected]
Σχόλια
