Τι αναδεικνύει η αναταραχή στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ για τους υποψήφιους
Υπάρχει τώρα ένας μεγαλύτερος ακόμη κίνδυνος για τον ΣΥΡΙΖΑ, μεγαλύτερος από την πολιτική «ζημιά» που επήλθε ήδη. Το να εκληφθεί η εκ των υστέρων απόσυρση της στήριξης στην υποψηφιότητα Καρυπίδη, ως η ικανή και αναγκαία διόρθωση που αποκαθιστά την τάξη, δηλαδή τη συνέπεια του κόμματος στις αρχές και στον ηθικό κώδικα της Αριστεράς. Εξάλλου, από όλες τις εσωκομματικές πτέρυγες αυτό ακριβώς αναδείχτηκε. Με δημόσιες παρεμβάσεις στελέχη και βουλευτές, δήλωσαν κατηγορηματικό αποτροπιασμό στην αίφνης αποκαλυφθείσα ταυτότητα του εν λόγω. Κι ακόμη περισσότερο υπερθεμάτισαν προβάλλοντας ως θετικά αξιολογήσιμο πολιτικό θάρρος το να διορθώνονται άμεσα οι αστοχίες. Ένα μαζικό κύμα δημόσιας «απόρριψης μετά βδελυγμίας» του χαρακτηρισμένου ως «ψεκασμένου», εκλεκτού για μια μέρα, μπορεί άραγε να καλύψει (μέχρι το επόμενο, ακόμη πιο ταραχώδες επεισόδιο;) το αυθόρμητο κύμα αμφισβήτησης, μέχρι και αγανάκτησης που ξεσήκωσαν στα μέλη του κόμματος σε όλη τη χώρα, οι διαδικασίες της Κ.Ε. για τις περιφερειακές εκλογές; Η αντιστοίχηση της πολιτικής σε άξονες αλήθειας και ηθικής δεν εξαιρεί την Αριστερά.
Μεγάλες κουβέντες; Μάλλον όχι, γιατί παρά την «οικουμενική» καταδίκη τής επιλογής Καρυπίδη αναπαράγεται η διαστροφή των εννοιών με υποκατάστατα και ομοιώματα. Η ζωντανή λειτουργία ενός πολιτικού οργανισμού παραλύει, εγκλωβισμένη σε μηχανισμούς και υπολογισμούς διαμοιρασμού της κομματικής εξουσίας σήμερα, με κρυφό όμως το βλέμμα στην αυριανή κυβέρνηση.
Το μεγαλύτερο κακό στην εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ δεν το επέφερε η επιλογή ενός υποψηφίου με τα εμφανιζόμενα χαρακτηριστικά προς αποφυγήν, αλλά κυρίως η εικόνα απόλυτης δυσαρμονίας με την βάση, οι επιλογές και οι διαδικασίες που θολώνουν τις επαγγελίες ανατροπής. Το πλήγμα δεν είναι μικρό, αλλά αν εντοπιστεί και δεν αντιμετωπιστεί με τα συνήθη επικοινωνιακά μέτρα και σταθμά, μπορεί να αποδειχτεί ως πυροδότης λυτρωτικών διεργασιών.
Τα κεντρικά όργανα του κόμματος και ο πρόεδρος είχαν ορίσει τις αυτοδιοικητικές εκλογές ως αποφασιστική πολιτική μάχη στην πορεία της δημοκρατικής ανατροπής, ενώ παράλληλα είχε τονιστεί η ενεργοποίηση της κοινωνικής βάσης σε πρωταγωνιστικό ρόλο σε δήμους και περιφέρειες. Η στράτευση των λεγόμενων «πρωτοκλασάτων» στελεχών του κόμματος στην πρώτη γραμμή προέκυπτε ως αυτονόητη. Και θα μπορούσε να λειτουργήσει συνεγερτικά για τα μέλη, ξεμπλοκάροντας φαινόμενα δυστοκίας και παραλυτικών συγκρούσεων. Το αυτονόητο, όμως, κατέληξε ως «σεβασμός» στις στρατηγικές ενός εκάστου που αντιλαμβάνεται με όρους… προσωπικούς (ευφημισμός) την ανάδειξή του στην κομματική επετηρίδα. Άλλα ήθη, προφανώς, αναδείχτηκαν στους δρόμους, στην αλληλεγγύη, στις πλατείες και στις κάλπες ακόμη. Ο κόσμος αυτός μπορεί τώρα, στην πλειοψηφία του, να είναι επιφυλακτικός και προβληματισμένος, αναδιπλωμένος στην ταυτότητα του «Κανένα», όπως εκφράζεται στις δημοσκοπήσεις. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως έχει υποστείλει τις αξιώσεις του για νέα πρότυπα και αξίες.
Εδώ εντοπίζεται η «πηγή». Δεδομένης αυτής της εμπλοκής στην αναγκαία γόνιμη διαδικασία στην κοινωνική βάση του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν αναπόφευκτη η μείζονα εμπλοκή στην Κ.Ε. κατά την επιλογή των υποψηφίων. Εννοείται πως η διαδικασία της υπερψήφισης ως «πακέτο», συλλήβδην, των προτεινόμενων υποψηφίων δεν εξασφάλισε τις βέλτιστες προϋποθέσεις για την αξιολόγηση «κατά περίπτωση». Όμως, επειδή (από τον «παλιό» φοιτητικό συνδικαλισμό είναι αυτό δεδομένο) «επί της διαδικασίας» υποκρύπτεται το «επί της ουσίας», ο διαδικαστικός κλεφτοπόλεμος επιβεβαίωσε τη στειρότητα των ουσιαστικών πολιτικών λειτουργιών και τα ελλείμματα δημοκρατίας στην εσωκομματική ζωή. Κι έτσι, από Βουδούρη προέκυψε… Καρυπίδης και τώρα οι λαβές για αναξιοπιστία και καιροσκοπισμό χαράζουν την εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ στα μάτια της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Κλείνοντας τον κύκλο, τα τεκταινόμενα σφραγίζει η εντυπωσιακή επέμβαση του αμερικανο-εβραϊκού λόμπι και όχι η ανέξοδη επίδειξη αριστεροφροσύνης από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Επιπλέον, η απόφαση της ΠΣΕ Δ. Μακεδονίας υπέρ της «καταραμένης» υποψηφιότητας, υπογραμμίζει εμφατικά τη διάσταση μεταξύ της ηγεσίας και της βάσης, ανεξάρτητα από την αξιολόγηση των συγκεκριμένων επιλογών.
Κι από την περιφέρεια στο κέντρο ξανά, υπό τη σκιά της υποψηφιότητας στον Δήμο Αθήνας που έτυχε καθολικής αποδοχής, με την τοποθέτησή της στην Κ.Ε. η Ελένη Πορτάλιου ανέδειξε τα ουσιαστικά επίδικα της διαδικασίας που ακολουθήθηκε. Αλλά φαίνεται πως εδώ δεν υπονομεύτηκε ο αξιακός κώδικας της Αριστεράς, ούτε πληγώθηκε το «νέο και άφθαρτο» πρότυπο ενάντια στο σάπιο πολιτικό σύστημα.
Είναι πλέον κοινός τόπος, θα έπρεπε αυτή η πεποίθηση να διαπερνά όλα τα κλιμάκια του πολιτικού οργανισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε ύψος και πλάτος, πως η επικοινωνιακή μανιέρα και η περιχαράκωση σε «πλειοψηφίες» και «μειοψηφίες» προοιωνίζονται τις επόμενες εμπλοκές (υποψηφιότητες ευρωβουλευτών;). Ως κριτήρια η αλήθεια, με την έννοια της γνησιότητας και της αξιοπιστίας και επίσης η ηθική, με την έννοια της στάσης ζωής και της στράτευσης, εμμένουν προς εκπλήρωση. Εννοείται πως η παρούσα περιπλοκή κι η εξέλιξή της θα αποτιμηθεί στις πραγματικές σχέσεις του κόσμου της Αριστεράς και της Αριστεράς με τον πραγματικό κόσμο και όχι στις επόμενες δημοσκοπήσεις.
Δ.Υφ.
