Το Ευρωβαρόμετρο του Νοεμβρίου που έδωσε στη δημοσιότητα την Τρίτη η Κομισιόν, επιβεβαιώνοντας και άλλες σχετικές έρευνες, εμφανίζει τους Έλληνες ως τους πιο αρνητικούς πολίτες απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αρνητική εικόνα για την Ε.Ε. έχει το 54% στην Ελλάδα (28% ο μέσος όρος στην Ε.Ε.), 69% των Ελλήνων είναι απαισιόδοξοι για το μέλλον της Ε.Ε. (28% των Ευρωπαίων), 72% λένε ότι η Ένωση πάει σε λάθος κατεύθυνση (έναντι 47% στην Ε.Ε.), 79% της καταλογίζουν την κύρια ευθύνη για τη λιτότητα (63% στην Ε.Ε.).
Είναι φανερό ότι η ταπεινωτική αντιμετώπιση της χώρας από την Ε.Ε. (που μην ξεχνάμε ότι είναι κατά τα δύο τρίτα η τρόικα, μέσω της Κομισιόν και της ΕΚΤ) έχει τροφοδοτήσει την οργή των πολιτών, αυξάνοντας τον αποκαλούμενο ευρωσκεπτικισμό.
Την ίδια στιγμή, οι μετρήσεις εμφανίζουν τους Έλληνες να εμπιστεύονται την Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση και το κοινό νόμισμα σε ποσοστό 62%, μεγαλύτερο από το μέσο ευρωπαϊκό που κυμαίνεται στο 52%.
Η αντίφαση αυτή μπορεί να εξηγηθεί, αν υπολογιστεί τόσο η ένταση της συζήτησης στην Ελλάδα γύρω από τους κινδύνους της αποβολής από την Ευρωζώνη, όσο και η γενική αίσθηση των πολιτών ότι το gr-exit δεν θα αποτελούσε τόσο ευτυχή λύση, ιδιαίτερα χωρίς άλλες προϋποθέσεις και στο περιβάλλον της γενικευμένης καταστροφής.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έκανε λόγο για αλλαγές στην Ευρώπη, δίνοντας έμφαση στην αναμενόμενη άνοδο της Αριστεράς στις Ευρωεκλογές και δηλώνοντας ότι αυτός ο Μάιος μπορεί και πρέπει να είναι των λαών.
Η αλήθεια είναι ότι η υποψηφιότητα Τσίπρα εκπέμπει θετικά μηνύματα, αλλά και ότι τα κόμματα της Αριστεράς αναμένεται να ανέβουν, συγκεντρώνοντας, σύμφωνα για παράδειγμα με τις μετρήσεις της έγκυρης ιστοσελίδας pollwatch2014, 7,5% και 56 έδρες έναντι 4,6% και 35 έδρες το 2009.
Φτάνει, όμως, μια άνοδος της Αριστεράς στις κάλπες για το Ευρωκοινοβούλιο και στο ευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό γενικότερα ή είναι απαραίτητη μια ευρύτερη διαδικασία ριζικών αλλαγών σε κοινωνικό, πολιτικό, πολιτισμικό, βαθιά ιδεολογικό επίπεδο;
Για να το πούμε διαφορετικά, δεν φτάνει μόνο ο Μάιος αλλά χρειάζεται όλη η άνοιξη… Μια μεγάλη άνοιξη των λαών που δεν θα βάλει απλά ένα φρένο σε κάποιες πολιτικές λιτότητας αλλά θα πρέπει να σαρώσει το εποικοδόμημα που έχει στερεωθεί μέσα από δεκαετίες απόλυτης κυριαρχίας των τραπεζικών, χρηματιστηριακών, πολυεθνικών ομίλων.
Μια σύγκρουση με τις κυρίαρχες πολιτικές δεν μπορεί να είναι υγιεινός ανοιξιάτικος περίπατος. Οι αντιθέσεις και τα συμφέροντα που διακυβεύονται είναι τόσο κρίσιμα που οι θιασώτες της τάξης και της ασφάλειας είναι έτοιμοι να υποστηρίξουν το χάος, μέχρι και το διαμελισμό χωρών, προκειμένου να διατηρήσουν τον πολιτικό έλεγχο. Ο μύθος της Ουκρανίας μιλάει και για εμάς…
