Του Μάριου Διονέλλη
Διάβασα με προσοχή τη δήλωση του Άρη Σπηλιωτόπουλου για το δημοψήφισμα στην Αθήνα, σχετικά με τη λειτουργία τζαμιού για την άσκηση των θρησκευτικών δικαιωμάτων των μουσουλμάνων. Σας τη μεταφέρω καταρχάς αυτούσια:
«Η συμμετοχική δημοκρατία είναι αυτό στο οποίο πιστεύω και το υποστήριζα πάντα. Και αυτό, στην πράξη, σημαίνει συγκεκριμένους θεσμούς και πολιτικές πρακτικές για να συμμετέχει στη λήψη των αποφάσεων για θέματα μείζονος ενδιαφέροντος, η κοινωνία των πολιτών. Το τοπικό δημοψήφισμα είναι τέτοιος θεσμός και η υπόθεση του τζαμιού τέτοιο ζήτημα. Δεν είναι ζήτημα για να εφαρμόσω την άποψή μου αλλά για να εκφραστεί άμεσα η κοινωνία».
Πολύ δημοκρατικά και πολύ «συμμετοχικά» ακούγονται όλα αυτά εκ πρώτης όψεως και αναγνώσεως.
Αναρωτιέμαι, όμως, δεν βρέθηκε κανένας να πει στον κ. Σπηλιωτόπουλο ότι τα θέματα δικαιωμάτων δεν μπαίνουν σε δημοψηφίσματα; Δεν υπάρχει στο επιτελείο του κανένας ειδικός από τις Κοινωνικές Επιστήμες, από τα Νομικά έστω, να του επισημάνει πως η δημόσια θέση του αποτελεί μια όμορφα διατυπωμένη αλλά παντελώς ασύμβατη με τον νομικό μας πολιτισμό μπαρούφα;
Δεν αντιλαμβάνεται πως αν ερωτηθούν αντιστοίχως και οι κάτοικοι, π.χ. της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο, αν θέλουν να λειτουργούν χριστιανικές εκκλησίες πιθανώς δεν θα του αρέσει και τόσο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος;
Με τη λογική του υποψηφίου δημάρχου μπορούμε να κάνουμε ένα σωρό δημοψηφίσματα τέτοιου είδους, όχι μόνο στην Αθήνα αλλά σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας.
Προτείνω μερικά αντίστοιχα ερωτήματα:
– Να επιτρέπεται στους ξένους να κάθονται στα παγκάκια της πόλης μας;
– Να απαγορευτεί στους gay να φιλιούνται σε δημόσιους χώρους;
– Να πηγαίνουν στα ίδια σχολεία με τα παιδιά μας τα παιδιά των Ρομά;
Και ένα σωρό ακόμα τέτοια με προδιαγεγραμμένες τις ολέθριες επιπτώσεις που θα είχε η συμμετοχική δημοκρατία στη Δημοκρατία.
Ο Άρης και το Τζαμί
Σχόλια
