Το «εγώ» να γίνει «εμείς» δεν φτάνει…
Οφείλουμε το «εμείς» να εμπνεύσει το «όλον»
Του Γιάννη Τσολακίδη
Τους τελευταίους μήνες, τις τελευταίες μέρες, πληθαίνουν οι δημοσκοπήσεις, οι εκτιμήσεις και τα μηνύματα ότι η ελληνική Αριστερά, εκφραζόμενη με κύριο πολιτικό σχηματισμό τον ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται στο δρόμο προς την εκλογική κατάκτηση της εξουσίας. Είτε με «βραχεία κεφαλή» είτε με υπολογίσιμη διαφορά άνω των τριών μονάδων, έστω και με χαμηλά ποσοστά, βρίσκεται στο κατώφλι της πρώτης της ιστορικά εκλογικής νίκης στο καθεστώς της αστικής δημοκρατίας που λειτουργεί στη χώρα μας τα τελευταία 40 χρόνια.
Μετά από 4 χρόνια σκληρής λιτότητας, σε βάρος συντριπτικά των φτωχών και μεσαίων οικονομικά στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας, η συγκυβέρνηση δείχνει να πέτυχε στα ζητούμενα των δανειστών αλλά και της δικής της ιδεολογικής πολιτικής καταγωγής: Την καταστροφή του βιοτικού επιπέδου των πολιτών, την κατάρρευση της δημόσιας Yγείας, Παιδείας και ενημέρωσης, την καταστροφή χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρηματιών και την εξώθηση στην ανεργία και την εξαθλίωση επίσης χιλιάδων εργατοϋπαλλήλων. Τη διάλυση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης προς όφελος των διαπλεκόμενων συμφερόντων ιδιωτικών ΜΜΕ -μεγαλοεργολάβων δημόσιων έργων- τραπεζιτών.
Κατά γενική ομολογία, ακόμη και των ίδιων των εκπροσώπων των δανειστών και των κυβερνώντων -εκφραστών των συμφερόντων του χρηματοπιστωτικού κερδοσκοπικού ξένου και εγχώριου κεφαλαίου- ο ελληνικός λαός υπέστη και υφίσταται δεινά που αγγίζουν συνθήκες πολέμου και ανθρωπιστικής κρίσης.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι γιατί δεν υπάρχει -κάτω από τέτοιες συνθήκες- ένας παλλαϊκός ξεσηκωμός όπως επίσης και γιατί, έστω, δεν εμφανίζεται ένα συντριπτικό δημοσκοπικά εκλογικό προβάδισμα της Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και άλλων αριστερών δυνάμεων, ως απάντηση σε αυτή την καπιταλιστική λαίλαπα που εκτός των άλλων εξέθρεψε επικίνδυνα και το νεοναζισμό. Γιατί δεν έχει, τελικά, επιτευχθεί στην πράξη αυτό το μεγάλο ενωτικό κοινωνικό μέτωπο.
Πολύ φοβάμαι ότι αν όλες οι κινηματικές συλλογικότητες, όλες οι επιτροπές ανατροπής όλες οι δράσεις αλληλεγγύης όλοι οι κλάδοι απολυμένων και πληττόμενων εργαζόμενων, δεν γίνουν ένα «όλο» που θα διαπεράσει και θα εμπνεύσει συνολικά την κατακερματισμένη, επιφυλακτική κι ανασφαλή ελληνική κοινωνία, δύσκολα η Αριστερά θα γίνει πραγματική προοπτική εξουσίας και όχι απλώς προφανής μεν, περιστασιακή δε εκλογική επιλογή.
Αλλά γι’ αυτό χρειάζεται, εκτός των όσων άλλων, ένα κεντρικό σύνθημα-κλειδί, ένα πολυεργαλείο που θα ξεκλειδώσει την καχυποψία και την επιφύλαξη, θα εμπνεύσει και θα δώσει πίστη μαζικά στον κάθε δοκιμαζόμενο συμπολίτη και στο λαό συνολικά.
Κάθε μεγάλο απελευθερωτικό κοινωνικό επαναστατικό κίνημα είχε τις λέξεις σύνθημα, τις λέξεις-κλειδί για να ξεκλειδώσει το μυαλό και την ψυχή των καταπιεσμένων. Η αστική Γαλλική Επανάσταση το τρίπτυχο liberte-egalite- fraternite (ελευθερία-ισότητα-αδελφοσύνη), οι μπολσεβίκοι πλάι στο Κάτω ο τσάρος και ο πόλεμος πρόσθεσαν το Όλη η εξουσία στο λαό, στα σοβιέτ. Η εξέγερση του Μάη του’68, με τις 800.000 διαδηλωτών στο πλευρό των φοιτητών (στην αντιγκολική διαδήλωση της 13ης Μάη), τις απεργίες (10 εκατομμύρια εργάτες στις απεργίες της 20ης Μάη σ’ όλη τη χώρα), τις συλλήψεις και αιματοχυσίες (2.000 τραυματίες και πέντε νεκροί φοιτητές)… ήταν παράλληλα και λόγος, λόγος ιδιαίτερα συνθηματικός. Ακόμη και σήμερα το Η φαντασία στην εξουσία μοιάζει τόσο γοητευτικά και ταυτόχρονα δραματικά αναγκαίο κι επίκαιρο.
Στον τόπο μας, το ΕΑΜ είχε πλάι στην απελευθέρωση από την ξένη κατοχή τη λέξη-κλειδί «Λαοκρατία».
Σήμερα οφείλουμε να αναζητήσουμε και να βρούμε το σύνθημα που μας ενώνει, τη λέξη-κλειδί που ακόμη λείπει…
* Ο Γιάννης Τσολακίδης είναι δημοσιογράφος στην ΕΤ3
