Του Μάριου Διονέλλη
Βάρυνε περισσότερο στις πλάτες μας αυτός ο χρόνος που πέρασε, από τον περυσινό Ιούλιο. Και κυρίως βάρυνε στις ψυχές μας.
Υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους δε μιλάμε πια. Και απ’ ό,τι φαίνεται δε θα ξαναμιλήσουμε. Άνθρωποι που κάποτε λέγαμε μια κουβέντα ή και περισσότερες. Που περπατούσαμε πλάι πλάι στις ίδιες πορείες. Τώρα αν συναντηθούμε τυχαία λέμε μια ξερή καλημέρα και προχωράμε βιαστικά. Ένα χρόνο τώρα, από το δημοψήφισμα και δώθε, που άρχισε να στραβώνει για τα καλά το πράγμα.
Στη «σούμα» αυτού του χρόνου, το πιο θλιβερό δεν είναι ούτε τα μέτρα ούτε τα μνημόνια. Είναι η σιγουριά στα μάτια αυτών των ανθρώπων πως δε γινόταν αλλιώς. Είναι η απίστευτη ευκολία με την οποία μπήκαν αστερίσκοι και υποσημειώσεις στα συνθήματά μας. Πώς το «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη», έγινε «λιγότερα σπίτια στα χέρια τραπεζίτη». Πώς ξεχάστηκαν τα συνθήματα για τα αεροδρόμια, για τον ΟΛΠ, για το ΤΑΙΠΕΔ, για όλα.
Και σήμερα σου λένε «αν δεν ήμασταν κυβέρνηση, θα διαδηλώναμε για την πώληση του λιμανιού». Πέρασε ένας χρόνος από τη μετάλλαξή τους και ακόμα με σοκάρει η ευκολία με την οποία τους συνέβη. Με τρομάζουν οι άνθρωποι που είναι τόσο έτοιμοι να αλλάξουν. Γιατί αν το έκαναν την πρώτη φορά θα το ξανακάνουν. Ήδη, αν ακούσεις καλά, στην ουσία σου λένε: «όταν δε θα είμαστε κυβέρνηση, θα διαδηλώνουμε ξανά για την πώληση του λιμανιού».
Γι’ αυτό λέω πως μάλλον δε θα ξαναμιλήσουμε.
Καταφέρατε ήδη να σας φοβάμαι το ίδιο με τους άλλους.
