Ολοκληρώνεται αύριο η διήμερη διαδικασία ίδρυσης νέας συνδικαλιστικής παράταξης, την πρωτοβουλία για τη δημιουργία της οποίας πήραν συνδικαλιστές του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα.
Με την προσωρινή ονομασία ΜΕΣΑ (Μέτωπο Εργαζομένων για τη Συνδικαλιστική Αντεπίθεση) η Επιτροπή Πρωτοβουλίας διοργάνωσε μια σειρά τοπικές και κλαδικές συσκέψεις σε όλη τη χώρα, για να καταλήξει στην ιδρυτική Συνδιάσκεψη που ξεκινά σήμερα τις εργασίες της, με συνδικαλιστές από όλη την Ελλάδα να δίνουν το «παρών».
Σύμφωνα με τις πληροφορίες, πολλές εκατοντάδες εργαζόμενοι πήραν μέρος στις συνελευσιακές διαδικασίες που προηγήθηκαν, και συζήτησαν τις Θέσεις της παράταξης, το στίγμα της, τους στόχους, αλλά και τη σημερινή κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα, τους όρους για να δοθεί με αξιώσεις και αποτελέσματα η μάχη απέναντι στην πολιτική που έχει γκρεμίσει κατακτήσεις δεκαετιών και δικαιώματα που κερδήθηκαν με αίμα.
Η νέα παράταξη δεν θα έχει να αναμετρηθεί μόνο με τον φιλομνημονιακό πόλο που έχουν σχηματίσει σχεδόν ενιαία πλέον στα συνδικάτα η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ, ούτε μόνο με την κυβερνητική και την εργοδοτική πολιτική που απαξιώνει πλήρως τον κόσμο της ζωντανής εργασίας. Κυρίως και περισσότερο από όλα, έχει να αναμετρηθεί με την πρόκληση να πάρει πρωτοβουλίες που θα οργανώσουν τους εργαζόμενους, που θα τους εμπνεύσουν. Στην πραγματικότητα, και με μια συνδικαλιστική πυκνότητα που έχει πέσει πολύ χαμηλά (στο 28,1% υπολογίζονται όσοι συμμετέχουν σε συνδικάτα σε όλη τη χώρα), το κρίσιμο ζήτημα δεν είναι μόνο το πώς θα κηρυχτεί και θα οργανωθεί μια απεργία-συγκέντρωση. Το κρίσιμο ζήτημα είναι το πώς τα συνδικάτα θα ανακτήσουν τη χαμένη εμπιστοσύνη του κάθε εργαζόμενου, κι ακόμη περισσότερο αν μπορούν να δημιουργήσουν τους όρους συγκρότησης της ίδιας της τάξης των εργαζομένων. Αν θα συνεχίσουν να αδυνατούν να αρθρώσουν ένα λόγο πειστικό, ένα λόγο για το μέλλον, ένα λόγο διεξόδου που θα εμπνέει τον εργαζόμενο κόσμο και δεν θα μένει σε συνθήματα διεκδικητικού χαρακτήρα. Ούτως ή άλλως, δεν είναι ο «σωστός» κατάλογος αιτημάτων που λείπει, αλλά εκείνα τα στοιχεία που θα κάνουν το κόσμο της εργσίας πρωταγωνιστή μιας μεγάλης αλλαγής σαν αυτή που χρειάζεται σήμερα ο τόπος για να αποτραπεί η συντελούμενη καταστροφή.
Ο Δρόμος, έχοντας παρακολουθήσει από κοντά την πορεία προς την ίδρυση της παράταξης, έχει δώσει στα προηγούμενα φύλλα του βήμα σε συνδικαλιστές μέλη της νέας αυτής προσπάθειας και το ίδιο κάνει και στο σημερινό φύλλο.
Λία Φράγκου: “Δεν θα αφήσουμε το σ.κ. να βυθίζεται στην απαξίωση”
Η πρωτοβουλία για την ίδρυση μιας νέας συνδικαλιστικής συλλογικότητας, γεννά το ερώτημα «γιατί τώρα;». Ποιο είναι το νέο που φιλοδοξεί να φέρει; Διότι έπρεπε να είχε δημιουργηθεί χθες, διότι είναι μια πρωτοβουλία που δεν γεννήθηκε ξαφνικά, δεν προέκυψε ως ιδέα μέσα σε κλειστά γραφεία, δεν έχει σκοπό να διευθετήσει ανακατατάξεις αναπαραγωγής.
Προέκυψε ως ανάγκη στην καθημερινή μάχη που δίνουμε μέσα στα συνδικάτα για την οργάνωση των αντιστάσεων των εργαζομένων. Ενισχύθηκε η ιδέα μας μέσα από τη σωρευτική εμπειρία του σ.κ. την τετραετή περίοδο της ανελέητης νεοφιλελεύθερης αντεργατικής επιδρομής. Είναι μια κίνηση προς τα εμπρός, για να φύγουμε μακριά από τον παροπλισμό και την απαξίωση του σ.κ., για να συμβάλουμε στην ανασυγκρότηση και ανασύνταξη των συνδικάτων.
Ζούμε καθημερινά τις δυσκολίες, τη σκληρή επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη. Βλέπουμε να κλονίζεται το ηθικό των εργαζομένων, να υποχωρούν οι αντοχές τους, να χάνονται στα αδιέξοδα της απομόνωσης, να κοιμούνται και να ξυπνούν με τον φόβο και την αγωνία της επιβίωσης, να κρύβουν την απόγνωσή τους για το μέλλον των παιδιών τους. Σ’ αυτή τη δίνη βρισκόμαστε όλοι, ζούμε τα ίδια βάσανα, έχουμε τις ίδιες αγωνίες και δεν μπορούμε άλλο να παρακολουθούμε. Δεν αντέχουμε άλλο να είμαστε θεατές σε ένα έργο καταστροφής και απαξίωσης.
Δεν θα αφήσουμε το σ.κ. να παραμένει παροπλισμένο, να βυθίζεται στην απαξίωση και στην κρίση του με ευθύνη και επιλογή μιας μερίδας της συνδικαλιστικής ηγεσίας.
Τα συνδικάτα είναι συλλογικά εργαλεία της εργατικής τάξης που χτίστηκαν κατά τη διάρκεια σκληρών μαχών και συγκρούσεων. Με τη συμβολή των συνδικάτων, αλλά και τις θυσίες αμέτρητων αγωνιστών, κατακτήθηκαν τα δικαιώματα των εργαζομένων. Δεν ανήκουν σε καμία συνδικαλιστική γραφειοκρατία, σε καμία ομάδα οικονομικών, κυβερνητικών ή κομματικών συμφερόντων. Δεν θα αφήσουμε να τα καταστρέψουν, δεν θα επιτρέψουμε να πραγματοποιηθεί η επιδίωξη του κεφαλαίου να τα εξαφανίσει.
Γι’ αυτό προχωράμε στην ίδρυση της νέας παράταξης, γι’ αυτό δεν περιμένουμε άλλο, Βρισκόμαστε ήδη στο κρίσιμο σταυροδρόμι της απαραίτητης αναδόμησης και ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος.
Γιατί ο συνδικαλισμός είναι συλλογική αξία που κατακτήθηκε με θυσίες και ανιδιοτέλεια, είναι δύναμη ενότητας και δράσης, είναι παράδειγμα ήθους και αλληλεγγύης και πρέπει να επανέλθει δυναμικά μέσα στην κοινωνία. Πρέπει οι αξίες του να ξαναμπούν μέσα στα συνδικάτα.
Αυτός ο συνδικαλισμός δεν είναι μια ονειρική φαντασίωση, είναι ο συνδικαλισμός που τον υπηρετούν και τον εκπροσωπούν χιλιάδες εργαζόμενοι, αμέτρητοι συνδικαλιστές. Υπάρχει και δίνει καθημερινά σκληρές ταξικές μάχες. Είναι ο συνδικαλισμός που είναι «αθέατος» από το σύστημα των ΜΜΕ, είναι η άλλη πλευρά, η άλλη όψη του συνδικαλισμού που μάχεται τον παραγοντισμό και τη συναλλαγή, τον κυβερνητισμό και την κομματικοποίηση, την αδράνεια και την περιχαράκωση.
Αυτόν τον συνδικαλισμό θέλουμε να υπηρετήσουμε, αυτό είναι το νέο που φέρνει η νέα παράταξη.
Αυτό είναι το όραμά μας, ζυμωμένο μέσα στις μάχες και στις ανάγκες για την αντίσταση της εργατικής τάξης, μέσα στις βασανιστικές αγωνίες μας για την ενότητα και την ενίσχυση της συλλογικής δράσης.
Η ίδρυση της νέας παράταξης αποτελεί ένα σημαντικό βήμα, μιας διαδρομής που φιλοδοξούμε να καταγραφεί ως μια πρωτοβουλία υψηλής και ιστορικής για το κίνημα ευθύνης.
* Η Λία Φράγκου είναι Οργανωτικός Γραμματέας
του Εργατικού Κέντρου Πειραιά
Θεόφραστος Βαμβουρέλλης: “Νέα κουλτούρα στον συνδικαλισμό”
Εύλογο να ρωτάει κάποιος, τι καινούργιο έχει να μας προσφέρει μια νέα παράταξη στους εργασιακούς χώρους. Η απάντηση είναι σαφής: Πολλά. Το αμείλικτο ερώτημα όμως είναι αν μπορεί να αποτελέσει το φορέα της ανατροπής. Αν μπορούμε όλοι και όλες που θα συμμετέχουμε σε αυτήν να δώσουμε νέα πνοή στα συνδικάτα, να δημιουργήσουμε τους όρους για τη συνολική ανατροπή, να αγκαλιάσουμε τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων και ανέργων που βρίσκονται απροστάτευτοι εκτός συνδικάτων, να ξαναπάρουμε πίσω τα χαμένα μας δικαιώματα.
Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα. Αυτό είναι και το στοίχημα. Η βίαιη επίθεση στα δικαιώματά μας, η πλήρης αποδιάρθρωση του συνδικαλιστικού κινήματος απαιτούν αμείλικτη απάντηση από εμάς. Η υπό ίδρυση παράταξη της ριζοσπαστικής Αριστεράς έχει λόγο ύπαρξης μόνο στην περίπτωση που ανοίξει τα συνδικάτα στις επισφαλείς σχέσεις εργασίας, στους ανέργους, και αφήσει πίσω τη μαύρη πραγματικότητα της έκφρασης μόνο του 7% των εργαζομένων μέσα από τα σωματεία. Τα σωματεία που δεν εγγράφουν τους εργαζόμενους με μπλοκάκι, με εκ περιτροπής ή ελαστικές σχέσεις, με πεντάμηνα συμβόλαια «ωφέλειας» ή κατάρτισης αλλά ουσιαστικά άγριας εκμετάλλευσης χωρίς ασφάλιση, πρέπει να τεθούν στο περιθώριο.
Η νέα παράταξη έχει λόγο ύπαρξης μόνο στην περίπτωση που ανοίξει τις πόρτες των συνδικάτων στους μετανάστες εργαζόμενους. Το πιο σκληρά εκμεταλλευόμενο κομμάτι της εργατικής τάξης δεν μπορεί να είναι απροστάτευτο, έρμαιο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. «Έλληνες και ξένοι, εργάτες ενωμένοι», ένα σύνθημα καίριο για τις στοχεύσεις του εργατικού κινήματος.
Η νέα παράταξη έχει λόγο ύπαρξης μόνο αν καταφέρει να εμπλέξει τους ανέργους στα συνδικάτα. Τα συνδικάτα, με τα εργατικά κέντρα στην πρώτη γραμμή, ως συνδικάτα πόλης, οφείλουν να αναπτύξουν πρωταρχικά δίκτυα αλληλεγγύης για τους ανέργους, για την άμεση οργάνωση της καθημερινότητάς τους. Να αποτελέσουν την αιχμή για τη δημιουργία ενός μεγάλου κινήματος των ανέργων με διεκδικήσεις για την αύξηση του κοινωνικού μισθού και για νέες θέσεις εργασίας.
Η νέα παράταξη έχει λόγο ύπαρξης μόνο στην περίπτωση που επιστρέψει τη δημοκρατία στα σωματεία με διαδικασίες βάσης που θα εμπλέκουν την πλειοψηφία των εργαζομένων, που θα δρουν απελευθερωτικά αφήνοντας την πρωτοβουλία στους εργαζόμενους και όχι σε μια μικρή ομάδα «ειδικών». Κρινόμαστε όλοι και όλες στο βαθμό που θα αλλάξει η εικόνα των συνδικαλιστών «ειδικών» με τα προνόμια, που διαμεσολαβούν την αντίσταση στους εργοδότες και είναι απομακρυσμένοι από τον εργασιακό τους χώρο και τα προβλήματά του, απολαμβάνοντας τα συνδικαλιστικά τους προνόμια. Ήρθε η ώρα για μια νέα συνδικαλιστική ηθική, μακριά από εργοδοτικά παζαρέματα και ειδικά προνόμια που οδηγούν σε μια εργατική αριστοκρατία.
Η νέα παράταξη δεν θα έχει λόγο ύπαρξης αν δεν πραγματοποιήσει όλα τα παραπάνω. Και επειδή θα τα πραγματοποιήσει, είναι που μπορεί να αποτελέσει φορέα της ανατροπής. Φορέα ανατροπής που θα φέρει νέα κουλτούρα στο συνδικαλισμό και τους εργασιακούς χώρους: την κουλτούρα του αγώνα, της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης με επίκεντρο την αντίληψη ότι η αντίσταση δεν είναι δουλειά των ειδικών.
Είναι χρέος μας να χτίσουμε αυτόν το φορέα της ανατροπής, για να δώσουμε προοπτική νίκης στους αγώνες των εργαζομένων. Γιατί στο τέλος του δρόμου είναι η συνολική κοινωνική και πολιτική ανατροπή και τα συνδικάτα πρέπει να είναι εκεί για να βάλουν πλάτη στην ανασυγκρότηση της επόμενης μέρας, προς όφελος των εργαζομένων, των νέων, των ανέργων, των γυναικών, της πλατιάς κοινωνικής πλειοψηφίας.
* Ο Θεόφραστος Βαμβουρέλλης είναι Αντιπρόσωπος ΕΚΑ
από το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών, αναπληρωματικό μέλος Γενικού Συμβουλίου ΕΚΑ
