Οι εξαγγελίες Τσίπρα και οι αντιδράσεις Σαμαρά – Βενιζέλου
Οι δεσμεύσεις του Αλ. Τσίπρα το προηγούμενο Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη, για τους μισθούς και τις συντάξεις, τη φορολογία και την αντιμετώπιση της φτώχειας και της ανεργίας, έδωσαν σαφές στίγμα, επιμένοντας σε μια πολιτική ανακούφισης της κοινωνίας από τις μνημονιακές πολιτικές των τελευταίων χρόνων. Ήταν αναμενόμενο, η παρέμβαση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ μετατόπισε το κέντρο βάρους στο πολιτικό σκηνικό. Η αντιπαραβολή ήταν ευθεία. Μια βδομάδα νωρίτερα, Σαμαράς και Βενιζέλος, κατά την παρέμβασή τους στη ΔΕΘ δεν άφησαν κανένα περιθώριο αλλαγής της κυβερνητικής πολιτικής, διαψεύδοντας όσους περίμεναν έστω και την εξαγγελία κάποιων μέτρων ελάφρυνσης.
Έτσι, στο επίκεντρο επανήλθε η αντιπαράθεση για τον προσανατολισμό της οικονομίας και της χώρας. Το πολιτικό θερμόμετρο ανεβαίνει και η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από τα αποτελέσματα της τροϊκανής πολιτικής και τη δυνατότητα εναλλακτικής διεξόδου. Και όλα αυτά, ενώ οι διαδικασίες για εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας στενεύουν τα χρονικά περιθώρια και χρωματίζουν το πολιτικό κλίμα με ολοένα και εντονότερη την προεκλογική χροιά.
Το κυβερνητικό στρατόπεδο σε προφανώς δυσχερή θέση, έχει να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα που δείχνει άλυτο. Η επαγγελία επίπλαστης διεξόδου από την κρίση προς μια μεταμνημονιακή φάση, δεν συμβιβάζεται με τις απαιτήσεις της τρόικας, που εκκινούν από νέα σκληρά μέτρα στα εργασιακά και το ασφαλιστικό και καταλήγουν στην υπαγόρευση ενός νέου μνημονίου. Και όλα αυτά, ενώ η κατάσταση της οικονομίας και της κοινωνίας διαψεύδει κάθε προσδοκία εξόδου από την κρίση.
Η γνώριμη… καταστροφολογία
Τα σημάδια πανικού στο κυβερνητικό στρατόπεδο φάνηκαν ήδη πριν από την παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη, όταν απαιτήθηκε να μην προβληθεί η ομιλία Τσίπρα από τη ΝΕΡΙΤ. Κίνηση που αποδείχτηκε μπούμερανγκ, αυξάνοντας το ενδιαφέρον για την ομιλία και οδηγώντας στην παραίτηση κορυφαίων στελεχών του κρατικού τηλεοπτικού μορφώματος.
Μετά την παρουσία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη, άμεση ήταν η προσφυγή στη γνώριμη μέθοδο της καταστροφολογίας με τις δηλώσεις Βενιζέλου για εθνικό διχασμό και τις απειλές Σαμαρά για bank run και καταστροφή στην περίπτωση επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ. Το υπουργείο Οικονομικών έσπευσε να προσφέρει «αντικειμενική» τεκμηρίωση στη γραμμή των ΜΜΕ της διαπλοκής, που εμφάνισαν τις δεσμεύσεις Τσίπρα ως κακέκτυπο του «λεφτά υπάρχουν» του Γ. Παπανδρέου. Αλλά έτσι το καθεστωτικό μπλοκ πρόδωσε τη γύμνια των επιχειρημάτων του. Γιατί το περισσότερο που επιτρέπει η υποταγή στο ασφυκτικό πλαίσιο της λιτότητας που ορίζει η τρόικα, είναι τα ανέξοδα «θα», οι κούφιες εξαγγελίες δηλαδή του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ, που άφησαν ξερούς από αμηχανία τους ίδιους τους πρωτοκλασάτους των κυβερνητικών επικοινωνιακών επιτελείων. Γίνεται, λοιπόν, διαρκώς και πιο ξεκάθαρο, πως δεν πρόκειται για ζήτημα «κοστολόγησης» με λογιστικούς όρους, αλλά για θεμελιώδες πεδίο πολιτικής σύγκρουσης. Όλο και δυσκολότερα η πορεία της καταστροφής θα λανσάρεται ως υποχρεωτικός μονόδρομος, όλο και εμφανέστερα θα αποκαλύπτεται ως ολέθριος πειθαναγκασμός.
Οι μεταμφιέσεις έχουν εξαντληθεί
Τι απομένει; Στην επικείμενη συνάντηση Σαμαρά – Μέρκελ, επενδύονται για άλλη μία φορά δυσανάλογες προσδοκίες. Κι εδώ, όμως, οι μεταμφιέσεις έχουν εξαντληθεί: Ο πρωθυπουργός προβάλλει προς την καγκελάριο, το μεγάλο αφεντικό του δηλαδή, την πολιτική αποσταθεροποίηση (ό,τι ακριβώς κραδαίνει προς το λαό σαν φόβητρο). Σε αυτή την περίπτωση, όμως, εκλιπαρώντας για την πολιτική του διάσωση. Η Deutsche Welle σημειώνει τα εξής: «Ο κ. Σαμαράς θα εκθέσει στην κ. Μέρκελ τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζε η κυβέρνησή του εάν δεχόταν νέα σκληρά αιτήματα της τρόικας. Αν κρίνει κανείς από τη στάση της καγκελαρίου στο παρελθόν, δύσκολα μπορεί να διανοηθεί ότι θα επιδείξει μεγάλη κατανόηση. Εδώ θα πρέπει να συνυπολογισθεί η προ ημερών δήλωση του Eurogroup, το οποίο ζήτησε την πλήρη εφαρμογή του Μνημονίου. Οπωσδήποτε η Άνγκελα Μέρκελ δεν θα ήθελε στην Ελλάδα για πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα. Το ζητούμενο, όμως, είναι αν είναι διατεθειμένη να στηρίξει τη σημερινή ελληνική κυβέρνηση κάνοντας συμβιβασμούς σε θέματα δημοσιονομικής πειθαρχίας και εφαρμογής των συμφωνηθέντων προκειμένου να αποφευχθεί μια αριστερή κυβέρνηση». Σαφές!
Παράλληλα, η προβολή της αλλαγής του εκλογικού νόμου από τον Ευ. Βενιζέλο, παρά τη δυσθυμία του πρωθυπουργικού κέντρου, μάλλον επέτεινε τη γενική αίσθηση σύγχυσης και πανικού στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Ο ίδιος ο Αντ. Σαμαράς μαζί με την οικονομική κινδυνολογία, ανέσυρε και τη θεωρία «των άκρων». Είναι προφανές πως οι δύο κυβερνητικοί εταίροι δίνουν πλέον και αγώνα προσωπικής πολιτικής επιβίωσης κι επίσης, ας ληφθεί υπ’ όψιν, ο καθένας για δικό του λογαριασμό. Φυσικά το βεβαρημένο «ιστορικό» τους, δεν καθησυχάζει, το ακριβώς αντίθετο, για ομαλούς κοινοβουλευτικούς όρους αντιπαράθεσης. Πολύ περισσότερο μάλιστα, όταν δεν διστάζουν να ταυτίζουν την τύχη τους με τη μοίρα της χώρας, κινδυνολογώντας και μηχανορραφώντας χωρίς ενδοιασμούς.
Δείτε εδώ περισσότερα για τις εξαγγελίες Τσίπρα στη ΔΕΘ
Σκίτσο: George Grosz, Stammtischstudien (1919)
