Πέρυσι, τέτοιες μέρες, το Eurogroup εξαπέλυσε, με την πλήρη συνενοχή και συνέργεια, βεβαίως, και της ελληνικής κυβέρνησης, το ακαριαίο χτύπημα «ξαφνικού θανάτου» στην καρδιά της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ένα κείμενο τότε, όχι κάποιου από τους αποκαλούμενους «πολιτικούς», ούτε από τους εκ συστήματος ή επαγγέλματος αναλυτές και δημοσιολογούντες, προκάλεσε αίσθηση.
Σήμερα διακυβεύεται η υπόσταση, κρατική, δημοκρατική, εθνική, της Κύπρου. Είναι διάφανες οι προθέσεις εχθρών και «φίλων». Αλλά στο πλαίσιο της Αριστεράς –σε Ελλάδα και Κύπρο- ένας αμήχανος μετεωρισμός δύσκολα κρύβεται κάτω από προσχηματικές επικλήσεις «νηφάλιας εκτίμησης των δεδομένων» και τα σχετικά. Οι Ελεύθεροι Κατακτημένοι του Αλκίνοου Ιωαννίδη, βιωματικό απόσταγμα, όχι «μανιφέστο», ίσως βοηθήσει. Όσους θέλουν και μπορούν, προφανώς. Τα ελάχιστα αποσπάσματα παρακάτω, ας θεωρηθούν κίνητρο ανάγνωσης του πλήρους κειμένου:
«…Έρχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια, που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου… Μείναμε σε σκηνές, στο ύπαιθρο, για χρόνια. Χάσαμε για πάντα τα σπίτια, τα χωριά και τις ζωές μας… Η Μεγάλη Μαμά τίποτα δεν κατάλαβε. Κι ακόμη δεν καταλαβαίνει. Γιατί, μπορεί η Κύπρος να είναι ελληνική, όμως, πόσο λίγο κυπριακή είναι η Ελλάδα! Πόσο λίγο ελληνική είναι η Ελλάδα!.. Επιτρέψαμε στους μικρούς πολιτικούς ενός αδύναμου και απροστάτευτου τόπου, να συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αυτοκρατορίας. Να υπηρετούν κόμματα και τσέπες, σαν να μην υπάρχει απειλή, κίνδυνος και γκρεμός, σαν να είναι αδύνατον από τη μια μέρα στην άλλη να γίνουμε μπουκιά στο στόμα κροκοδείλων. Είδαμε τα τρυφερά, αγνά χαμόγελα των παιδιών του Απελευθερωτικού Αγώνα να χρησιμοποιούνται από βάρβαρους, απαίδευτους “πατριώτες” με ξυρισμένα κεφάλια, φαλακρούς “απ’ έξω κι από μέσα”… Το “όχι” της Κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απ’ ό,τι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Και το γεγονός πως το προηγούμενο δημιουργήθηκε από μισή μερίδα τόπο, αγαπητοί λογικοί λογιστές, το κάνει ακόμη σημαντικότερο. Τίποτα “δικό σας” δεν θα μείνει ποτέ στην Ιστορία, να σηματοδοτεί, να καθορίζει ή, έστω, να θυμίζει κάτι υπαρξιακά σημαντικό… Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα. Χάνουμε ξανά τη ζωή όπως τη χτίσαμε, όπως νομίζουμε πως τη διαλέξαμε, όπως νομίσαμε πως μας ανήκει. Και φοβόμαστε. Είναι ανθρώπινο. Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε;… Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε… Το μόνο που μας φοβίζει, είναι το μόνο που πραγματικά έχουμε: το αληθινό μας πρόσωπο. Ας το ξεθάψουμε, ας το θυμηθούμε, ας το κοιτάξουμε. Ενώ όλοι, φίλοι και εχθροί, μας αγριοκοιτάζουν, ενώ η μάσκα μας πέφτει νεκρή, αυτό θα μας χαμογελάσει».
Θητεία Τυμβωρύχου
εκτελεί η «σειρά» του ’69
Ελεύθεροι Κατακτημένοι
Σχόλια
