Το 1961 ο Σίγκερ καταδικάστηκε σε φυλάκιση ενός έτους επειδή αρνήθηκε να δώσει ονόματα στην Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών. Στα χρόνια που ακολούθησαν τον είδα σε αμέτρητες συγκεντρώσεις για το Βιετνάμ και σε μια συναυλία στο Carnegie Hall. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το κοινό όταν τραγουδούσαν όλοι μαζί το We Shall Overcome. Ο Μπομπ Ντίλαν το περιέγραψε τέλεια: «Ο Πιτ Σίγκερ είχε αυτή την εκπληκτική ικανότητα να κοιτάζει το κοινό και να το κάνει να τραγουδά στροφές από το τραγούδι».
Ο Σίγκερ προερχόταν από μουσική οικογένεια. Βρέθηκε στο Χάρβαρντ, στην ίδια τάξη με τον Τζον Κένεντι, αλλά εγκατέλειψε για να μάθει μουσική φολκ. Γύριζε σε όλη τη χώρα, τραγουδούσε τραγούδια διαμαρτυρίας και τοπικά τραγούδια. Και ήταν κομμουνιστής.
Αλλά ήταν και ένας μεγάλος συλλέκτης της λαϊκής μουσικής. Μαγνητοφώνησε εκατοντάδες παλιές μπαλάντες. Συστηματικά έβγαζε άλλους μουσικούς μπροστά και πάντα ανέφερε εκείνους που προηγήθηκαν. Το 1948 έφτιαξε τους Weavers. Είχαν διάφορες επιτυχίες και θα αποκτούσαν το δικό τους σόου στην τηλεόραση αλλά το 1953 τελείωσαν όλα όταν το περιοδικό Red Channels τους χαρακτήρισε κομμουνιστές. Το 1955 οι Weavers ξαναβρέθηκαν στο Carnegie Hall και η συναυλία εκείνη ήταν το εναρκτήριο λάκτισμα του κινήματος της φολκ που άνθισε στη δεκαετία του ’60. Κάθε συγκρότημα φολκ που ακολούθησε τους το χρωστά. Έγραψε ή συμμετείχε σε διάφορες επιτυχίες με άλλους καλλιτέχνες και επηρέασε τον ήχο πολλών συγκροτημάτων.
Ο Σίγκερ μπήκε στη μαύρη λίστα της τηλεόρασης για το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας. Το 1963 το ABC ξεκίνησε το Hootenanny σόου, όρο που επινόησαν ο Σίγκερ και ο Γούντι Γκάθρι, αλλά δεν του επέτρεπαν να εμφανιστεί στο σόου. Πολλοί τραγουδιστές, όπως η Τζόαν Μπαέζ και ο Μπομπ Ντίλαν αρνήθηκαν να εμφανιστούν στο σόου γι’ αυτό το λόγο. Τελικά το 1967 οι Smothers Brothers τον κάλεσαν στο σόου τους όπου ο Σίγκερ τραγούδησε το ορίτζιναλ τραγούδι ενάντια στο Βιετνάμ Waist Deep In The Big Muddy, αλλά το CBS το έκοψε από το σόου…
Σε όλη τη ζωή του έλεγε ανοιχτά τη γνώμη του για την ειρήνη, τα πολιτικά δικαιώματα, τη δικαιοσύνη, το περιβάλλον, και δε σταμάτησε ποτέ. Διακινδύνευσε τη ζωή του πηγαίνοντας πολύ παλιά βαθιά μέσα στον Νότο, στο κίνημα των Μαύρων για πολιτικά δικαιώματα. Στις δεκαετίες ’30 και ’40 τραγουδούσε για τα συνδικάτα. Τραγούδησε σε όλο τον κόσμο για την ειρήνη. Είχε την ικανότητα να σε κάνει να πιστεύεις ότι ένας κόσμος ειρηνικός ήταν εφικτός.
Το παράδειγμά του, ενός ανθρώπου που σήκωνε το ανάστημά του, ζούσε ζωντανά με τους δικούς του όρους και δε σταματούσε ποτέ να λέει τη γνώμη του, είναι απαράμιλλο…
* Από άρθρο του Peter Stone Brown στο CounterPunch
