Σχεδιασμοί και σενάρια μετά την εμφάνιση Ξηρού
Και ξαφνικά, εκεί που η δημοσιότητα κατακλύζονταν από σκάνδαλα και μίζες, διαφόρων προελεύσεων αμφισβητήσεις της πολυθρύλητης οικονομικής ανάκαμψης, δημοσκοπικές καταρρεύσεις και νέους εκβιασμούς της τρόικας, η ατζέντα άλλαξε. Η εμφάνιση του Χριστόδουλου Ξηρού αναγορεύεται σε κεντρικό θέμα και ο τρόμος απλώνεται πάνω από τα δελτία των οκτώ. Λίγες μέρες πριν, δυο σφαίρες στάλθηκαν σε Γ. Προβόπουλο και Γ. Πρετεντέρη δείχνοντας ότι η μαχόμενη δημοσιογραφία και η μαχόμενη τραπεζοκρατία βρίσκονται στο στόχαστρο ακραίων και τρομοκρατών και πρέπει να αμυνθούν.
Ο Χρ. Ξηρός προαναγγέλλει ότι θα «βροντήξει ξανά το αντάρτικο τουφέκι» και καλεί σε ενότητα τους «ένοπλους αγωνιστές». Κάθε σκέψη για το ποιος εξυπηρετείται από το ξαναζέσταμα αυτού του έργου και ποιος είναι αυτός που το αξιοποιεί, θα μπορούσε εύκολα να καταγγελθεί σαν προβοκατορολογία και θεωρία συνωμοσίας, αν δεν ήταν η προβοκάτσια στο DNA της πολιτικής συμπεριφοράς Σαμαρά. Πόσες από τις πολιτικές κινήσεις και τους σχεδιασμούς του πρωθυπουργικού επιτελείου δεν βασίζονται στη λογική της δημιουργίας και αξιοποίησης γεγονότων, της πρόκλησης σοκ και του αποπροσανατολισμού;
Στην πρωθυπουργική δήλωση για το γεγονός, ο «λαϊκισμός» και οι «πάσης φύσεως ακραίοι» καταδικάζονται πρώτα-πρώτα, πριν ακόμα και από την αναφορά σε «τρομοκράτες»! Με τον ίδιο τρόπο που από τις ΗΠΑ ο Α. Σαμαράς είχε εντάξει το χτύπημα στη Χρυσή Αυγή στην εκστρατεία εναντίον κάθε είδους λαϊκισμού και αντιευρωπαϊσμού. Το φάντασμα ενός άμορφου και ευρύχωρου λαϊκισμού απειλεί να συμπεριλάβει οποιονδήποτε και από οποιαδήποτε σκοπιά εμφανίζεται να αμφισβητεί τα κυβερνητικά θέσφατα.
Όσα δήλωσαν, με διαφορετικές αφετηρίες και κίνητρα, οι Γιωτόπουλος, Κουφοντίνας και Σ. Ξηρός έχουν κι αυτά το ενδιαφέρον τους για τις τελευταίες εξελίξεις. Από τη μια μεριά παρατηρούμε ένα διαγκωνισμό για το αν και ποιος δικαιούται να εμφανίζεται ως συνεχιστής της 17 Νοέμβρη. Από την άλλη, ο Αλ. Γιωτόπουλος προβαίνει σε ορισμένες εικασίες για τη μεταχείριση του Χρ. Ξηρού στις φυλακές και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δεν επέστρεψε σε αυτές, ενώ από τους άλλους δύο κρατούμενους υπογραμμίζεται το τέλος του κύκλου της 17Ν με αρκετές αναφορές σε όσα συνέβησαν μετά τη σύλληψη των μελών της.
Ο Χρ. Ξηρός, από την άλλη, δεν φαίνεται να βασανίζεται από τέτοιους προβληματισμούς. Τι πρόσφερε στο λαό και τις υποτελείς τάξεις η πολυετής φαντασμαγορική δράση της οργάνωσης; Πόσο προχώρησε την υπόθεση «του σοσιαλισμού και της εθνικής ανεξαρτησίας» που διακήρυσσε; Πόσο εμπόδισε στις δεκαετίες του ’80 και του ’90, στο απόγειο της δράσης της, την υποχώρηση και την ενσωμάτωση αριστερών ιδεών και κινημάτων; Τι έδειξε η παταγώδης «αυτοκτονία» (κατά Σ. Ξηρό) του 2002; Ψιλά γράμματα μπροστά στις εξαγγελίες για νέες περιπέτειες και συνάθροιση όσων συμφωνούν στο βασικό, το «τουφέκι», πέρα από περιττές αναζητήσεις και λεπτές διαφορές. «Φτύσιμο και ραβδί» λοιπόν για όλους, μέχρι και στους σεκιουριτάδες, αλλά και αφ’ υψηλού «καθοδήγηση» και κάλεσμα στο μαζικό κίνημα να συνδράμει κι αυτό στο «αντάρτικο», μάλλον από τη θέση της οπισθοφυλακής, σαν πιο καθυστερημένη μορφή πάλης…
Τα ερωτήματα, όμως, παραμένουν. Τι είναι αυτό που τρομοκρατεί σήμερα το εγχώριο σύστημα και τους προστάτες του; Ένα σκηνικό αναμονής του «μεγάλου χτυπήματος», «παραδειγματικών ενεργειών» από ολιγομελείς ομάδες, τρομολαγνείας, αστυνομικών σεναρίων και καταδιώξεων τι άλλο θα αποτελέσει πέρα από μια ευκαιρία διαφυγής από τα συσσωρευμένα αδιέξοδα του πολιτικού συστήματος; Κοινός παρονομαστής για διαφόρων ειδών μεσσίες που προσφέρουν εξωτερικές λύσεις είναι ακριβώς αυτός, η μη αναγνώριση ουσιαστικού ρόλου για τους πολλούς, για όσους σήμερα υποφέρουν, δοκιμάζονται, ελπίζουν. Η ενεργοποίηση ακριβώς αυτού του παράγοντα, όσο κι αν ξεχνιέται, υποκαθιστάται ή χλευάζεται, είναι που πραγματικά τρομοκρατεί τους σημερινούς δυνάστες.
Γ.Π.
