Να υπερασπιστούμε ένα ακόμα σημαντικό κοινωνικό αγαθό
Στο προηγούμενο φύλλο του Δρόμου αναφερθήκαμε στα μέχρι σήμερα εφαρμοζόμενα αποτυχημένα μοντέλα μαζικού λαϊκού αθλητισμού, στις συνέπειες της κρίσης και της εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών και επιχειρήσαμε να αντιπροτείνουμε ένα σύστημα που θα κάνει και πάλι προσιτή και ενδιαφέρουσα την άθληση στον δημότη.
Σήμερα συνεχίζουμε με κάποια ακόμα κρίσιμα θέματα, όπως το προσωπικό, οι εγκαταστάσεις αλλά και οι σχέσεις σωματείων και Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ).
Για να λειτουργήσει ένα σύστημα μαζικού λαϊκού αθλητισμού στη βάση όσων αναπτύχθηκαν απαιτείται απολύτως εξειδικευμένο προσωπικό, γνώση και εμπειρία.
Οι απόφοιτοι των ΤΕΦΑΑ με ειδικότητα αναψυχής είναι το καταλληλότερο προσωπικό, όπως και επίσης διάφοροι πτυχιούχοι Φυσικής Αγωγής, αλλά όχι μόνο, με εμπειρία στη διαχείριση τέτοιων καταστάσεων. Επίσης, χρειάζεται διαιτολόγος, γιατρός αθλητίατρος, φυσιολόγος ή εργοφυσιολόγος, νοσοκόμος, βοηθητικό προσωπικό γενικών καθηκόντων, γυμναστής για προπόνηση ειδικών κατηγοριών, και διάφορες ειδικότητες, όπως κολύμπι, ναυαγοσωστική, χιονοδρομία, χορό κάθε είδους, και αθλητικές ειδικότητες αθλοπαιδιών. Το διοικητικό προσωπικό που απαιτείται είναι ελάχιστο και απαιτεί την διοικητική υποστήριξη σε βάρδια μέχρι τις 10 μ.μ.
Απαιτείται, επίσης, ρύθμιση του ωραρίου εργασίας των εργαζομένων, όπου για τον κλάδο της φυσικής αγωγής δεν θα πρέπει να ξεπερνά τις 25 ώρες εργασία στο αντικείμενο και να συμπληρώνουν το ωράριό τους με επίβλεψη ή διοικητικό έργο.
Σχετικά με τα κολυμβητήρια
Το μεγάλο πρόβλημα των κολυμβητηρίων είναι το ενεργειακό, λειτουργικό κόστος καθώς και η συντήρησή τους. Υπολογίζεται ότι το κόστος κυμαίνεται από 400 χιλ. για τα μικρά κολυμβητήρια 25άρας πισίνας μέχρι 650 χιλ. για τα μεγάλα και ανοικτά. Χρειάζεται να γίνει προσπάθεια μείωσης του κόστους με κάθε τρόπο. Η κεντρική διαχείριση του θέματος θα μπορούσε απαλλάξει τους ΟΤΑ από αυτό το βάρος. Μέχρι να γίνει αυτό, να αξιοποιηθεί σε αυτή την κατεύθυνση κάθε μέσο, όπως φωτοβολταϊκά, αλλαγή τεχνολογίας και χρήση όζοντος αντί χλωρίου, ανάπτυξη ειδικού σκέπαστρου (μουσαμά) για συντήρηση θερμοκρασίας νερού κ.λπ.
Χρειάζεται ν’ ανοίξουν τα κλειστά κολυμβητήρια στην περιφέρεια, να μειωθεί η μετακύληση του κόστους στους πολίτες και να αυξηθεί όσο περισσότερο γίνεται η συμμετοχή των πολιτών στα προγράμματα κολύμβησης.
Για τις περιφέρειες
Δειλά – δειλά οι περιφερειακές διοικήσεις βρίσκουν το βηματισμό τους στον αθλητισμό. Παρά την έλλειψη σαφούς θεσμικού πλαισίου, οι περιφέρειες μπορούν να παίξουν το ρόλο του δευτεροβάθμιου κέντρου που θα συντονίζει τα προγράμματα άθλησης στο ευρύτερο περιφερειακό επίπεδο. Μπορούν να ενισχύουν τις δημοτικές πρωτοβουλίες και να οργανώνουν αντίστοιχα προγράμματα στο περιφερειακό επίπεδο, να φιλοξενούν μεγάλες εκδηλώσεις και να κεφαλαιοποιούν το αποκορύφωμα των εκδηλώσεων. Η ανάπτυξη διαδημοτικών αθλητικών δράσεων και η συνεργασία των αθλητικών οργανισμών και φορέων αποτελεί καθήκον για τις περιφερειακές διοικήσεις.
Επίσης μπορούν να απαλλάξουν τους ΟΤΑ από δράσεις του αγωνιστικού αθλητισμού και να οργανώσουν τουρνουά αθλοπαιδιών, όπως το εργασιακό ποδοσφαίρου και μπάσκετ, αλλά και άλλα αθλητικά γεγονότα.
Είναι αναγκαίο σε κάθε περιφερειακή διεύθυνση να δημιουργηθούν γραφεία αθλητισμού και να αναπτύξουν δράσεις στο πεδίο της επιμόρφωσης, πληροφόρησης και αθλητικής κατάρτισης των πολιτών.
Τα αθλητικά σωματείακαι οι ΟΤΑ
Το ερασιτεχνικό αθλητικό σωματείο, αποτελεί το κύτταρο του αθλητισμού. Ωστόσο, όμως, η έννοια του ερασιτεχνικού, έχει αλλοιωθεί στο χρόνο και οι παθογένειες του επαγγελματικού αθλητισμού έχουν μεταφερθεί και στο ερασιτεχνικό επίπεδο. Παρά τούτα, τα ερασιτεχνικά σωματεία είναι αυτά που εκτρέφουν, αναδεικνύουν και προωθούν αθλητικά ταλέντα, τροφοδοτούν τα επαγγελματικά σωματεία με αθλητές/τριες.
Μάστιγα για τον ερασιτεχνικό αθλητισμό αποτελούν οι λεγόμενοι αθλητικοί μάνατζερ, οι οποίοι με την ανεξέλεγκτη δράση τους έχουν ανεβάσει το κόστος των ερασιτεχνικών σωματείων και με τέχνη τα ωθούν σε διαδικασίες εμπορευματοποίησης της λειτουργίας τους. Υπολογίζεται ότι στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο και μπάσκετ η διακίνηση μαύρου χρήματος ξεπερνά τα 2 δισ. ευρώ, ενώ ευδοκιμεί και το «παράνομο» στοίχημα.
Ακόμη και στις τελευταίες τοπικές κατηγορίες ποδοσφαίρου και μπάσκετ, πραγματοποιούνται μεταγραφές με μαύρο χρήμα, προπονητές πληρώνονται μαύρα και οι αθλητές λαμβάνουν οδοιπορικά. Ειδικά στα δύο αυτά αθλήματα δύσκολα θα βρεθεί αθλητής που να μη λαμβάνει κάποια αμοιβή.Συνήθως οι Δήμοι, ειδικά στην περιφέρεια, χρηματοδοτούν μέσω της ανταποδοτικότητας τα ερασιτεχνικά σωματεία, προσφέρουν τα έξοδα μετακίνησης των ομάδων και παρέχουν στοιχειώδεις ιατρικές καλύψεις.
Τα ερασιτεχνικά αθλητικά σωματεία μπορούμε να τα διακρίνουμε σε τρεις κατηγορίες:
Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν εκείνα τα σωματεία όπου υπάρχει ιδιώτης επιχειρηματίας και λειτουργούν με εντελώς εμπορικά κριτήρια. Τηρούν ή «δεν» τηρούν βιβλία, όλες οι υπηρεσίες που παρέχουν πληρώνονται, παίζουν διαρκώς στο παιγνίδι των μετεγγραφών, έχουν στόχο τον ισοσκελισμένο προϋπολογισμό και το κέρδος. Συνήθως χρησιμοποιούν τις δημοτικές εγκαταστάσεις δωρεάν και έχουν πολλές άλλες διευκολύνσεις. Πρόκειται στην ουσία για σωματεία που φέρουν το μανδύα του ερασιτεχνικού και πρέπει να αντιμετωπίζονται όπως και οι επαγγελματικές αθλητικές εταιρίες.
Στη δεύτερη κατηγορία είναι η πλειοψηφία των σωματείων που προσπαθούν να επιβιώσουν όπως μπορούν, χρησιμοποιούν παραδοσιακές μορφές δράσεων για την εξασφάλιση πόρων, όπως χοροεσπερίδες, ημερολόγια, λαχνούς κ.λπ. και συχνά καλούνται οι παράγοντες να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Μεγάλο αγκάθι που πρέπει να αντιμετωπιστεί, για αυτή την κατηγορία σωματείων, είναι η πολυδιάσπαση και ο κατακερματισμός. Έτσι υπάρχουν πολλά σωματεία στον ίδιο Δήμο και στο ίδιο άθλημα. Αν υπολογίσουμε ότι πέρα από τα σωματεία, οι Δήμοι λειτουργούν δικές τους ακαδημίες αθλημάτων, συχνά ανταγωνιστικές προς τα σωματεία και οι Σύλλογοι γονέων, κυρίως της υποχρεωτικής εκπαίδευση το ίδιο, καταλαβαίνουμε ότι η ποιότητα των παροχών υποβαθμίζεται και το παραγόμενο αθλητικό αποτέλεσμα είναι μηδαμινό. Στην περίπτωση αυτή χρειάζεται οι ΟΤΑ να πάρουν την πρωτοβουλία για συνενώσεις των σωματείων και άμεσα να γίνει προσπάθεια ώστε να μειωθεί , αν όχι εκμηδενιστεί η οικονομική επιβάρυνση του οικογενειακού προϋπολογισμού. Θα πρέπει να εξασφαλιστεί η άθληση για όλα τα παιδιά, ειδικά αυτά που προέρχονται από οικογένειες που η κρίση έχει πλήξει.
Συνεπώς τα σωματεία αυτά που οργανώνουν ακαδημίες και μικρές ομάδες αθλητικών υποδομών, θα πρέπει να εκμηδενίσουν τα δίδακτρα εφόσον χρησιμοποιούν δημοτικές εγκαταστάσεις που ανήκουν σε όλους τους πολίτες. Θα μπορούσαν οι Δήμοι να αναλάβουν το προπονητικό κόστος και να βοηθήσουν τα σωματεία να επεκτείνουν την μαζική βάση τους, να επανέλθουν στην αξιοποίηση των αθλητών που παράγουν και να απεμπλακούν από το βρώμικο κύκλωμα των μεταγραφών και αμοιβών.
Τέλος η τρίτη κατηγορία , αφορά σωματεία σφραγίδες που μέσω αυτών συντηρείται ο παραγοντισμός, για τα οποία χρειάζεται με νομική πρωτοβουλία να εκκαθαριστούν. Οι ΟΤΑ θα πρέπει να ενισχύουν αυτά τα σωματεία για συγχωνεύσεις.
Γενικά, ενδιαφέρει να ενισχυθεί η δημιουργία σωματείων που θα λειτουργούν ως οργανισμοί και θα περιλαμβάνουν μεγάλη γκάμα αθλημάτων, ανάλογα με την περιοχή, το ανθρώπινο δυναμικό και τις υποδομές. Να λειτουργούν, δηλαδή, σαν ένας οργανισμός που θα προσφέρει δυνατότητες άθλησης, φθηνά, προσιτά και με καλή ποιότητα. Στόχος κάθε τέτοιου οργανισμού θα πρέπει να είναι η δημιουργία μεγάλης μαζικής αθλητικής βάσης, όπου μέσα από αυτήν θα προέλθει και η ανάπτυξη. Είναι αναγκαίο σήμερα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης να καταργηθεί κάθε οικονομική συμμετοχή για το επίπεδο των υποδομών. Εξαίρεση αποτελούν τα αθλήματα υψηλού κόστους, που απαιτούν εξοπλισμό κ.λπ.
Πηγή: Αθλητικό Τμήμα ΣΥΡΙΖΑ
Ν.Κ.
