Μια επικίνδυνη παραδοχή που γίνεται ακόμα και από αριστερούς…
Hπρόσφατη υπόθεση της λαθρεμπορίας πετρελαίου έφερε και πάλι στην επιφάνεια ένα διαχρονικό πρόβλημα του ποδοσφαίρου. Την αξιοποίησή του ως «πλυντήριο» για το μαύρο χρήμα από τις παράνομες δραστηριότητες των μεγαλοπαραγόντων. Το εντυπωσιακό, όμως, δεν είναι αυτό καθαυτό το γεγονός, αλλά η προθυμία με την οποία άνθρωποι -κατά τα άλλα αριστεροί- και συγκροτημένοι είναι έτοιμοι να καλύψουν και να δικαιολογήσουν όλες αυτές τις βρομοδουλειές, προκειμένου να μη θιχθούν τα συμφέροντα (όπως τα εννοούν) της ομάδας τους.
Αναφέρομαι σε φιλάθλους και οπαδούς που σε όλες τις υπόλοιπες εκφάνσεις της ζωής τους βρίσκονται απέναντι από το διεφθαρμένο κεφάλαιο, αλλά όταν πρόκειται για το ποδόσφαιρο, αρκούνται να πουν πως «έτσι δουλεύουν αυτά τα πράγματα» ή να χρησιμοποιούν τη λογική του «κι εσείς σκοτώσατε τους Ινδιάνους».
Θαρρείς, λοιπόν, πως το ποδόσφαιρο και ο πρωταθλητισμός δεν μπορούν να υπάρξουν με άλλο τρόπο, παρά μόνο με την αξιοποίηση του βρόμικου χρήματος κάποιων που αν δεν είχαν αρκετό από αυτό, ούτε που θα τους περνούσε από το μυαλό να ασχοληθούν μαζί του.
«Έτσι δουλεύουν αυτά τα πράγματα»… Και αν αυτό το ασπαστούμε για το ποδόσφαιρο, γιατί να μην το ασπαστούμε και για όλα τα υπόλοιπα που διαλύει καθημερινά ο νεοφιλελευθερισμός; Φανταζόμαστε πως χωρίς τη δική μας ενεργητική συμμετοχή, χωρίς τον καθημερινό αγώνα μας μπορεί να αλλάξει η ζωή μας αποκλειστικά με αγαθές προθέσεις από τα πάνω;
Χρέος της Αριστεράς είναι να καταδεικνύει, συνεχώς, ένα διαφορετικό μοντέλο διοίκησης και οργάνωσης για τον αθλητισμό. Και χρέος των αριστερών είναι να αξιώνουν να πάψει πλέον το ποδόσφαιρο να το διαχειρίζεται ο εσμός των μεγαλοπαραγόντων με τα σκοτεινά κίνητρα και να περάσει στα χέρια των φιλάθλων.
Έχω αναφερθεί πολλές φορές, κατά το παρελθόν, από αυτή εδώ τη στήλη στο θέμα. Έχω παρουσιάσει συμμετοχικά μοντέλα που όχι μόνο εξασφαλίζουν τη βιωσιμότητα των συλλόγων, αλλά και τον πρωταθλητισμό, είχα υποβάλει ακόμα και συγκεκριμένη πρόταση όταν η ΑΕΚ περιήλθε σε διοικητικό και οικονομικό αδιέξοδο. Βεβαίως δεν θα πρέπει να παραγνωρίζουμε πως ο καπιταλισμός έχει τη δύναμη να αλλοιώνει τον χαρακτήρα και των πιο υγιών οργανισμών, ενώ η οικονομική κρίση τείνει να καταστήσει μονόδρομο το μοντέλο του ενός και οικονομικά ισχυρού ανδρός.
Όμως, σε τελική ανάλυση, σημασία έχει να επιλέξουμε τι είδους αθλητισμό θέλουμε για μας και τα παιδιά μας. Ας σκεφτούμε πως φαινόμενα όπως η βία, το ντόπινγκ, η διαιτησία, τα στημένα παιχνίδια, είναι στενά συνδεδεμένα με αυτό το μοντέλο διοίκησης. Θα ήμουν ο τελευταίος που θα διαφωνούσα με τον επαγγελματικό αθλητισμό ή την υγιή επιχειρηματικότητα που θα μπορούσε να εκπορεύεται από αυτόν. Όμως, δεν θα πάψω ποτέ να υποστηρίζω πως η υγεία εξασφαλίζεται μέσα από μια διαφορετική κουλτούρα, μέσα από τη συμμετοχή και τη συνευθύνη των φιλάθλων στη διοίκηση των συλλόγων τους, μέσα από τη θέσπιση διαδικασιών διαφάνειας και διαρκούς ελέγχου, μέσα από την αποδοχή πως και ο αθλητισμός είναι κοινωνικό αγαθό. Κύριο μέλημα πρέπει να είναι η επανεπένδυση των κερδών που προκύπτουν από την επιτυχημένη Διοίκησή του στη βελτίωση των υποδομών και την παραγωγική διαδικασία.
Θα κλείσω με ένα παράπονο ή, αν θέλετε, μια προτροπή. Επιτέλους, η Αριστερά θα πρέπει να αναβαθμίσει στην ατζέντα της τον αθλητισμό, να μιλήσει περισσότερο και πιο συγκεκριμένα γι’ αυτόν. Με αφορμή τις αυτοδιοικητικές εκλογές, θα πρότεινα οι υποψήφιοί της να αφιερώσουν ένα σοβαρό κομμάτι του προγράμματός τους σ’ αυτόν. Είναι μια υπόθεση που αφορά κυρίως τους νέους ανθρώπους και κατά συνέπεια η Αριστερά θα πρέπει «να παίξει μπάλα στο δικό της γήπεδο». Γιατί όσο δεν το κάνει, παραχωρεί την ηγεμονία σε ό,τι πιο αντιδραστικό υπάρχει. Μαζί με την αποδοχή πως… «έτσι δουλεύουν αυτά τα πράγματα». Το θέλουμε;
Νίκος Καραμάνος
