Εδώ και 342 ημέρες οι εργαζόμενοι της Κόκα Κόλα στη Θεσσαλονίκη αντιστέκονται στα σχέδια της πολυεθνικής για κλείσιμο του εκεί εργοστασίου. Από την πρώτη στιγμή δεν αποδέχτηκαν το τετελεσμένο των απολύσεων, απορρίπτοντας τα «δελεαστικά» πακέτα αποζημιώσεων και υπερασπιζόμενοι τις θέσεις εργασίας τους. Από τότε μέχρι και σήμερα οι εργαζόμενοι έχουν δεχθεί μηνύσεις, εκβιασμούς, προσπάθειες για διάσπαση, αλλά συσπειρωμένοι γύρω από το σωματείο και την ομοσπονδία τους κατάφεραν να διατηρήσουν ενεργό τον απεργιακό τους αγώνα, χρησιμοποιώντας για πρώτη φορά σε μαζική κλίμακα μια νέα μορφή αντίστασης: το μποϊκοτάζ. Μια μορφή που διαχύθηκε κατ’ αρχήν στη Βόρεια Ελλάδα και στη συνέχεια σε όλη τη χώρα δημιουργώντας ένα σοβαρό κίνημα αλληλεγγύης.
Η ιδιοκτήτρια εταιρία πολέμησε με κάθε μέσο αυτό τον αγώνα, αφενός εξατομικεύοντας τις νομικές της κινήσεις κατά των απεργών και αφετέρου χρησιμοποιώντας τη δύναμη της προπαγάνδας. Μεγάλα διαφημιστικά προγράμματα «μπούκωσαν» τα Μέσα Ενημέρωσης, ενώ παράλληλα χρησιμοποιήθηκαν διάφορες μορφές «κοινωνικής ευθύνης», όπως οι χορηγίες σε σχολεία κ.λπ.
Το μέγεθος των μέσων που χρησιμοποιεί η πολυεθνική δείχνει και το μέγεθος της πίεσης που δέχεται στις πωλήσεις της. Όσοι γνωρίζουν, μιλούν για πτώση πωλήσεων σε διψήφια ποσοστά. Η παντοδυναμία της Κόκα Κόλα δείχνει να κλονίζεται. Τα στελέχη της εταιρίας μετρούν καθημερινά απώλειες στα μερίδια αγοράς κι αυτό τους οργίζει ακόμη περισσότερο. Για να απαντήσουν στα επιχειρήματα των απεργών αναγκάστηκαν να στήσουν ειδική διαφημιστική καμπάνια ισχυριζόμενοι ότι η εταιρία μένει στην Ελλάδα και ειδικά στη Θεσσαλονίκη, καμπάνια η οποία έληξε άδοξα και αποσύρθηκε μετά τη γελοιοποίηση που υπέστη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Τελευταίο τους όπλο και πάλι τα δικαστήρια. Με μια διαδικασία εξπρές προσπάθησαν μέσα από το πρωτοδικείο της Αθήνας (η έδρα του σωματείου είναι φυσικά στη Θεσσαλονίκη) να εκδώσουν ασφαλιστικά μέτρα κατά του σωματείου. Η απόφαση ήταν καταπέλτης. Το δικαστήριο έκρινε το μποϊκοτάζ «ως νόμιμη απόρροια του ατομικού δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης» και ότι «δεν έχει ως σκοπό τον ανταγωνισμό αλλά την επαναλειτουργία του εργοστασίου της Θεσσαλονίκης και την επαναπρόσληψη των απολυθέντων εργαζομένων, ήτοι αποτελεί μέσο πίεσης για την επίτευξη ενός συνδικαλιστικής, κοινωνικής φύσεως σκοπού».
Αυτή η σημαντική δικαστική απόφαση, αν και διανεμήθηκε από το επίσημο κρατικό πρακτορείο ειδήσεων, αγνοήθηκε από τα μεγάλα ΜΜΕ, ενώ ταυτόχρονα προβλήθηκε η εκδοχή της εταιρίας, μέσα από Δελτίο Τύπου που ανασκευάζει την απόφαση και στρεβλώνει το νόημά της.
Ήδη όμως ο αγώνας των εργαζομένων της Κόκα Κόλα δείχνει να έχει κερδίσει μεγάλο μέρος της κοινωνίας, προσφέροντας την εμπειρία μιας «αντισυμβατικής» μορφής πάλης δίπλα στα κλασικά μέσα που διαθέτουν τα συνδικάτα και οι εργαζόμενοι.
