Είναι πρόβλημα να αντιμετωπίζει κανείς το λαό ως δεξαμενή, τον ψηφοφόρο ως καταναλωτή ενός κυβερνητικού προγράμματος και το κίνημα ως μια λεπτομέρεια που λίγο εξαρτάται από εμάς. Μεγάλη στρέβλωση της αριστερής πολιτικής. Βάλε λίγο «να πληρώσουν οι πλούσιοι», δώσε «δεσμεύσεις για τους ανέργους», βάλε ή βγάλε και λίγο «πατρίδα» και θα παράξουμε μετατοπίσεις και διεμβολισμούς. Η ηγεμονία ως εκλογικό ποσοστό και ως σχέσεις εκπροσώπησης.
Το «να πληρώσουν οι πλούσιοι», για παράδειγμα, θα συνοδεύεται και από την αναγκαία οργάνωση των φτωχών; Υπάρχουν σοβαρές προτάσεις γι’ αυτό; Ή φτάνει ένα «ταξικό» κυβερνητικό πρόγραμμα;
Η ηγεμονία έχει σχέση με την ιδεολογία ή αφορά αποκλειστικά ταξικά συμφέροντα; Δηλαδή, θα μπορούσε ένα κόμμα να μην αυξήσει τους μισθούς και ταυτόχρονα να χαίρει λαϊκής υποστήριξης; Ή αυτό είναι ιδεαλισμός; Ερώτηση για σκέψη…
Διαβάσαμε επίσης (άρθρο συντρόφων στο Rednotebook): «Από την άλλη, υποχωρήσαμε στη νεολαία, στις πόλεις και στους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Ακριβώς στα σημεία στα οποία η Αριστερά έχει το know-how να κερδίσει ό,τι έχασε, κι ακόμα παραπάνω». Θέλει πολύ συζήτηση αυτό το know-how… Μια ματιά στην κατάσταση στον όποιο φοιτητικό ή εργατικό συνδικαλισμό, θα μας έκανε λιγότερο σίγουρους.
Φιλική συμβουλή: Ας μη χρησιμοποιούμε άλλο την έκφραση «να μη χαϊδέψουμε, ως ΣΥΡΙΖΑ, τα αφτιά των νοικοκυραίων». Κρύβει μεγάλη αλαζονεία και έπαρση. Όταν οι «νοικοκυραίοι» κατέβαιναν στις πλατείες, μερικοί στην Αριστερά έψαχναν το «πολιτικό πλαίσιο». Όταν μούντζωναν τη Βουλή, μερικοί το θεώρησαν αντιπολιτικό και προτιμούσαν τη συνετή κοινοβουλευτική παρουσία. Άσε που, καμιά φορά, αυτοί που δεν θέλουν καθόλου τους «νοικοκυραίους» είναι μια χαρά «νοικοκυρεμένοι»… Τέλος, δεν θέλει και πολύ μαρξιστική κατάρτιση για να καταλάβει κανείς ότι το πώς θα συμπεριφερθούν οι «νοικοκυραίοι» έχει μεγάλη σημασία και για τους «προλετάριους» σε μια χώρα σαν την Ελλάδα…
Υπάρχει και το ενδεχόμενο να γλιτώσει κανείς από τους μικρομεσαίους, τους μικροαστούς και τους νοικοκυραίους αλλά να τον καπαρώσουν οι μεγάλοι… Είναι σαν αυτό που γλιτώνεις από τον τοπικό εθνικισμό και σε αναλαμβάνει ο ιμπεριαλισμός…
Όταν γίνονταν τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, σε κλίμα εθνικιστικό, με υποχρεωτική συμμετοχή μαθητών και παρουσία όλης της ακροδεξιάς και του «εθνικού κορμού», ο τότε ΣΥΝασπισμός κρατούσε μια στάση κριτικής υποστήριξης και συμμετοχής, καταγγέλλοντας μάλιστα το ΚΚΕ που είχε διαφοροποιηθεί (η περίφημη δήλωση «Όλοι πλην Λακεδαιμονίων»). Η Αυγή με πρωτοσέλιδό της (15/2/1992) τόνιζε: «Εντυπωσιακό το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης. ΠΑΛΜΟΣ ΜΕ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ», ενώ ο Λ. Κύρκος, την ίδια μέρα, δήλωνε: «Επρόκειτο για μια τεράστια λαϊκή εκδήλωση που τη χαρακτήριζε η έντονη ευαισθησία απέναντι σε οποιαδήποτε προσπάθεια αμφισβήτησης των συνόρων της ελληνικής Μακεδονίας».
«Περσινά ξινά σταφύλια», θα πει κανείς, «τι κάθεσαι και αναμοχλεύεις 22 χρόνια μετά;». Να σας πω γιατί. Είναι εντυπωσιακό ότι αρκετοί σύντροφοι που τότε ακολουθούσαν αυτή τη γραμμή (δεν αναφερόμαστε, βέβαια, σε όλο το δυναμικό του παλιού ΚΚΕεσ., υπήρχε, ως γνωστόν, και ένα τμήμα του που είχε ήδη διαχωρίσει τη θέση του από τον Λ. Κύρκο, την ΕΑΡ και μετέπειτα τον ΣΥΝ), σήμερα με εξαλλοσύνη καταγγέλλουν οποιαδήποτε αναφορά στον «πατριωτισμό». Διυλίζουν τις πλατείες με τις ελληνικές σημαίες, ενώ είχαν καταπιεί τις λαοσυνάξεις που δονούνταν από συνθήματα τύπου «Φωτιά-φωτιά στα σκοπιανά σκυλιά». Το εντυπωσιακό είναι, λοιπόν, ότι μπορεί κανείς από τη μια να βρεθεί δίπλα στον «πατριωτισμό» που σπονσονάρεται από το ντόπιο κατεστημένο και από την άλλη να… βγάζει σπυράκια με τον πατριωτισμό που συγκρούεται με την άρχουσα τάξη και την τρόικα.
Για απόψεις ή όποια συνεισφορά στη στήλη: [email protected]
Αηδόνης
