Της Ρίας Καλφάκου
Θα γίνω κουραστική προσπαθώντας να συνδέσω το επιμέρους με το όλον. Ο νεοκαπιταλισμός του 21ου αι. έχει ως βασικά χαρακτηριστικά την οικονομική κυριαρχία του πιο άχρηστου κομματιού του μεγάλου κεφαλαίου, του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, την προσπάθεια ιδεολογικής επιβολής του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, που ζητά ελαστικές σχέσεις εργασίας, κατάργηση κοινωνικού κράτους και ιδιωτικοποιήσεις, και κοινωνικά ταυτίζεται με τη δαρβινική θεωρία, προσαρμόζοντάς την στην ανθρώπινη κοινωνία, δηλ. ο ισχυρότερος θα επιβιώσει και οι δεινόσαυροι θα εξαφανιστούν.
Προβάλλει ως κοινωνικό μοντέλο τη Σπάρτη και όχι την Αθήνα, καταργεί τις ιδέες του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης. Σε αυτό το πλαίσιο, εντάσσεται η ευρωπαϊκή μνημονιακή πολιτική των τελευταίων χρόνων. Πολιτική που έχει φέρει στη χώρα μας τις μειώσεις μισθών, τις απολύσεις, την ανεργία, τις αυτοκτονίες και την αύξηση της εγκληματικότητας ως συνέπεια και της φτώχειας.
Ακόμα, την υποβάθμιση ενός δημόσιου συστήματος Υγείας και τη συρρίκνωση των πανεπιστημίων, μέσω της υποχρηματοδότησης, της διαθεσιμότητας-απολύσεων, της κατάργησης βιβλιοθηκών, των μελών ΔΕΠ που φεύγουν σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, τους αναξιοπρεπείς μισθούς κ.ά. Διάφοροι συνάδελφοι και παρατάξεις περιγράφουν τις συνέπειες της δραματικής υποχρηματοδότησης του δικού μας πανεπιστημίου, χωρίς να εξηγούν τα -κατά τη γνώμη τους- αίτια, και χωρίς να προτείνουν εφικτές λύσεις.
Παραδείγματα, η έλλειψη επαρκούς φύλαξης, ηλεκτροφωτισμού, θέρμανσης, τα προβλήματα στην καθαριότητα. Τέλος, οι ναρκομανείς που εντέχνως και σκοπίμως προωθούνται στην Πλατεία Χημείου στο ΑΠΘ, για να καθαρίσει η πόλη και να συκοφαντηθεί ακόμη περισσότερο το πανεπιστήμιο – χωρίς να επεκταθώ σε άλλες παραμέτρους του προβλήματος, όπως η διάκριση χρηστών και εμπόρων, οι από ειδικούς προτεινόμενοι τρόποι αντιμετώπισης κ.λπ., θέματα που συχνά μας έχει παρουσιάσει τόσο αναλυτικά και με ανθρώπινη και επιστημονική προσέγγιση, ο συν. Νίκος Παρασκευόπουλος.
Η επιβολή ενός εργασιακού μεσαίωνα θα χρειαστεί, δυστυχώς, τη συνδρομή και άλλων μεθόδων, που είχαν απαξιωθεί στις δημοκρατικές κοινωνίες του 20ού αι. Την έντονη καταστολή, τη μείωση της Δημοκρατίας, την αυταρχική διακυβέρνηση (με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου π.χ.) και την τιμωρία εγκληματιών και των Αγιάνηδων εξίσου αυστηρά.
Διότι η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα αυξάνει τη φτώχεια και κάνει εκρηκτικές τις κοινωνικές αντιθέσεις, μη έχοντας σαν δικλείδα ασφαλείας τις σοσιαλδημοκρατικές πρακτικές του κοινωνικού κράτους.
Η σκληρή καταστολή χρειάζεται, όμως, μια ελάχιστη κοινωνική ανοχή. Η προσπάθεια του κυρίαρχου πολιτικού οικονομικού μπλοκ εξουσίας είναι να απομονώσει τα αίτια από τις εκφάνσεις τους και να καταδείξει ως μόνη λύση των εμφανιζόμενων προβλημάτων, και των ακραίων συμπεριφορών και αντιδράσεων, τη σκληρή τιμωρία.
Επίσης, όπου τα λεφτά δεν φτάνουν για την επίλυση πρακτικών προβλημάτων, π.χ. ηλεκτροφωτισμός και θέρμανση, υπάρχει η απάντηση: δίδακτρα, ιδιωτικοποίηση, εταιρίες που θα χρηματοδοτούν, ελέγχοντας τα προγράμματα σπουδών, και άλλες τέτοιες λύσεις.
Εκείνο που είναι το πιο επικίνδυνο είναι η προσπάθεια να αλωθεί το πνευματικό δυναμικό της χώρας και φυσικά των ΑΕΙ, με δύο τρόπους: Την απάθεια και τη μοιρολατρία από τη μια και τον κοτζαμπασισμό από την άλλη, δηλαδή την άκριτη αποδοχή των προταγμάτων της εξουσίας και τη διαχείριση μέσω του φόβου των υποτελών.
* Η Ρία Καλφακάκου είναι πανεπιστημιακός ΑΠΘ
