Σημαίες που δραπετεύουν από σιδηρόφραχτα κοινοβούλια, από τις στολές και τα κουστούμια όσων χτυπούν με πλαστικές σφαίρες. Και πια κυματίζουν στα χέρια ανθρώπων που γίνονται για λίγες στιγμές λαός μόνο και μόνο επειδή βαδίζουν δίπλα-δίπλα. Εθνικοί ύμνοι που τραγουδιούνται για να εκφράσουν πόθους λευτεριάς, δημοκρατίας και αξιοπρέπειας. Απαλλαγμένοι από το αποκρουστικό ηχόχρωμα των εθνικιστικών, φασιστικών αλλά και φιλοϊμπεριαλιστικών παραληρημάτων.
Δεν είναι όλο αυτό μια παρέκκλιση, ένας κακός χειρισμός του Ραχόι, όσο κι αν οι παρακαταθήκες του Φράνκο φαίνεται να λειτουργούν. Είναι κυρίως η Ευρώπη που στενάζει κάτω από τους κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και ο ύψιστος όλων; Η εξουσία πρέπει να επιβληθεί με κάθε τρόπο, και οποιαδήποτε ανταρσία συνιστά αιτία πολέμου. Οι Καταλανοί δεν χρειάζονται άδεια από τη Μαδρίτη, τα υπόλοιπα είναι κροκοδείλια δάκρυα. «Έλα και παρ’ την μόνος σου τη λευτεριά».
Η αλαζονεία των κυρίαρχων ενώνει. Η εικόνα των ξυλοδαρμών θυμώνει. Κι έτσι το «εμείς» που φτιάχτηκε στην Καταλονία μεγάλωσε απότομα. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει επακριβώς τις εξελίξεις. Η αποφασιστικότητα με την οποία θα βαθύνει το ρήγμα που μόλις άνοιξε, η ποσότητα και η ποιότητα που θα έχει το «δεν κάνουμε πίσω» είναι πια το δικό μας ζήτημα, απέναντι στις κατεργασίες που θα ξεκινήσουν.
Γιατί εδώ στην Ελλάδα ζήσαμε καλά τι σημαίνει διαστροφή της λαϊκής θέλησης. Πως τα «Όχι» γίνονται «Ναι» σε μια νύχτα. Πως τίποτα δεν εξασφαλίζει ότι η φωνή μας όχι απλά θα ακουστεί, αλλά θα πιάσει και τόπο. Δεν υπάρχει εύκολος δρόμος. Ζούμε στο 2017, όχι στο 2010. Θυμόμαστε πια και τις ήττες μας. Μόνο η λαϊκή πρωταγωνιστικότητα μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα.
Αλλά μαζί με την οργή γεμίσαμε και με χαμόγελα. Μάθαμε και μερικές καταλανικές λέξεις: Visca Catalunya lliure! Ζήτω η Ελεύθερη Καταλονία! Πολύ κοντινή και γνώριμη η γλώσσα όσων… βγάζουν τη γλώσσα. Δεν είναι λοιπόν μόνο η ολόψυχη αλληλεγγύη μας. Ούτε η χαρά επειδή, όταν σηκώνει κεφάλι ένας λαός, ψηλώνουν και οι υπόλοιποι. Είναι μαζί και ένα ερώτημα: Τώρα που η Ευρώπη σπαράσσεται από τα αδιέξοδά της, τώρα που οι συμμαχίες αναδιατάσσονται, τώρα που έχουν βγει για τα καλά τα μαχαίρια, υπάρχει χώρος και για εμάς;
Δεν είναι λοιπόν μόνο η ολόψυχη αλληλεγγύη μας. Ούτε η χαρά επειδή, όταν σηκώνει κεφάλι ένας λαός, ψηλώνουν και οι υπόλοιποι. Είναι μαζί και ένα ερώτημα: Τώρα που η Ευρώπη σπαράσσεται από τα αδιέξοδά της, τώρα που οι συμμαχίες αναδιατάσσονται, τώρα που έχουν βγει για τα καλά τα μαχαίρια, υπάρχει χώρος και για εμάς;
Στο αφιέρωμα που κρατάτε σε χέρια σας μπορείτε να διαβάσετε αρκετά και ενδιαφέροντα κείμενα. Στόχος μας είναι να δώσουμε όση περισσότερη ενημέρωση μπορούμε και να εκθέσουμε τον άφθονο προβληματισμό των προοδευτικών ανθρώπων που τροφοδοτήθηκε μετά τα γεγονότα της Καταλονίας. Στις σελίδες του αφιερώματος θα βρείτε τα εξής κείμενα:
Οι ρίζες της πολυτάραχης καταλανικής ιστορίας, του Νίκου Ταυρή
Συνέντευξη του Βάσκου πολιτικού Inaki Irazabalbeitia Fernandez
Η βδομάδα που άλλαξε την Καταλονία, ανταπόκριση του Γιάννη Φιλίππου
Ανακοίνωση του καταλανικού αριστερού κόμματος CUP
Καλά και κακά δημοψηφίσματα, του Ερρίκου Φινάλη
Το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και της ανεξαρτησίας σε έναν κόσμο χωρίς «όρια», του Βασίλη Καλύβη
Η ουσία ενός βαθιού φαινομένου, του Λεονάρντο Ματσέι
Η Καταλονία και η Αριστερά, του Γιώργου Παπαϊωάννου
