Αυλή των θαυμάτων το πολιτικό σκηνικό

Η ελιά… φυλλορροεί, το «ποτάμι» ξεκινά, οι διεργασίες εντείνονται και η δυστοκία του συστήματος αναδεικνύει πραγματικά όρια και αδιέξοδα. Του Δημήτρη Υφαντή

«Καλώς ήρθατε, μας λείψατε». Η αποστροφή με την οποία υποδέχτηκε ο Α. Γεωργιάδης την τρόικα, στολίζει, ως κερασάκι, τη γευστική πανδαισία που μας σερβίρουν τις τελευταίες ημέρες οι σεφ της προπαγάνδας.
Οι επίτροποι των «δανειστών» (Ε.Ε.-ΕΚΤ-ΔΝΤ, για να ακριβολογούμε και να μην ξεχνιόμαστε) επανήλθαν με κεκτημένα: διάλυση της Πρωτοβάθμιας Περίθαλψης, απολύσεις και διαθεσιμότητες, πρωτοφανής φορολογική λεηλασία. Η αρπαγή του τραπεζικού τομέα διά της ανακεφαλαιοποίησης- επανιδιωτικοποίησης και η χαριστική βολή στα μεσαία στρώματα μέσω της σάρωσης όσων προστατευτικών ρυθμίσεων είχαν απομείνει στο εμπόριο, όπως απαίτησε ο ΟΟΣΑ σε προηγούμενο «ανύποπτο» χρόνο, είναι τώρα τα μεγάλα αγκάθια για την κυβέρνηση του Σαμαρά. Πολύ πριν βρεθεί αντιμέτωπη με ένα νέο δανειακό πειθαναγκασμό, αν θα υφίσταται ακόμη, ως κυβέρνηση Σαμαρά. Βέβαια, ως αντίβαρο θα ηχήσει βροντερή σε οθόνες και στα πρωτοσέλιδα η εξασφάλιση των, επί μήνες, καθυστερούμενων δόσεων. Αλλά πώς αλλιώς θα ξεπληρωθούν τα λήγοντα ομόλογα και οι τόκοι;
Σε αυτή τη δίνη παγιδευμένη, η κυβερνώσα δεξιά υποχρεούται να λάβει μέρος και στις εκλογές. Αν αξίζει κάποια αναφορά στα κλωνοποιημένα γαλάζια ψηφοδέλτια ανά την επικράτεια, είναι μόνο γιατί εγκολπώνουν στο «σύστημα» Ν.Δ., τη βαθύτατη πολιτική κρίση. Με διαφαινόμενη την κατάληξη του βενιζελικού ΠΑΣΟΚ, η περιπλοκή του συντηρητικού χώρου, ήδη κερματισμένου σε πολλαπλές εκδοχές, είναι γεγονός πλέον σε εξέλιξη, πολύ σημαντικό για το κλυδωνιζόμενο πολιτικό σύστημα. Έτσι, η υποψηφιότητα Κουμουτσάκου στην Αττική, επιλογή αμηχανίας και αδυναμίας εναλλακτικών, δηλώνει πολύ περισσότερα από τους «εμφύλιους» στην Αθήνα και στις περιφέρειες. Η ατελέσφορη οχύρωση σε ανύπαρκτα παραταξιακά τείχη κι η πολιτική δειλία να υποστηριχτούν οι εκλεκτοί του Φούχτελ, ένας Σγουρός, ένας Καμίνης κι ένας Μπουτάρης, προδίδουν πως ούτε η χρυσαυγιάδα εξασφαλίζει από τα ρήγματα στα ακροδεξιά. Καθώς, μάλιστα, το εθνικό ιδεώδες της «ευρωπαϊκής» ΑΟΖ έχει παγώσει στις γεωπολιτικές περιπλοκές της Ν.Α. Μεσογείου, ο πρωθυπουργός τάζει θαύματα υδρογονανθράκων στο Ιόνιο.
Η Δεξιά καρκινοβατεί, το ΠΑΣΟΚ υφίσταται μόνο ως οτιδήποτε… άλλο. Ακόμη κι οι 58 αντιλήφθηκαν πως δεν τους ταιριάζει ο ρόλος των τεθλιμμένων κομπάρσων-συγγενών. Η κεντροαριστερή αναστήλωση, ίσως δεν περνάει αναγκαστικά πλέον από την ευρωεκλογική δοκιμασία. Κι όμως, παρά το φιάσκο, όλοι οι πρωταγωνιστικοί παράγοντες, του προσκηνίου και του παρασκηνίου, εξακολουθούν να αναζητούν τη σκιά της Ελιάς. Γιατί η πραγματική στόχευση ξεφεύγει πέραν της διάσωσης του ΠΑΣΟΚ μετά των εξαρτημάτων. Ο διεισδυτικός Μόσιαλος δήλωσε απερίφραστα πως θα πρέπει να ριχτούν άγκυρες προς τον ΣΥΡΙΖΑ, όχι μονομερώς προς τη Δεξιά. Η ΔΗΜΑΡ φιλοδοξεί να ενισχύσει το δικό της προγεφύρωμα με παπανδρεϊκά κατάλοιπα. Το κοινό δέλεαρ, όμως, είναι ο οπλισμός ενός μοχλού ποδηγέτησης των επαπειλούμενων πολιτικών ανατροπών, ώστε να μην πληγεί το μερκελικό καθεστώς επιβολής στη χώρα και να μη διακινδυνέψει η εγχώρια κλεπτοκρατία.
Παρά την πλούσια τροφή για σχολιασμό που δίνουν οι κάθε Λοβέρδος ή Μπίστης, η ουσία βρίσκεται στην πλειοδοσία δουλοπρεπούς στοίχισης πασών των κεντροαριστερών φατριών υπό τη σκέπη του Μ. Σουλτς, της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας δηλαδή, που έχει δώσει γη και ύδωρ όχι μόνο στο δόγμα Μέρκελ, αλλά στην ίδια τη Μέρκελ! Για τους μνηστήρες και τους προαγωγούς της κεντροαριστερής ανασύστασης, εδώ εκκολάπτεται και δοκιμάζεται κάτι πιο ελκυστικό, κρίσιμο και χρήσιμο από τα χαμένα ιδεώδη της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.
Την αυλή των κάλπικων θαυμάτων και των εξ αποκαλύψεως προφητών τώρα τη δροσίζει… «ποτάμι». Καμία εντύπωση! Η πηγή του ας μη θεωρηθεί δεδομένης προέλευσης. Εξ επαγγέλματος ραβδοσκόποι έσπευσαν να το προεξοφλήσουν στείρο. Η χλευαστική τοποθέτηση του Α. Καρακούση, διευθυντή του Βήματος, άμεσα με την αναγγελία της κίνησης του Στ. Θεοδωράκη, δεν δικαιολογεί επιπόλαιες «χρεώσεις» του εγχειρήματος.
Σε έναν καταιγισμό μεταμφιέσεων και παροδοξοτήτων, ό,τι σηματοδοτείται ως πολιτική εκφυλίζεται όλο και περισσότερο. Αλλά έτσι μεγεθύνονται τα αδιέξοδα τα οποία επιχειρείται να συγκαλυφθούν. Όχι μόνο οι αποκαλυφθείσες σαθρές δομές του συστήματος διαπλοκής, όχι αποκλειστικά η μέγγενη των μνημονίων και της χρέωσης, αλλά όλο και πιο εμφατικά η δυστοκία να ανθίσει -για να μιλήσουμε με όρους πατριδογνωσίας που είναι της μόδας- και να εμπνεύσει τη λαϊκή δυναμική ένας δρόμος ριζικής αλλαγής και χειραφέτησης… Εδώ ζορίζει ο κόμπος, που δεν φαίνεται πώς λύνεται. Κακοφωνίες και αλληθωρισμοί εμπλέκουν και το ΣΥΡΙΖΑ σε όψεις ενός θρυμματισμένου και α-νόητου σκηνικού. Κι υπογραμμίζουν εμφατικά την απαίτηση ενός νέου νοήματος για την ίδια την πολιτική ως περιεχόμενο, σχέσεις, καθημερινή εμπλοκή ζωής.

Σου άρεσε αυτό το άρθρο; Ενίσχυσε οικονομικά την προσπάθειά μας!