Σε τούτη εδώ τη χώρα, τα τελευταία τέσσερα χρόνια, συντελούνται με τον πιο κραυγαλέο και προκλητικό τρόπο όσα δεν θα μπορούσε να φανταστεί ακόμα και ο πιο «προχωρημένος» νους. Και το χειρότερο είναι ότι με τη μέθοδο του σοκ, αλλά και εξαιτίας πολλών πολιτικών αδυναμιών, ακόμα και τα πιο εξοργιστικά γεγονότα «χωνεύονται» από την κοινωνία σαν μια ακόμα είδηση. Συμπεριφορές και πρακτικές που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να αποτελούν το έναυσμα για το ξεδίπλωμα μεγάλων κινητοποιήσεων, εισπράττονται με μια, μάλλον, περίεργη νηφαλιότητα, κάτι που δημιουργεί πολλά ερωτηματικά για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα.
Τα παραδείγματα, δυστυχώς, είναι πολλά. Δικαστήριο δικαιώνει τις απολυμένες καθαρίστριες, η κυβέρνηση προσφεύγει στον Άρειο Πάγο, ο οποίος ακυρώνει τη δικαστική απόφαση. Οι καθαρίστριες, ως απάντηση, εισπράττουν τη βία των δυνάμεων καταστολής. Η πιο κοντά στην εξουσία Δικαιοσύνη, δηλαδή, ακυρώνει τη… Δικαιοσύνη υπηρετώντας την κυβέρνηση, η οποία εκδικείται με τον πιο άθλιο τρόπο τις καθαρίστριες. «Υπάρχει ανάγκη στοίχισης της Δικαιοσύνης με το δίκαιο», είπε μιλώντας στο Κόκκινο 105,5 η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Ζωή Κωνσταντοπούλου, προσθέτοντας ότι «η αδικία είναι μη ανεκτό πράγμα σε μια δημοκρατία και η Δικαιοσύνη πρέπει να την αποκαταστήσει όταν η πολιτεία ισοπεδώνει την ανθρώπινη ύπαρξη».
Την προηγούμενη Τετάρτη έκλεισε ένας χρόνος από το πραξικοπηματικό μαύρο στην ΕΡΤ. Οι κινητοποιήσεις (το πρωί στο κέντρο και το βράδυ στο Ραδιομέγαρο) σίγουρα ήταν μια χαραμάδα ελπίδας, μια ένεση τόνωσης του ηθικού όλων μας. Χτες, ο γραμματέας της ΠΟΣΠΕΡΤ δέχτηκε επίθεση με κοπίδι από τον σεκιουριτά της ΝΕΡΙΤ, όταν προσπάθησε να τον εμποδίσει να κατεβάσει τη μαύρη σημαία έξω από το Ραδιομέγαρο, η οποία στέκεται εκεί όπου σκοτώθηκε το προηγούμενο καλοκαίρι ο αλληλέγγυος δημοσιογράφος Αχιλλέας Παναγούλης, για να θυμίζει τους νεκρούς της ΕΡΤ.
Μέσα σε μόλις τρεις μέρες, δυο εικόνες χαρακτηριστικές όσων συμβαίνουν σε μια χώρα που πουλιέται, όσων συμβαίνουν σε μια κοινωνία που διαλύεται και ταυτόχρονα αναζητά εναγωνίως πατήματα για να σταθεί, να καταλάβει, να οργανωθεί, να αντιδράσει, να παλέψει, να αγωνιστεί.
Δυο εικόνες, δυο φωτογραφίες της στιγμής που γράφουν, όμως, και στην «πίσω» τους πλευρά. Δυο εικόνες που έχουν μπρος και πίσω ανάγνωση.
Από τη μια Δικαιοσύνη και κράτος στην υπηρεσία του άδικου και της βίας και από την άλλη ο ηρωικός αγώνας των καθαριστριών που -όπως πολύ εύστοχα λένε- «καθαρίζουν για όλους μας».
Από τη μια ο αγώνας των εργαζόμενων της ΕΡΤ για την ενημέρωση, τη δημοκρατία, για την Ελλάδα και από την άλλη η «φαλτσετιά» ενός σεκιουριτά που στο βάθος έχει πειστεί ότι η βία εναντίον όσων αγωνίζονται επικροτείται από την κυβέρνηση και τη Δικαιοσύνη.
Οι δυο όψεις των δύο αυτών εικόνων αναδεικνύουν το άδικο που φωνάζει, αναδεικνύουν το άδικο που δεν γίνεται να συνεχιστεί. Και το πώς δε θα συνεχιστεί το είπε με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο η 11χρονη Ντέπυ, διαβάζοντας στη συγκέντρωση έξω από το Ραδιομέγαρο ένα ποίημα που έγραψε για το κλείσιμο της ΕΡΤ:
«Σε μερικές ώρες θα είναι… ένας χρόνος!
Μα εγώ πιστεύω πως ο ένας χρόνος άρχισε, άρχισε λίγο αργότερα…
Όταν γίναμε οικογένεια.
Και για όσους δεν ξέρουν την ιστορία, δεν θα καταλάβουν ποτέ.
Μα εσύ, που είσαι μέλος αυτής της οικογένειας καταλαβαίνεις τα πάντα…
Άρα, 11 Ιουνίου είναι μια γιορτή για τη «δημιουργία» μια νέας οικογένειας!
Ένας χρόνος!.. Happy B–day Μαύρο… Το μόνο σου δώρο, το φως…»
