Γράφει ο Θεόδωρος Τσελεπής
Η πορεία των δημοσίων υπαλλήλων, την Τετάρτη, μ’ έκανε να καταλάβω για ποιο λόγο θα κερδίσουμε τη μάχη για ζωή. Τη μάχη που δίνουμε τέσσερα χρόνια τώρα, ενάντια στην ακροδεξιά συμμορία που παριστάνει την κυβέρνηση. Ενάντια σε ό,τι πιο σάπιο, αναχρονιστικό και αντιδραστικό κυριάρχησε στη ζωή μας τα τελευταία 40 χρόνια, με αποκορύφωμα τα χρόνια των μνημονίων.
Για να πω την αλήθεια, όμως, δεν ήταν η μαζικότητα της πορείας, ο παλμός της, η αποφασιστικότητα όσων διαδήλωναν που με έκαναν να καταλάβω τι είναι αυτό που θ’ αλλάξει την μοίρα ενός ολόκληρου λαού.
Ήταν όσα μου συνέβησαν μετά: ένας ελληνικός καφές κι ένα προφιτερόλ παρέα με μια φίλη. Σε μια πόλη που μυρίζει άνοιξη. Σε μια παραλία που ο κόσμος περπατά και χαμογελά. Το πρωί της Τετάρτης, ημέρα απεργίας και πορείας, ήταν από τα πιο όμορφα πρωινά μου στα μαύρα χρόνια των μνημονίων.
Γιατί θα κερδίσουμε όμως; Γιατί, απλώς, αυτά που θέλουμε εμείς είναι λίγα και τα πάντα μαζί. Και κοστίζουν μια δραχμή, ενώ γι’ αυτούς κοστίζουν μια ζωή.
Θέλουμε δουλειά και όχι καριέρα. Θέλουμε να δουλεύουμε για να μπορούμε να πληρώνουμε το νοίκι μας, το φαγητό μας, ένα παιχνίδι για τα παιδιά κι ένα σινεμαδάκι. Τις καριέρες των γιάπηδων και των ανέραστων τούς τις χαρίζουμε. Ποτέ δεν τις ζηλέψαμε.
Θέλουμε δημόσιο και δωρεάν σχολείο για το παιδί μας. Με δασκάλους που αγαπάνε τα παιδιά και θα τα διδάξουν όπως αυτοί μόνο ξέρουν. Αρκεί να τους αφήσουμε ήσυχους, απερίσκεπτους και καλοπληρωμένους να κάνουν τη δουλειά τους. Κι εσείς, στείλτε τους μπούληδες στα ιδιωτικά σας κολέγια.
Θέλουμε νοσοκομεία που θα μπορεί ο γέρος πατέρας μας και η γριά μάνα μας να νοσηλευτεί, δίχως φακελάκι, σε θάλαμο από γιατρούς και νοσηλευτές που έχουμε στην Ελλάδα και είναι από τους καλύτερους στον κόσμο. Εσείς τραβάτε στις κλινικές και στα ιατρικά σας κέντρα. Σας τα χαρίζουμε.
Θέλουμε διακοπές και Πάσχα στο χωριό με τους παππούδες. Το κατσικάκι στη σούβλα του πατέρα, η φρέσκια ντομάτα με το τυρί, το κόκκινο αβγό και το τσουρέκι της μαμάς είναι πολύ καλύτερα από κάθε αστακομακαρονάδα με αντζούγιες και μερέντα στα κλασάτα εστιατόρια της Μυκόνου που τρέχετε.
Θέλουμε τα Σάββατα να ξαπλώνουμε οικογενειακώς στον καναπέ και να παρακολουθούμε την Τζένη Καρέζη για νιοστή φορά να παριστάνει τη γυναίκα του Μπάρκουλη. Γιατί, τα σαββατόβραδα, αν δεν έχει ταβέρνα, έχει ελληνική ταινία. Την έξοδο με το τζίπ στην μποτιλιαρισμένη παραλιακή για ένα τραπέζι στις ΒισσοΒανδήδες σάς τη χαρίζουμε. Δεν είναι του επιπέδου μας.
Θέλουμε τις Κυριακές να πίνουμε καφέ στο σπίτι, με την κυριακάτικη εφημερίδα που πουλά ειδήσεις και όχι βενζίνη και ψώνια στο σούπερ μάρκετ. Να μαλώνουμε για το ποιος θα πάρει το ένθετο μέχρι να έρθει το μεσημέρι που έχει γήπεδο. Γιατί οι Κυριακές είναι για γήπεδο και όχι για βόλτα στο mall, ψώνια στα μαγαζιά και φαγητό στα φαστφουντάδικα.
Δεν θέλουμε πολλά. Αρκεί να ξεκινήσουμε πάλι από την αρχή. Θα κερδίσουμε, γιατί η ζωή που μας πλασάρατε χρόνια τώρα ήταν μια φούσκα. Κι έσκασε στα μούτρα σας και στα μούτρα μας. Όμως, εμείς, τώρα που χάσαμε τα πάντα, θα φτιάξουμε τη ζωή που είχαμε μάθει από παιδιά και μας κάνατε για λίγο να μην την εκτιμάμε. Γιατί ο άνθρωπος τι θέλει για να είναι ευτυχισμένος; Μια δουλειά, έναν σύντροφο κι ένα προφιτερόλ με φίλους στη λιακάδα…
