του Μάνου Καλογιάννη
Βεβαίως να κυβερνήσει κι ο ΣΥΡΙΖΑ. Να φυσήξει λίγο αεράκι. Είναι απαραίτητη μια κάποια ανανέωση, εξάλλου. Καινούργια πρόσωπα, φρέσκες ιδέες, διαφορετικές νοοτροπίες. Ας κυβερνήσει κι αυτός. Αλλά σοβαρά. Σεμνά. Υπεύθυνα. Όπως αρμόζει σε ένα κόμμα εξουσίας ενός κράτους-μέλους της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογενείας. Που κατανοεί ότι εκτός από τα δικαιώματα υπάρχουν και οι υποχρεώσεις. Που αντιλαμβάνεται τους δεδομένους συσχετισμούς ισχύος. Που αναγνωρίζει ότι ζούμε σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο με διακριτό καταμερισμό αρμοδιοτήτων.
Εντάξει, το ομολογούμε, η προηγούμενη κατάσταση ήταν πιο βολική. Για να μην παρεξηγηθούμε: το πολιτικό σύστημα ήταν πιο στέρεο. Είχε πιο ισχυρά θεμέλια. Μία έβγαινε το ΠΑΣΟΚ, μία η Ν.Δ., πότε έβρισκε «καμένη γη» ο ένας, πότε ο άλλος, κι όλοι μαζί πορευόμασταν πατριωτικά και συνάμα εκσυγχρονιστικά στη λεωφόρο της προόδου. Ολόισια στο μαγικό καλοκαίρι του 2004 (μα πότε πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια;). Ενώ τώρα σκορπίσανε οι ψηφοφόροι από δω κι από κει κι άντε να τους μαζέψεις πάλι. Να δημιουργήσεις ξανά ένα σταθερό διπολικό σύστημα. Κυβερνησιμότητα.
Σύμφωνοι, ο ένας πόλος είναι σχεδόν έτοιμος. Ας τον ονομάσουμε «μεγάλη ευρωπαϊκή κεντροδεξιά παράταξη». Ένα μικρό ρετουσάρισμα (τα ΜΜΕ τι τα έχουμε;), κι έτοιμη η «Νέα Ελλάδα». Μας λείπει ο έτερος πόλος. Ο κεντροαριστερός. Εδώ μπαίνει και το ερωτηματικό. Τι θα κάνετε, κύριοι, εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ; Θ’ αποτελέσετε τον κορμό της νέας Κεντροαριστεράς (ας την ονομάζετε εσείς όπως σας αρέσει, ποσώς μας ενδιαφέρει) ή θα συνεχίσετε να το παίζετε οι τρελοί του χωριού; Ζαμανφού κι απάνω τούρλα; Αν αποφασίσετε το πρώτο, εμείς θα σας στηρίξουμε. Να συγκροτήσετε κυβέρνηση ωραία, φρέσκια, πολύχρωμη και ριζοσπαστική. Θα τσοντάρουμε και το Ποτάμι, την ΔΗΜΑΡ (αν υπάρχει μέχρι τότε…), ακόμα και την Ελιά, αν δεν γίνεται αλλιώς. Βάλτε μέσα και τους ΑΝΕΛ, αν θέλετε, να τη βαφτίσετε κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», να γίνει το σώσε.
Ν’ ανακουφιστεί λίγο κι ο κοσμάκης. Τόση μιζέρια κατακέφαλα ούτε εμείς δεν την αντέχουμε. Σάμπως κι εμείς εδώ δεν ζούμε; Δεν τον πονάμε τον τόπο; Ούτως ή άλλως θ’ αναγκαστεί κι η Μέρκελ, οσονούπω, να ξεσφίξει τα λουριά. Αρχίσανε ήδη τα όργανα. Ναι, είναι ευνοϊκές οι συγκυρίες. Ν’ ανασάνει κάπως κι ο λαός. Πολύ υπέφερε αυτά τα χρόνια ο καημένος.
Η Ελλάδα, όπως και να ’χει, άλλαξε (τόσο εύκολα δεν το περιμέναμε, είν’ η αλήθεια…). Μέσα σε τέσσερα χρόνια κάναμε όσα δεν ονειρευόμασταν ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα. Και χωρίς ν’ ανοίξει ρουθούνι, έτσι; Παστρικές δουλειές. Να ’ναι καλά το ΚΚΕ. Βράχος ακλόνητος. Φαντάσου να μας είχε κάνει κανένα χουνέρι και να ’λεγε «θα συνεργαστώ με τον ΣΥΡΙΖΑ»… Εσείς, δυστυχώς, είστε πιο αλλοπαρμένοι. Τη μία ονειρεύεστε επαναστάσεις και κόκκινα άλογα, την άλλη ζητάτε να συνομιλήσετε με τον Σόιμπλε.
Εμπρός, λοιπόν, κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ. Ο χρόνος περνάει. Ήρθε η ώρα να αποφασίσετε. Μέσα ή έξω; Ναι ή ου;
(Ωστόσο -το γνωρίζετε αυτό- μπορούμε κι αλλιώς. Λύσεις υπάρχουν. Το έχουμε αποδείξει κατ’ επανάληψη. Να, κάντε μια βολτίτσα μέχρι τον Πειραιά και θα καταλάβετε τι εννοούμε. Εμείς έχουμε φυλαγμένα τα νώτα μας και δεν μας σκιάζει φοβέρα καμιά. Εδώ θα μείνουμε. Στον τόπο μας. Εσείς;)
