«Σε όσο μεγαλύτερο βαθμό η εξουσία είναι αρπαγμένη, τόσο δυσκολότερα εκείνος που την κρατάει την αφήνει»
Ανρί Λακορντέρ
Κάποτε ένας γνωστός αθλητικός δημοσιογράφος θέλοντας να περιγράψει σχηματικά την τότε κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο είχε σκηνοθετήσει την ταφή του βάζοντας μια μπάλα μέσα σε κανονική κάσα… Το θέμα είναι πως από τότε αυτό ζει ασθμαίνοντας και (αυτο)περιφέρει ένα πολυτραυματισμένο και σε κάποια σημεία του σηψαιμικό κουφάρι στα διάφορα χωροχρονικά πεδία του σύγχρονου κόσμου. Άλλη μια μεταμοντέρνα σκούφια που έχει, όμως, τις ρίζες της στο παρελθόν…
Να συγχωρεθούν οι σκληρές παρομοιώσεις, αλλά αυτά μου έρχονται στο νου, όταν καθημερινώς -με πρωτοφανή συνέπεια- διαβλέπω πως είμαστε ξανά και ξανά «στο ίδιο έργο θεατές»… Τι θα έλεγαν άραγε οι τοίχοι των αποδυτηρίων (και ειδικά των διαιτητών), των θεσμικών κτιρίων, των κότερων, των εταιριών, των καφετεριών, και των διάφορων σπιτιών στα οποία μαζεύονται διάφοροι μεγαλόσχημοι «για να τα βρουν», αν μπορούσαν να μιλήσουν; Τι είδους σενάριο θα έγραφε ένας καταξιωμένος σεναριογράφος για να περιγράψει το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο -δίχως να προσβληθούν τα «ιερά και τα όσια» του σκηνοθέτη;
Ελέγχει κάποια ομάδα άλλες με διάφορους τρόπους; Αυτές όλες, αν ισχύει στην πράξη η σχέση εξάρτησης αναμεταξύ τους, κανονίζουν με τέτοιο τρόπο τα αποτελέσματα προς όφελός τους; Γίνονται ντέρμπι με γροθιές σε ποδοσφαιριστές και διάφορα διαιτητικά σφυρίγματα που εμφανίζουν την ομάδα -που φημολογείται πως ελέγχει τη διαιτησία- να παραπονιέται; Εκτελούν εντολές ή βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία επαγγελματίες άνθρωποι, όπως οι διαιτητές; Υπάρχουν ανακοινώσεις, που ενώ εστιάζουν σε έναν αγώνα που έγινε ήδη, αποσκοπούν στην καλλιέργεια κλίματος για επερχόμενες συναντήσεις; Οι θεατρικές σχολές της χώρας πόσο καλλιτεχνικά άρτιο έκριναν το πέσιμο του Αναστασίου στο Φάληρο; Οι συντάκτες των ανακοινώσεων ορισμένων ΠΑΕ έχουν βγάλει το κασκόλ όταν γράφουν; Αντιλαμβάνεται κανείς το ποδόσφαιρο σαν πόλεμο, στον οποίο ο σκοπός αγιάζει τα μέσα; Καθορίζεται ο αθλητισμός από αξίες ή από τα μοχθηρά ένστικτα και τον αδηφάγο εγωισμό ορισμένων παραγόντων; Διαμαρτύρεται κάποιος ιδιοκτήτης ομάδας, γιατί όντως έχει απηυδήσει ή γιατί η ομάδα του μένει στην απέξω; Όντως έχει ενοχληθεί ο υποτιθέμενος αυτός ιδιοκτήτης και σαν ανθρώπινη οντότητα ή λειτουργεί ως λαγός για επερχόμενη συντονισμένη και εκπορευόμενη (από άλλα κέντρα, που έρχονται…) απόπειρα ανατροπής της ισχύουσας τάξης πραγμάτων; Μπαίνουν στις φυλακές πρόεδροι ομάδων για λαθρεμπόριο, και αν ναι, σωφρονίζονται κατά την εκεί παραμονή τους; Για πόσο καιρό ακόμα μια ομάδα θα κατακτάει τίτλους χωρίς ουσιαστική αντίσταση; Ως πότε οι υπόλοιπες ομάδες θα λειτουργούν επί τη βάση του να τα φέρουμε βόλτα όπως-όπως; Ο αθλητικός Τύπος ώς πότε θα αρκείται στην καταγραφή; Οι θεσμικοί παράγοντες ώς πότε θα κωφεύουν;
Λύσεις υπάρχουν, αλλά δεν αφορούν αυτούς που είναι επιφορτισμένοι με την επίλυση των ασκήσεων… Μια «γενική απεργία» που θα νέκρωνε τα πάντα για να φέρει στο προσκήνιο το Φως (το αληθινό, όχι τη γνωστή παραδοσιακή αθλητική εφημερίδα…), θα ήταν μια καλή αρχή, αλλά όσο κρατούν το φανάρι κάποιοι σε σκοτεινά σοκάκια δύσκολο να πλησιάσει κανείς χωρίς να φοβηθεί. Κι όταν φοβάσαι, κάνεις τα πράγματα χειρότερα… Διδάσκεται, άραγε, το επαγγελματικό ελληνικό ποδόσφαιρο σε πανεπιστημιακές σχολές και ειδικότερα σε Τμήματα Ψυχολογίας, Εγκληματολογίας, Νομικής, Κοινωνιολογίας, Ανθρωπολογίας, Θεατρικών Σπουδών ή παραμένει μια θεωρητική και εξευγενισμένη σύλληψη στα ΤΕΦΑΑ;
Κώστας Μαρούντας
