ΣΥΡΙΖέικη ανθρωπολογία
– Μου ’ρθε στο νου –μη ρωτάτε γιατί- ατάκα μεγαλύτερου συντρόφου λίγο μετά τις εκλογές του 2012 και το 27% του ΣΥΡΙΖΑ: «Παιδιά, μην ενθουσιάζεστε… Περιμένετε να δείτε πώς θα πάνε τα πράγματα. Κι εμείς το ’58 με την ΕΔΑ ενθουσιαστήκαμε που γίναμε αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά μετά μας δέρνανε μέχρι το ’74…». Μάλλον η Ιστορία της μετεμφυλιακής Αριστεράς έχει πολλά να μας διδάξει…
– Μετά τη μεγάλη απώλεια του Σταύρου από τη μαχόμενη δημοσιογραφία, έχουμε και αυτήν της Μαρίας Σπυράκη. Τέτοιοι άνθρωποι μπορούν να υπηρετούν την πατρίδα από πολλά πόστα. Εξάλλου, αφήνουν πίσω τους πολλά ακόμα διαμάντια.
– Το… παράπλευρο συμπέρασμα από τη χρόνια και κάπως βαρετή εσωκομματική διαπάλη «για το ευρώ», είναι ότι πρέπει να τελειώνουμε με αυτά τα ΜΜΕ και τη δημοσιογραφία τους.
– Ισχύει, βέβαια, και αυτό που ειπώθηκε στην τελευταία Κ.Ε. από τον πρόεδρο: «Πάλι καλά που κλείσαμε τις πόρτες. Αλλά και που τις κλείσαμε…».
– Μήπως, τελικά, φταίω εγώ για την καθυστέρηση του κόμματος στο ζήτημα των Ευρωεκλογών και του ψηφοδελτίου; Δεν υποστηρίζω τη συλλογική ευθύνη -και ειδικά σε έναν φορέα ουσιαστικά όχι και τόσο συλλογικό- αλλά από την άλλη απορώ με κάποια στελέχη που εξοργίστηκαν στην περασμένη Κ.Ε. με τις καθυστερήσεις αυτές, λες και δεν έχουν καμιά ευθύνη.
– Τουλάχιστον δεν πέρασε η πρόταση για Κεντρική Επιτροπή τη Μ. Τετάρτη. Κρίμα γιατί θα είχε τόσους συμβολισμούς…
– Κινδυνεύουμε, πάντως, ο χώρος του ΠΑΣΟΚ διαλυμένος και με κάτω από 5% στα γκάλοπ, να βγάλει δημάρχους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Βάλε και την προσπάθεια ΓΑΠ να επανέλθει στα πράγματα, βάλε και κάτι ποτάμια, ελιές (αν και μαραμένες), λίμνες κ.λπ., με κάθε τρόπο πάνε να στήσουν ένα μαγαζί στο χώρο του λεγόμενου ευρύτερου Κέντρου/Κεντροαριστεράς με ό,τι κάτσει από αυτά και ό,τι άλλο προκύψει. Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε απέναντι σε αυτά τα μαγειρέματα.
– Η μεγάλη συμμετοχή του κόσμου στις ομιλίες του σ. Τσίπρα είναι ένα ενθαρρυντικό στοιχείο. Αποδεικνύει ότι παρά τις δυσκολίες και το «κάθισμα» ο κόσμος επιμένει να ελπίζει.
– Καμιά φορά χάνουμε το τάιμινγκ που λένε και στο χωριό μου. Πριν από δύο χρόνια που η κοινωνία ήταν στα κάγκελα δυσκολευόμασταν να πούμε «Να φύγει η κυβέρνηση». Σήμερα που ο κόσμος θέλει πιο συγκεκριμένες απαντήσεις και προτάσεις διεξόδου, κλίνουμε σε όλες τις πτώσεις το «Φύγετε, Φεύγουν, Θα Φύγουν, Να Φύγουν». Απαραίτητο είναι, αλλά χρειάζονται κι άλλα πράγματα.
– Αυτό το πρόβλημα νομίζω ότι υπάρχει και στον πολιτικό λόγο αυτοδιοικητικών σχημάτων και υποψηφίων μας. Δεν αρκεί το γενικό κάλεσμα αντίστασης και ο αντιμνημονιακός λόγος. Χρειάζονται προτάσεις ανασυγκρότησης για τις τοπικές κοινωνίες. Και πειστικές απαντήσεις για τα μεγάλα και τα μικρά προβλήματα. Ο κόσμος καταλαβαίνει πολύ καλά αν αυτά λείπουν και δεν του φτάνει σήμερα ο διαχωρισμός μνημονιακών – αντιμνημονιακών.
Ο καθένας έχει τη γνώμη του για τα πρόσωπα στο ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος και είναι σεβαστή. Με κίνδυνο να καταγραφώ στους «υπέρ» ή στους «κατά», εγώ κρατάω από τον Λαζόπουλο τη στάση που είχε το Δεκέμβρη του 2008.
– «Καλούμε την Αριστερή Πλατφόρμα να κάνει ένα μεγάλο βήμα μπροστά. Να αναλάβει μαζί με το Σχέδιο Β μια κοινή πρωτοβουλία για τη συσπείρωση όλων των δυνάμεων για την απελευθέρωση της χώρας από τους καταναγκασμούς των δανειστών και της ευρωζώνης…». Αυτά δήλωσε ο Αλέκος Αλαβάνος. Για να δούμε, θα πάρει τη μεγάλη ευθύνη η Πλατφόρμα; Αστειεύομαι, έτσι;
Για απόψεις ή όποια συνεισφορά στη στήλη: [email protected]
Αηδόνης
