Γράφει ο Θεόδωρος Τσελεπής
Κάποιες φορές που συμμετέχω σε διεργασίες του ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως αυτές που έχουν να κάνουν με εκλογές οργάνων ή υποψηφίων, μου έρχεται στο νου μια σκηνή από ταινία του Αγγελόπουλου. Στο βήμα της Βουλής ο Marcello Mastroianni αρνείται να αγορεύσει έναν ξύλινο και αδιάφορο πολιτικό λόγο και απλά απαγγέλλει.
Και το κακό με όλο αυτό τον συνειρμό είναι πως επαναλαμβάνεται όλο και συχνότερα.
Διαβάζω για τον τρόπο εκλογής υποψηφίων περιφερειαρχών. Μια εκλογή. Πακέτο. Και οι υποψήφιοι δέχτηκαν. Και τα μέλη της Κ.Ε. δέχτηκαν. Και ψηφίστηκαν. Και γίναν όλα τόσο δημοκρατικά. Και γω σκέφτομαι πως αν είσαι μέλος της Κ.Ε. και σου φέρονται σαν πιόνι, ένα απλό μέλος μια Τοπικής Οργάνωσης πώς θα αισθάνεται;
Διαβάζω την ανακοίνωση της Πορτάλιου, της επικεφαλής της παράταξης Ανοιχτή Πόλη στην Αθήνα. Για το πώς ουσιαστικά καταργήθηκε η δημοτική κίνηση και επιβλήθηκε ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης. Μια πολύ καλή υποψηφιότητα που επιβλήθηκε με το χειρότερο τρόπο.
Διαβάζω για την υποψηφιότητα του Θόδωρου Καρυπίδη για περιφερειάρχης Δυτ. Μακεδονίας. Τις δηλώσεις του για τη Χρυσή Αυγή και τον αντισημιτικό του λόγο. Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις ενστάσεις αρκετών για την καταλληλότητά του. Και όλα αυτά κατόπιν εορτής. Μάλλον όταν ψήφιζαν πακέτο τους υποψήφιους δεν τον ήξεραν.
Και κάνω υπομονή. Για να μην αρχίσω και ουρλιάζω. Και θέλω να γράψω για το κόμμα των μελών. Για άμεσες δημοκρατίες και όχι αντιπροσωπευτικές. Και θέλω να μιλήσω για συντροφικότητα, για σύνθεση απόψεων.
Θέλω να μιλήσω για τη διαφορά ανάμεσα στο κόμμα, τον συνδικαλιστικό φορέα, τη δημοτική παράταξη. Για τον σεβασμό στις εσωτερικές τους διεργασίες.
Και θέλω να ελπίζω στο αύριο, γιατί δεν έχω καμία ελπίδα. Και μου τελειώνει η υπομονή και τα επιχειρήματα πως όλα θα βρουν το δρόμο τους και όλα θα πάνε στο τέλος καλά.
Και το βουλώνω και σαν άλλος Mastroianni ανεβαίνω στην ταράτσα και απαγγέλλω. Ένα ποίημα του Γ. Ζιόβα. Μου το έστειλε ένας φίλος σε μια αντίστοιχη στιγμή που τα πράγματα ήταν μπερδεμένα και δύσκολα.
Όχι, δεν είναι αθέλητη ή ηθελημένη επιλογή η σιωπή μου. Είναι ακριβώς το αντίθετο. Είναι μια κραυγή αγωνίας για όσα βλέπω να συμβαίνουν στην Αριστερά. Κάνω ένα διάλειμμα όμως, για να μπορέσω να αποφορτιστώ από όλη αυτή την ασχήμια. Και καλύτερος τρόπος από αυτόν της ποίησης δεν υπάρχει.
«Το όνομα Σοφία είναι κάτι σκοτεινό/ νύχτα ανοιξιάτικη και άνθη μυρωμένα/ το όνομα Σοφία μου ξυπνούσε πάντοτε κάτι βαθύ/ πλούσια μαλλιά και μάτια/ μυστικά για μένα.
Βυθίζω το μυαλό μου σε μιαν άχραντη σιγή/ να ζωντανέψω μια Μορφή πασχίζω/ η νύχτα φεύγει, σίμωσε η αυγή/ κι όλα σωριάζονται τα όνειρα που χτίζω.
Κάποια Σοφία θα ζητώ θαρρώ/ σ’ όλη μου τη ζωή σφιχτά για ν’ αγκαλιάσω/ μα θα μου μένει πάντα έν’ απλό κορμί/ της ηδονής χαρές για να γιορτάσω.
Ματαιωμένα λόγια ανείπωτα βαθιά/ Σοφία, αν έρθεις κάποτε θα σου χαρίσω/ και με φιλιά του πόθου μου φιλιά καυτά/ τα μυρωμένα χείλη σου θα τα γεμίσω.
Ξοδεύω τη μεγάλη την ψυχή μου τη βαριά/ σε σκονισμένους δρόμους σε λευκά χαρτιά/ σε σώματα περαστικά και ξεχασμένα.
Σοφία χαμογελάς, το ξέρω, αινιγματικά/ είσαι το άπιαστο μυστήριο για όλους και για μένα».
ΥΓ. Ίσως το Σοφία να μην είναι απλά ένα όνομα σαν τα υπόλοιπα.
