Στο νέο βιβλίο του γνωστού Aιγύπτιου μαρξιστή που κυκλοφόρησε τον περασμένο Οκτώβριο, τα κομβικά θέματα -η οικονομική κρίση, η παγκοσμιοποίηση, η χρηματιστικοποίηση, το πολιτικό Ισλάμ, η κατάρρευση της Eυρωζώνης- συνδυάζονται σε μια συνεκτική, ιστορικά τεκμηριωμένη αφήγηση, γράφει το Monthly Review.
Οι αλλαγές στο σύγχρονο καπιταλισμό απαιτούν ανανέωση των προσδιορισμών και της ανάλυσης για τις κοινωνικές τάξεις, τους ταξικούς αγώνες, τα πολιτικά κόμματα, τα κοινωνικά κινήματα και τις ιδεολογικές μορφές μέσα από τις οποίες αυτά αντιλαμβάνονται και δρουν.
«Οι ιστορικές συνθήκες που δημιουργήθηκαν από την ενδόρρηξη του σύγχρονου καπιταλισμού απαιτούν από τη ριζοσπαστική Αριστερά, στον Βορρά όπως και στον Νότο, να είναι τολμηρή στη διαμόρφωση μιας πολιτικής εναλλακτικής απέναντι στο υπάρχον σύστημα».
»Ο ιμπεριαλισμός της σύγχρονης εποχής, ο ιμπεριαλισμός της τριάδας, που υποχρεώθηκε να υποχωρήσει και να προσαρμοστεί στις συνθήκες αυτής της νέας εποχής, ανασυγκροτείται πάνω σε νέα στηρίγματα που βασίζονται στο “πλεονέκτημα” το οποίο επιδιώκει να διατηρήσει πάνω στο προνόμιο της αποκλειστικότητας που έχω κατηγοριοποιήσει σε πέντε κατηγορίες: Στον έλεγχο της τεχνολογίας, της πρόσβασης στους φυσικούς πόρους του πλανήτη, της διεθνοποίησης του παγκόσμιου νομισματικού και χρηματιστικού συστήματος, των συστημάτων επικοινωνίας και πληροφορίας και, των όπλων μαζικής καταστροφής».
»Η χρηματιστικοποίηση έχει μετατοπίσει την κύρια ευθύνη ελέγχου της αναπαραγωγής του συστήματος συσσώρευσης σε περίπου 30 γιγαντιαίες τράπεζες της Τριάδας. Αυτό που κατ’ ευφημισμό αποκαλούν “αγορές” δεν είναι τίποτε άλλο από το πεδίο όπου ξεδιπλώνονται οι στρατηγικές των παραγόντων που κυριαρχούν στην οικονομική σκηνή.
»Η εκρηκτική διόγκωση των χρηματιστικών επενδύσεων απαιτεί -και τροφοδοτεί- ανάμεσα σε άλλα το χρέος σε όλες του τις μορφές, ιδιαίτερα το δημόσιο χρέος. Όταν οι κυβερνήσεις ισχυρίζονται πως στοχεύουν στη “μείωση του χρέους”, ψεύδονται συνειδητά. Γιατί, η στρατηγική των χρηματιστικοποιημένων μονοπωλίων απαιτεί τη διόγκωση του χρέους (την οποία αποζητούν παρά αντιπαλεύουν) ως τρόπο απομύζησης υπερκερδών. Οι πολιτικές λιτότητας που επιβάλλονται για τη “μείωση του χρέους”, στην πραγματικότητα λειτουργούν (σκόπιμα) προς την αύξησή του».
Ας ελπίσουμε πως θα μεταφραστεί και στα ελληνικά.
Γ.Τσ.
