του Robert Fisk*
Λοιπόν, μετά το τερατούργημα των Ταλιμπάν και του Οσάμα Μπιν Λάντεν και των 15 από τους 19 αεροπειρατές της 11ης Σεπτεμβρίου, γνωρίστε τη νέα τερατώδη συνεισφορά στην παγκόσμια ιστορία: το Ισλαμιστικό Σουνιτικό χαλιφάτο του Ιράκ και του Λεβάντε, τους κατακτητές της Μοσούλης και του Τικρίτ –και της Ράκα στη Συρία– και ίσως της Βαγδάτης, τους απόλυτους ταπεινωτές των Μπους και Ομπάμα.
Από το Χαλέπι στη βόρεια Συρία μέχρι τα ιρακινο-ιρανικά σύνορα, οι τζιχαντιστές του ΙΚΙΛ και διάφορα άλλα γκρουπούσκουλα που πληρώνονται από τους ουαχαβίτες της Σαουδικής Αραβίας –και τους ολιγάρχες του Κουβέιτ– εξουσιάζουν τώρα χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα. Εκτός από το ρόλο της Σαουδικής Αραβίας, ποιες άλλες ιστορίες θα μας αποκρύψουν τις ερχόμενες μέρες και εβδομάδες;
Η ιστορία του Ιράκ και της Συρίας είναι η ίδια – πολιτικά, στρατιωτικά και δημοσιογραφικά: δυο ηγέτες, ο ένας σουνίτης, ο άλλος αλαουίτης, που πολεμούν για την επιβίωση των καθεστώτων τους ενάντια στην αυξανόμενη ισχύ ενός σουνιτικού διεθνούς στρατού.
Ενώ οι Αμερικανοί υποστηρίζουν τον ελεεινό πρωθυπουργό αλ-Μαλίκι και την εκλεγμένη σιιτική κυβέρνηση στο Ιράκ, οι ίδιοι Αμερικανοί απαιτούν την ανατροπή του Μπασάρ αλ-Άσαντ και του καθεστώτος του στη Συρία, αν και οι δυο αυτοί ηγέτες είναι αδελφοί εν όπλοις ενάντια στους θριαμβευτές της Μοσούλης και του Τικρίτ.
Ο πλούτος των Κροίσων του Κατάρ μπορεί σύντομα να ανακατευθυνθεί από τους ισλαμιστές αντάρτες της Συρίας και του Ιράκ προς το καθεστώς Άσαντ, από φόβο και μίσος προς τους σουνίτες αδερφούς της Σαουδικής Αραβίας (η οποία μπορεί να εισβάλει στο Κατάρ αν θυμώσει πολύ).
Όλοι γνωρίζουμε τη «βαθιά ανησυχία» της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου για τα εδαφικά κέρδη των ισλαμιστών – και την έσχατη καταστροφή όλων όσων για τα οποία Αμερική και Βρετανία μάτωσαν και πέθαναν στο Ιράκ. Ωστόσο, κανείς δεν νιώθει τη «βαθιά ανησυχία» του σιιτικού Ιράν και του Άσαντ στη Συρία και του Μαλίκι στο Ιράκ, που θα πρέπει να θεωρούν τα νέα από τη Μοσούλη και το Τικρίτ ως πολιτική και στρατιωτική καταστροφή. Όταν οι συριακές ένοπλες δυνάμεις θα κερδίζουν τον πόλεμο για τον Άσαντ, δεκάδες χιλιάδες Ιρακινών μαχητών μπορεί να στραφούν κατά της Δαμασκού, πριν ή μετά την προέλαση προς τη Βαγδάτη.
Κανείς δεν θα ενδιαφερθεί τώρα για το πόσες εκατοντάδες χιλιάδες Ιρακινών έχουν σφαχτεί από το 2003 εξαιτίας των φαντασιώσεων των Μπους και Μπλερ. Οι δυο αυτοί άνδρες κατέστρεψαν το καθεστώς του Σαντάμ για να κάνουν τον κόσμο ασφαλέστερο και διακήρυξαν ότι το Ιράκ ήταν μέρος μιας τιτάνιας μάχης ενάντια στον «Ισλαμοφασισμό». Λοιπόν, την έχουν χάσει. Θυμάστε που οι Αμερικανοί κατέλαβαν και ανακατέλαβαν τη Μοσούλη για να συντρίψουν τους ισλαμιστές; Πολέμησαν για τη Φαλούτζα δυο φορές. Και οι δυο πόλεις βρίσκονται τώρα στα χέρια των ισλαμιστών. Οι στρατιές των Μπους και Μπλερ έχουν από καιρό επιστρέψει στις χώρες τους, νικητές…
Υπό τον Ομπάμα, η Σαουδική Αραβία θα συνεχίσει να αντιμετωπίζεται ως μια φιλική «μετριοπαθής» δύναμη στον αραβικό κόσμο, παρά το γεγονός ότι η βασιλική οικογένεια βασίζεται στις ουαχαβίτικες πεποιθήσεις των σουνιτών ισλαμιστών στη Συρία και το Ιράκ και παρά το γεγονός ότι εκατομμύρια από τα δολάριά τους εξοπλίζουν αυτούς τους μαχητές. Οι κυβερνώντες της Σαουδικής Αραβίας ταυτόχρονα τρέφουν το τέρας στις ερήμους της Συρίας και του Ιράκ και χαριεντίζονται με τις Δυτικές δυνάμεις που προστατεύουν το Βασίλειο.
Θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας επίσης πως η στρατιωτική απόπειρα του Μαλίκι να ανακαταλάβει τη Μοσούλη θα είναι μάλλον θηριώδης και πολύ αιματηρή, όπως και οι μάχες του Άσαντ για την ανακατάληψη των δικών του πόλεων. Οι πρόσφυγες που εγκαταλείπουν τη Μοσούλη φοβούνται περισσότερο την αντεκδίκηση της σιιτικής κυβέρνησης απ’ ό,τι τους σουνίτες τζιχαντιστές που έχουν καταλάβει την πόλη.
Θα μας πουν να θεωρήσουμε το νέο ένοπλο «χαλιφάτο» ως ένα «κράτος-τρομοκράτη». Ο Αμπού Μοχάμεντ αλ-Αντνάνι, ο εκπρόσωπος του ΙΚΙΛ, είναι ευφυής, και προειδοποιεί ενάντια στην αλαζονεία, προωθούμενος προς τη Βαγδάτη ενώ μπορεί να έχει κατά νου τη Δαμασκό. Το ΙΚΙΛ στον μεγαλύτερο βαθμό δεν κάνει κακό στους πολίτες της Μοσούλης.
* Αναδημοσίευση άρθρου του στον Independent
