«Πρώτη φορά Αριστερά» σημαίνει πρώτη φορά ο λαός στο προσκήνιο
Στις 25 Μάη του 2011, το Σύνταγμα και όλες οι πλατείες της χώρας πλημμύρισαν από κόσμο. Για περίπου δυο μήνες, ένα μεγαλειώδες κίνημα διεκδικούσε Πραγματική Δημοκρατία και Ανεξαρτησία. Χρέωσε στο πολιτικό σύστημα τις ευθύνες για την καταστροφή της χώρας και ζήτησε να φύγουν και να τιμωρηθούν. Η τροϊκανή επικυριαρχία δοκιμάστηκε. Άλλαξε κυβερνήσεις. Έψαξε συναινέσεις. Και συνέχισε να εξαθλιώνει την κοινωνία.
Τρία χρόνια μετά, δεν θα γιορτάσουμε μια επέτειο. Ούτε θα θυμηθούμε τις στιγμές εκείνες σαν κάποια «περασμένα μεγαλεία». Γιατί οι Eυρωεκλογές και η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Μάη αποτελούν, στην πραγματικότητα, μια περίεργη, αντιφατική και αποφασιστική συνέχεια αυτού του αγώνα. Περίεργη, γιατί τότε διαδηλώναμε έξω από τη Βουλή, ενώ σήμερα θέλουμε να δοκιμάσουμε μια διαφορετική διακυβέρνηση. Αντιφατική, γιατί αυτός ο μεγάλος στόχος απαιτεί τόσα πολλά που η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ είναι μονάχα μια στιγμή. Αποφασιστική, γιατί κάθε μέρα που συνεχίζουν να κυβερνούν, αφήνουν πίσω τους συντρίμμια και ναρκοθετούν τις όποιες εναλλακτικές.
Η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ στις Eυρωεκλογές δεν είναι απλά η νίκη ενός κόμματος. Η ζωή μας δεν θα αλλάξει με ποσοστά αλλά με αγώνα, με πολλούς αγώνες. Με ένα πολιτικό, μαζικό ρεύμα μέσα στην κοινωνία που όχι απλά θα τους διώξει αλλά θα χτίσει μια διαφορετική Ελλάδα. «Πρώτη φορά Αριστερά» σημαίνει πρώτη φορά ο λαός στο προσκήνιο. Σημαίνει ότι η τρόικα θα φύγει από τη χώρα. Σημαίνει εθνική και κοινωνική αξιοπρέπεια. Σημαίνει ότι θα κάνουμε το τολμηρό βήμα να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, να βρει ο καθένας μας τον δημιουργικό του ρόλο σε μια πορεία αλλαγής. Ούτε ως θύμα, ούτε όμως και ως θεατής.
Σήμερα είναι η ώρα της ψήφου. Ενός μαζικού μηνύματος που δεν θα απευθύνεται μονάχα στη συγκυβέρνηση, αλλά θα επιστρέφει σε όλους εμάς. Ως μια προσωπική στάση αξιοπρέπειας και ελπίδας. Ως μια συλλογική στάση απέναντι στα παιδιά μας, την πατρίδα μας, το κοινό μας μέλλον. Ως μήνυμα αντίστασης ενός μικρού λαού για τους λαούς της Ευρώπης και όλου του κόσμου. Αυτή είναι μια υπεύθυνη στάση. Δεν είναι η στάση του υποτακτικού πρωθυπουργού όταν υπογράφει τις προσταγές της Μέρκελ, ούτε όταν μάς ζητά συναίνεση στην ακραία πολιτική του. Σταθερότητα για εμάς είναι να κρατάς ψηλά το κεφάλι όταν τα πάντα γύρω σου διαλύονται, δεν είναι να υπομένεις στωικά την εξαθλίωση.
Η Ελλάδα, λοιπόν, παραμένει μια χώρα σε μετάβαση. Το πολιτικό σύστημα δεν έχει σταθεροποιηθεί αλλά αντέχει. Εμφανίζονται συνεχώς νέοι παίκτες και εναλλακτικές πολιτικές. Ο Σαμαράς τολμά να απευθυνθεί με οραματικό τρόπο για μια νέα Ελλάδα, όταν είναι ο βασικός υπεύθυνος της καταστροφής και όταν ετοιμάζει ήδη νέα μέτρα. Ο Βενιζέλος καταρρέει αλλά η Κεντροαριστερά -σε πολλές εκδοχές- προσπαθεί να βρει ρόλο στην πολιτική ζωή. Η Χρυσή Αυγή χτυπήθηκε αλλά εξακολουθεί ακόμα να εκμεταλλεύεται την οργή του κόσμου για τους κυβερνώντες. Όλα αυτά σημαίνουν ότι οι απαιτήσεις αυξάνουν για τον ΣΥΡΙΖΑ. Οφείλουμε να δώσουμε σάρκα και οστά στα συνθήματά μας. Να εφεύρουμε πραγματικούς χώρους ενεργοποίησης και αγώνα. Να μιλήσουμε πιο καθαρά για ποια Ελλάδα θα αγωνιστούμε.
* Η Ελένη Σωτηρίου είναι υποψήφια ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ
