«Ο μόνος τρόπος για ν’ αποφύγουμε την αναισχυντία της αναίδειας είναι, όχι να ντρεπόμαστε για τις πράξεις μας, αλλά ν’ αποφεύγουμε τις πράξεις που μας κάνουν να ντρεπόμαστε»
Μάρκος Τούλιος Κικέρων
Δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν πως τα ύδατα του ποταμού έχουν βρομίσει, εδώ και καιρό. Και για να καθαρίσουν, δεν αρκεί να «επαναστατήσουν» τα αυτοαποκαλούμενα καθαρά νερά που συνυπάρχουν (με το αζημίωτο…) με τα βρόμικα, αγνοώντας πως η βάρκα οδεύει προς τον καταρράχτη της συλλογικής εξαθλίωσης και της κοινωνικής εξαχρείωσης, επειδή έτσι ορίζουν τα συμφέροντα των ηγητόρων (η οικονομική ελίτ, αλλά και οι πολιτικοί υπάλληλοί της -νεόκοποι ή μη, απολιτίκ ή «καταρτισμένοι εκφραστές του παλιού και γηρασμένου κόσμου…). Τα ποτάμια για να καθαρίσουν, αλλά και -το κυριότερο- για να σωθεί η βάρκα και οι επιβάτες της, χρειάζονται εξ ολοκλήρου καινούργια νερά και, το κυριότερο, αλλαγή ροής υδάτων… Για ένα άλλο, διαφορετικό κοινωνικό σύστημα. Τότε, δεν θα έχουμε ανάγκη να βραχούμε στο ποτάμι, απλά να διαβούμε τη γέφυρα…
Το γεγονός πως συνεχίζεται η διεξαγωγή του πρωταθλήματος της Σούπερ Λιγκ, ίσως να μη σημαίνει τίποτα άλλο εκτός από το κάπως πεζό συμπέρασμα πως αρκούν αυτοί που έχουν όφελος, οι ακόλουθοι και οι πιστοί του «βρέξει-χιονίσει, εμείς εδώ, γιατί έτσι μας αρέσει…», για να ολοκληρώνεται και να παίρνουν συγχωροχάρτι οι ένοχοι (από τους εαυτούς τους…, sic). Τα φτιασιδώματα που επικαλούνται, πια, έχουν καταντήσει ανέκδοτο, αλλά δεν τους ενοχλεί – γιατί αυτοί που θα μπορούσαν να τους σταματήσουν, δεν ασχολούνται. Επομένως, «όλα καλά», είτε μέσω διαρροών, είτε μέσω συνεντεύξεων Τύπου (βλ. πρόσφατη κοινή συνέντευξη προέδρων Σούπερ Λιγκ και ΕΠΟ)…
Το Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός αποτελεί πάντα έναν καλό καθρέφτη, που διαρκώς αλλάζει – γιατί ο προηγούμενος θρυμματίζεται με μεγάλη συχνότητα. Κι όμως, το ίδιο το παιχνίδι αποτέλεσε μια πρώτης τάξης (θαυμάσια) ευκαιρία για να γυρίσει το ποδόσφαιρο στο επίκεντρο (στο μέτρο που θα του αναλογούσε μέσα στον ορυμαγδό της επικαιροποιημένης εξελικτικότητας). Θορυβώδες και απροσδόκητο αποτέλεσμα (0-3), βαριά ήττα του «ανίκητου» τους καιρούς της (δικαιότατης) ευρωπαϊκής αποθέωσης, μαεστρική διαχείριση από τους νικητές των «μνημονιακών» αλαφούζειων περιορισμών. Kαι εκεί που η μπάλα έπεσε μόνη της μπροστά μας, αντί να την πιάσουμε, να τη χαϊδέψουμε και να την χρησιμοποιήσουμε για να αποκτήσουμε όψιμη τέρψη, εμείς (για την ακρίβεια, οι γνωστοί-γνωστότατοι) φροντίσαμε να την πετάξουμε με στόμφο και απαξία στο σκουπιδιάρικο που πέρναγε εντελώς τυχαία από τη γωνία του επαναληπτικά εμφανέστατου. «Θέατρο» λέει, έπαιζε το θύμα, λες και είσαι υποχρεωμένος να μην αντιδράσεις ακόμα και αν σου εκσφενδονίσουν το πιο ελαφρύ αντικείμενο στο πρόσωπό σου. Τελικά, κάποιες φορές, οι θεσμικές αντιδράσεις είναι ο πρόλογος των δρώμενων και ας έλαβαν χώρα χρονικά μεταγενέστερα…
Φαντάζομαι δύο παιδάκια να παίζουν σε μια γειτονιά, έχοντας ανεπτυγμένα μέσα τους τα ένστικτα του ανταγωνισμού, της κακίας και του φθόνου (ναι, γίνεται και αυτό). Και το ένα να πετάει κάποια στιγμή ένα χαλίκι προς το πρόσωπο του άλλου. Τι κάνει ο σωστός γονιός; «Ζητάει συγγνώμη από τους γονείς του θύματος, και κάνει ένα δωράκι στο παιδάκι για να σταματήσει να κλαίει και να φοβάται», θα έλεγε κάποιος καλοπροαίρετος. Σκεφτείτε τώρα να βγει ο γονιός του «δράστη» και να πει «πώς κάνετε έτσι, ρε μαγκίτες, ένα χαλίκι έριξε, τι καμποτινισμοί είναι αυτοί… Παιδιά είναι, αν δεν τα κάνουν τώρα αυτά, πότε θα τα κάνουν;». Ήδη έχει προλογίσει την πέτρα που θα φύγει, σε μελλοντικό χρόνο, από το ίδιο χέρι.
Υ.Γ. Δεν έχουν σημασία τα χρώματα, τουλάχιστον στο παραπάνω σημείωμα, καθώς δεν είναι γραμμένο από τον αθλητικό δικαστή…
Κώστας Μαρούντας
